کلمبیا در انتظار فهرست نهایی کی‌روش برای کوپا آمه‌ریکا

به گزارش "ورزش سه"، به نقل از آاس، در کلمبیا همه منتظر شروع کوپا آمه ریکای 2019 برزیل هستند. به خصوص که این اولین تورنمنت "تری کلور" با کارلوس کی روش محسوب می شود و شروع یک پروسه جدید در تیم ملی کلمبیا.

کی روش کارش را با دو بازی برابر ژاپن و کره جنوبی در ماه مارچ شروع کرد و با لیستی 40 نفره از بازیکنان. او سپس در ورزشگاه های مختلف کلمبیا حاضر شد تا از نزدیک به کشف استعدادها بپردازد و مرحله بعدی، فهرست 23 نفره نهایی برای کوپا آمه ریکا خواهد بود.

با وجود اینکه انتظار می رود کی روش شاکله اصلی تیم ملی کلمبیا که سال گذشته در جام جهانی 2018 حاضر بود را حفظ کند، این سوال مطرح است که او چند مدافع کناری را دعوت خواهد کرد؟ چه تعداد مهاجم در فهرست نهایی او حاضر خواهند بود و اینکه او به چه نوع مهاجمانی بیشتر علاقه مند است. همه این تردیدها و ابهامات، پنجشنبه پیش رو و با اعلام فهرست نهایی برطرف خواهند شد.

بد نیست نگاهی بیندازیم به فهرست نهایی تیم های سابق کی روش در رده ملی یعنی پرتغال و ایران در جام های جهانی 2010، 2014 و 2018.

لازم به ذکر است که کی روش سال 2002 توانست آفریقای جنوبی را به جام جهانی برساند ولی پس از شروع رقابت ها از کار برکنار شد. با پرتغال در جام جهانی 2010 تا یک هشتم نهایی صعود کرد ولی برابر اسپانیا شکست خورد و حذف شد. با ایران نیز در دو جام جهانی قبلی نتوانست از دور گروهی بالا بیاید.

پرتغال 2010

سیستم پرتغال با کی روش در بازی ابتدایی جام جهانی 2010، 2-4-4 بود ولی در دیگر بازی ها او ترجیح داد از سه دفاع استفاده کرده و شاهد تجمع بازیکنان در خط میانی بودیم. در فهرست نهایی کی روش، شاهد تعدد مدافعان چند پسته ای چون په په، برونو آلوز، رولاندو و ریکاردو کاروالیو بودیم. این آخری به عنوان مدافع کناری هم به میدان رفت. در تیم او شاهد یک مدافع راست و چپ تخصصی یعنی پائولو فریرا و فابیو کوئنترائو بودیم با توجه بر اینکه دو مدافع میانی او(آلوز و کاروالیو) می توانستند به عنوان مدافع کناری هم بازی کنند.

در خط میانی پرتغال، شاهد حضور ستاره هایی با خصوصیاتی تهاجمی همچون دکو، میگل ولاسکو، تیاگو و رائول میرلس بودیم و در خط حمله نیز تنها دو مهاجم مرکزی حضور داشتند؛ هرچند کریستیانو رونالدو هم به عنوان وینگر بازی می کرد و هم به عنوان مهاجم هدف.

تیم ملی پرتغال با هدایت کی روش، ترکیبی از بازیکنان باتجربه و جوانی بود که در سال 2006 و جام جهانی آلمان، اولین جام جهانی خود را پشت سر گذاشته بودند و مجموعه ای از بازیکنان چند پسته را شامل می شد. بازیکنانی که به کی روش، اجازه تغییر سیستم را می دادند.

ایران 2014

در جام جهانی برزیل، ایران با هدایت کی روش از سیستم 1-3-2-4 استفاده می کرد و شاهد تغییراتی بسیار اندک در سه بازی این تیم بودیم. در تیم ملی ایران فقط دو مهاجم مرکزی دیده می شد که از این دو، فقط قوچان نژاد در هر سه بازی، بازیکن ثابت بود. دیگر بازیکنان فاز تهاجمی ایران را وینگر ها تشکیل می دادند(در مجموع 5). وینگرها همواره جایگاه خاصی در ایده های کی روش دارند و تعداد زیادی از آنها در فهرست نهایی او به چشم می خورند.

مهاجمان ایران در جام جهانی، قابلیت حضور در کناره های زمین و حتی مهاجم نوک را داشتند و کی روش همیشه نشان می داد که تاکید خاصی در استفاده از یک بازیکن در پستی خاص ندارد.

ایران 2018

در فهرست نهایی جام جهانی روسیه، تنها شش بازیکن که در جام جهانی 2014 نیز حضور داشتند، دیده می شد. میانگین سنی ایران به 30 رسیده بود و کی روش ترجیح داد از نسلی جدید از بازیکنان ساتفاده کند و به این ترتیب میانگین سنی ایران در جام جهانی 2018 به 26 سال کاهش یافت.

سیستم ایران در روسیه نیز به 1-4-1-4 تغییر یافت و بازهم شاهد تغییراتی اندک در سه بازی این تیم بودیم. تعداد وینگرها تغییر نکرد ولی تعداد مهاجمان نوک از 2 به 4 افزایش یافت.

در فاز دفاعی، کی روش تنها از یک مدافع راست تخصصی و دو دفاع چپ تخصصی استفاده کرد؛ با علم به اینکه مدافعان مرکزی او نیز می توانستند در کناره ها به میدان بروند.

نتیجه گیری

کی روش در فهرست های نهایی خود چه پرتغال و چه ایران، روی بازیکنانی که قابلیت بازی در چند پست را دارند، بیش از همه حساب می کرد. بازیکنانی که به او اجازه تغییر سیستم را در طول یک تورنمنت می داد. هرچند او در طول رقابت ها خیلی کم دست به تغییرات در ترکیب و سیستم خود می زد.

وینگرها بیش از همه در ایده های کی روش جای دارند و او به دنبال بازیکنانی است که هم در بال تهاجمی و هم در میانه میدان، کارآمد باشند. تعدد بازیکن در فهرست کی روش نیز همین منطقه را شامل می شود. در فاز دفاعی او مدافعانی را ترجیح می دهد که هم بتوانند در دفاع میانی بازی کنند و هم در صورت نیاز، یک مدافع کناری باشند.