بحران در رئال: نافرمانی بازیکنان از آنچلوتی!

به گزارش "ورزش سه"، آنچه به نظر پیش‌گویی ناکام می‌رسید، به حقیقتی آشکار بدل شد. رئال مادرید وارد لندن شد، متکی به پیراهنش که در این مقطع، به‌تنهایی به اندازه یک بازیکن تعیین‌کننده ارزش دارد؛ و با تردیدها و ترس‌های زیاد اما امید بالا، فقط به خاطر حمل آن نشان روی سینه. اما آرسنال که به‌وضوح باور دارد این لحظه متعلق به اوست – لحظه‌ای که شاید تمام عمر منتظرش بوده – لحظه‌ای درنگ نکرد. آرتتا کاری را انجام داد که بیشترین ضربه را به این مادریدِ زخم‌خورده وارد می‌کند: پاس‌های پی‌درپی از عمق برای نشان‌ دادن ضعف‌های ساختاری رئال، و در زمان از دست‌دادن توپ، خفه‌کردن تیم آنچلوتی در بی‌اعتمادی خودش. از نظر هجومی، بدترین بازی فصل برای رئال بود. هیچ‌چیز. پوچی کامل.

رئال تنها ۹ شوت به سمت دروازه داشت – بدترین آمار فصل، فقط بهتر از بازی مقابل آتالانتا با ۸ شوت – و تنها ۰/۴۴ گل‌های موردانتظار (xG) ایجاد کرد؛ ضعیف‌ترین آمار فصل. آرسنال که بر اساس داده‌های پیشرفته، بهترین خط دفاعی لیگ قهرمانان بود، این را مقابل حمله‌ای نشان داد که به جرقه‌ای از خلاقیت وابسته است، جرقه‌ای که دیگر وجود ندارد؛ چون وینیسیوس فصلی به‌شدت پرنوسان را تجربه می‌کند، رودریگو وقتی در سمت راست زمین محصور می‌شود، تأثیرگذار نیست و امباپه – که چند فرصت داشت – از روحیه‌ای کم رنج می‌برد، گویی با بروز مشکلات ناراحت می‌شود و منتظر است همه‌چیز خودبه‌خود حل شود. با چنین سطحی از عملکرد فردی، رئال مادرید هیچ حرفی برای گفتن نداشت.

و این‌جاست که باید به نیمکت نگاه کرد. آنچلوتی به‌تدریج از تمام چیزهایی که قبلاً برایش جواب می‌داد، فاصله گرفته و به حداقل‌هایی چسبیده که در تیمی با چنین کیفیتی، اثر مخربی دارد. چرا که به بازیکنانی که می‌خواهند حمله کنند و خلق موقعیت داشته باشند، گفته می‌شود باید صبر کنند؛ و این تصمیم از ترس نشئت می‌گیرد. ترسی که در ذهن بازیکنان جا خوش کرده و آن‌ها را منجمد کرده است. سیستم رئال در زمان مالکیت توپ، یک ۳-۳-۴ خشک و ایستا است، با فواصل بسیار زیاد بین خطوط که به روابط بین بازیکنان کمکی نمی‌کند.

کاماوینگا و مودریچ روی هم افتاده بودند و تقریباً همیشه پشت توپ قرار داشتند، فده (والورده) سرگرم پوشش فضاها بود و آسنسیو اصلاً وارد گردش توپ نمی‌شد؛ رودریگو کاملاً منزوی بود. عملکردش ضعیف بود، اما احتمال اینکه بازی خوبی ارائه دهد هم بسیار پایین بود و آرسنال مانند صخره‌ای سخت ایستاده بود. رئال تنها از روی اشتباهات فردی حریف چند موقعیت ساخت، با تکیه بر همان هاله ترسناکی که همیشه همراهشان هست، اما این‌بار واقعی ظاهر نشد.

عملکرد وینیسیوس اما واقعاً نگران‌کننده بود، چون تقریباً هیچ‌ چیز به بازی اضافه نکرد. سومین بازی فصل با کمترین تعداد دریبل (۳)، بدون هیچ پاس کلیدی و تنها یک شوت که از بیرون محوطه و بلاک شده بود. اگرچه رئال خیلی به او فرصت نداد، اما وینیسیوس قبلاً نشان داده که می‌تواند در نبود موقعیت‌سازی هم چیزی برای تیم خلق کند. با این حال، او در بازی رفت مقابل اتلتیکومادرید هم عملکردی بسیار ضعیف داشت. آنچلوتی هنوز نتوانسته شاهد یک بازی بزرگ واقعی از دو مهاجم برترش به‌طور همزمان باشد؛ انگار که آن‌ها نوبتی درخشان ظاهر می‌شوند. گاهی هم مثل دیشب، هیچ‌کدام.

آنچلوتی از هر آنچه به تیمش هویت می‌داد، فاصله گرفته. خود و کادر فنی‌اش نیز معتقد هستند بازیکنان در زمین از دستورات مربیان پیروی نمی‌کنند. کارلتو بهترین بازیکنانش را از مرکز تصمیم‌گیری‌ها دور کرده، اعتماد به نفس‌شان را گرفته، به امید دستیابی به هدفی بزرگ‌تر؛ هدفی که با لباسی از تعادل و احتیاط پوشانده شده، اما نه متقاعدکننده است و نه مؤثر، بلکه تحلیل‌برنده. و این‌گونه، بازیکنان رئال وارد زمین تیمی شدند که نه یکی از بهترین مدافعانش را داشت، نه مهاجم مرکزی‌اش را و در نهایت مادریدی‌ها یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های فصل را ارائه دادند؛ نمایشی که صعود در این مرحله را تقریباً غیرممکن می‌سازد.