پیکه: مجبور شوم، ریاست بارسلونا‌ را قبول می‌کنم

به گزارش "ورزش سه"، جرارد پیکه که در سال 2022 پایان دوران حرفه‌ای خود را اعلام کرد، هنوز در کانون توجه قرار دارد، اما این بار به دلیل پروژه‌های غیرفوتبالی‌اش مانند لیگ پادشاهان که با ایکر کاسیاس در آن مشارکت دارد. پیکه در گفت‌وگویی با هم‌تیمی سابق خود در تیم ملی اسپانیا درباره بازنشستگی، درک هواداران بارسا و احتمال ورودش به دنیای ریاست باشگاه صحبت کرد.

او در ابتدا به موضوع بازنشستگی‌اش اشاره کرد: "وضعیتم این بود که همیشه در بارسا خود را بازیکن اصلی و مهم احساس می‌کردم و همیشه فکر می‌کردم که زمانی که دیگر این وضعیت وجود نداشته باشد، از تیم می‌روم. نمی‌توانستم تصور کنم که در تیمی که تمام زندگی‌ام را برای آن گذاشته‌ام، دیگر بازی نکنم و بیشتر به یک بار اضافی تبدیل شوم. این تصمیمی بود که سال‌ها در ذهنم بود و در نهایت هم اتفاق افتاد. در پایان سال 2022، قبل از جام جهانی قطر، این اتفاق افتاد. با کارلس پویول زیاد صحبت کردم، چون او را مانند برادرم می‌دانم. از روز بعد از بازنشستگی خیلی می‌ترسیدم. رویای کودکی‌ام، یعنی بازی در بارسا، تنها چیزی بود که آن شعله را روشن نگه می‌داشت، اما دیگر حس نمی‌کردم که چیزی به تیم اضافه کنم."

او در ادامه اعتراف کرد که دلایل مختلفی وجود داشت که باعث شد تصمیم به بازنشستگی بگیرد و برای بازگشت به تیم تلاش نکند: "تنها گزینه‌ای که برای ادامه فوتبال داشتم، ماندن در بارسلونا و مبارزه برای جایگاه بود تا تمام آنچه در گذشته بودم را به نمایش بگذارم. در مواقعی که جایگاه ثابتی نداشتم، به وضعیت اعتراض کرده و شرایط را تغییر می‌دادم، اما در پایان سال 2022 همه چیز را ارزیابی کردم و حس کردم که دیگر نمی‌توانم ادامه دهم. مسائلی وجود داشت که نمی‌توانستم کنترل کنم، مانند پیامی که درباره دستمزدها به بیرون می‌رفت، عدم موفقیت تیم در پیروزی و... دلایل زیادی وجود داشت. می‌توانستم برای جایگاه در تیم مبارزه کنم، اما تصمیم گرفتم کنار بروم و بازنشسته شوم."

پیکه همچنین از وضعیت اقتصادی بحرانی باشگاه صحبت کرد و خواستار "باز کردن چشم‌های تمام اعضا" شد: "لحظه‌ای که باشگاه در آن قرار دارد، بحران اقتصادی آشکار است. اما از بیرون به نظر می‌رسد که اعضا، و گفتن این دشوار است، ترجیح می‌دهند که توپ به دروازه برود تا بارسا میلیون‌ها یورو بدهکار باشد. می‌فهمم که فوتبال احساسی است، اما در مواردی مانند بارسا، مادرید یا اتلتیک که اعضا مالک باشگاه هستند، باید چیز بیشتری وجود داشته باشد. اعضا باید ببینند که چه چیزی واقعاً اهمیت دارد. این سوال بزرگی است، چون از آنچه که دیده‌ایم، به نظر می‌رسد که تا زمانی که باشگاه نجات پیدا کند و ورشکسته نشود یا روزی مجبور نباشد که به یک شرکت سهامی عام تبدیل شود، راضی هستند. به نظر می‌رسد که مشکلات مالی باشگاه اهمیت زیادی ندارد."

پیکه که از درون ساختار باشگاه آگاه است، مثالی از چگونگی احساسی بودن وضعیت اعضا آورد: "فوتبال، به خصوص در بارسلونا، بسیار احساسی است. مثالی که همیشه می‌زنم این است که در ژانویه 2015، حادثه‌ای پیش آمد که اخیراً به طور عمومی فاش شد، یعنی مسئله‌ای که بین لوئیس انریکه و مسی اتفاق افتاد. بحران نه تنها در زمین، بلکه در ساختار داخلی باشگاه نیز بود. بارتومئو مجبور شد انتخابات را اعلام کند، چون در آن زمان سروصدای زیادی به راه افتاده بود. نظرسنجی‌هایی که در آن زمان در روزنامه‌های کاتالانی انجام شد، نشان داد که بارتومئو حتی یک درصد نظر مثبت هم ندارد، اما در پایان فصل، پس از اینکه سه‌گانه بردیم، بارتومئو دوباره با اختلاف زیاد از لاپورتا پیروز انتخابات شد."

من نمی‌گویم که انتخاب دوباره بارتومئو خوب یا بد است، اما چطور می‌شود که دیدگاهتان را تنها در شش ماه به دلیل نتایج ورزشی این‌طور تغییر دهید؟

او همچنین درباره نسلی از بازیکنان لاماسیا که به تیم کمک می‌کنند تا از بحران بیرون بیاید صحبت کرد، اما معتقد است که این بازیکنان بیشتر از آن که به دلیل اعتماد به نفس‌شان مطرح شده باشند، به دلیل ضرورت این کار انجام شده است: "الان یک نسل از بازیکنان را داریم که معتقدم بیشتر به دلیل ضرورت به کار گرفته شده‌اند تا اعتماد به نفس، چون در نهایت سوال بزرگ این است که آیا لامین یامال که پتانسیل توپ طلا را دارد، در دوران اوج باشگاه بازی می‌کرد؟ مثل الخاندرو بالده یا گاوی، با اینکه لاماسیا همیشه یک منبع بی‌نظیر برای باشگاهی مثل بارسا بوده و فکر می‌کنم این هویت و دی‌ان‌ای ماست."

او درباره امکان ریاست باشگاه صحبت کرد، بحثی که تا به امروز ادامه دارد: "مردم آنقدر از من سوال می‌کنند که در نهایت آن را بررسی می‌کنم. ریاست بارسا بیشتر یک فداکاری است تا این که بتواند چیزهای مثبت زیادی به شما بدهد و این واضح است. منظورم این است که اگر به گذشته نگاه کنید و تمام رؤسای بارسا را ببینید، فداکاری‌هایی که آن‌ها کرده‌اند بیشتر از سودهایی است که می‌توانند به شما بدهند.‌ نیازی به چیزهایی که ریاست بارسا به شما می‌دهد، ندارم. اما از طرف دیگر، فکر می‌کنم اگر روزی ببینم باشگاه به افرادی مثل من نیاز دارد، افرادی که از کودکی با باشگاه بزرگ شده‌اند، کسانی که رنگ‌ها را حس می‌کنند، کسانی که درک می‌کنند باشگاه از درون چیست... اگر روزی باشگاه واقعا به این نیاز داشت، مسئولیتم این است که آنجا باشم، چون بارسا به من همه چیز داده است، به طور کامل همه چیز."