تراژدی در سیتی: ستاره‌ای که در تاریکی گم شد!

به گزارش "ورزش سه"، تنها سه دقیقه از آغاز نیمه دوم دربی منچستر گذشته بود که فیل فودن خود را در موقعیتی آشنا دید. هافبک منچسترسیتی که در سال‌های اخیر بارها در این تقابل درخشیده، این بار نیز با فرصتی وسوسه‌انگیز برای گلزنی مواجه شد. اما هنگامی که آماده شوت‌زنی می‌شد، پایش لغزید و تعادلش را از دست داد.

در همین لحظه، نصیر مزراوی موفق شد وارد عمل شده و توپ را دور کند. در ابتدا به نظر می‌رسید که مدافع منچستریونایتد از پشت پای فودن را زده باشد، اما بازبینی‌ها نشان داد که فودن صرفاً لیز خورده و تعادل خود را از دست داده است. با این اتفاق، بهترین فرصت سیتی برای گلزنی در دیداری که به شدت از کیفیت، خلاقیت، حرارت، سرعت و ریتم خالی بود، از دست رفت.

روز سخت فودن خیلی طول نکشید. ۱۰ دقیقه بعد، تابلوی تعویض بالا رفت و شماره ۴۷ سیتی با چهره‌ای ناامید زمین را ترک کرد.
او آن‌قدر یونایتد را در گذشته آزار داده بود که هواداران میزبان از بدبیاری‌اش لذت می‌بردند، هرچند پپ گواردیولا به‌درستی شعارهای شرم‌آور و بی‌کلاسی را که هنگام تعویض فودن شنیده شد، محکوم کرد. اگرچه دشمنی دیرینه‌ای میان این دو تیم وجود دارد، اما شنیدن توهین‌هایی که متوجه یکی از اعضای خانواده فودن بود، به شدت زننده بود. این‌که گواردیولا بعداً به صراحت آن را محکوم کرد، قابل تحسین بود.

او همچنین از فرم فودن دفاع کرد و گفت وضعیت او بیشتر بازتابی از مشکلات کلی تیم است، نه ضعف شخصی. او از فودن حمایت کرد و گفت مطمئن است او بازخواهد گشت. هر دو دیدگاه درست بودند.
با این حال، نمی‌شد انکار کرد که سیتی در این بازی فقط سایه‌ای از تیمی بود که در شش فصل از هفت فصل اخیر لیگ برتر قهرمان شده، همان‌طور که فودن نیز تنها سایه‌ای از هافبکی بود که فصل قبل تمام جوایز انفرادی را درو کرد و به عنوان بهترین بازیکن لیگ شناخته شد.
او در دو فصل اخیر، در چهار بازی لیگ مقابل یونایتد شش گل به ثمر رسانده بود و معمولاً در سطحی بالاتر از حریفان بازی می‌کرد. اما این‌بار، حتی در پیدا کردن هم‌تیمی‌های خود نیز مشکل داشت. فودن در مجموع ۱۴ بار توپ را از دست داد و تنها ۶۱ درصد از پاس‌هایش به مقصد رسید.

او در هر پنج نبردی که شرکت کرد شکست خورد و حتی یک دریبل موفق نداشت، موضوعی عجیب برای بازیکنی که معمولاً راحت از بازیکنان عبور می‌کرد. فوتبال او فاقد هرگونه اعتمادبه‌نفس بود. البته او تنها بازیکنی نبود که در درک چینش عجیب گواردیولا و ترکیب نامتعارفش دچار مشکل شده بود؛ سیستمی که در آن فودن و عمر مرموش تقریباً به عنوان مهاجمان دوگانه بازی می‌کردند و کوین دی‌بروینه در نقش یک مهاجم کاذب در جلوی یک خط هافبک پا به سن گذاشته قرار داشت.

در واقع، این عملکرد کاملاً با روند این فصل فودن هماهنگ بود. به‌جز چند هفته در اوایل سال جدید که دوباره در مسیر گلزنی قرار گرفت و نشانه‌هایی از بازگشت روحیه‌اش دیده شد، او در بیشتر فصل تنها سایه‌ای از بازیکنی بود که همه می‌دانند چه کیفیتی دارد و چه قابلیت‌هایی در او نهفته است.
او اغلب با چهره‌ای سنگین و باری بر دوش وارد زمین می‌شد. گواردیولا گفته بود در تمرینات همیشه لبخند و اشتیاق را در چهره‌اش می‌بیند، اما این احساس در روزهای بازی کمتر قابل مشاهده است. او گم شده و انگار که شکنجه شده است. هم‌تیمی‌هایش در سیتی نیز در خلوت درباره او ابراز نگرانی کرده‌اند.

خود فودن گفته بود که در ابتدای فصل دچار «خستگی ذهنی» شده و در تمرینات سردرگم و گیج بوده است. او در نیمه دوم بازی هفته اول سیتی برابر چلسی بازی کرد، اما پس از آن به مدت یک ماه به دلیل بیماری‌ای نامشخص از میادین دور بود. هواداران تیم ملی انگلیس به ندیدن بهترین نسخه فودن عادت کرده‌اند، اما این بار آن مشکلات از تیم ملی به باشگاهش نیز سرایت کرده‌اند. او در رقابت‌های یورو برای انگلیس تلاش زیادی کرد اما عملکرد خوبی نداشت، آن هم در تیمی که هرگز در آن احساس راحتی نداشته و آن چالش‌ها همچنان در این فصل گریبان‌گیرش بوده‌اند. قطعاً او بازخواهد گشت، اما تماشای عقب‌نشینی چنین بازیکن بااستعدادی، چنین بازیکن خوبی، واقعاً دشوار بوده است.