حالا رئال برای یک نفر بازی می‌کند

به گزارش "ورزش سه"، درسی و هفتمین بازی‌اش، شب بزرگ امباپه فرا رسید. شبی که او از زمان شروع فوتبال خود انتظارش را می‌کشید و شبی که تمام رئالی‌ها از هفت سال پیش رؤیایش را داشتند.

امباپه بدون رحم منچسترسیتی را نابود کرد، رئال را به مرحله بعدی برد و در یک بازی با بالاترین سطح فشار، دوباره به بهترین نسخه خود، نسخه شکارچی سیری‌ناپذیر، بازگشت. نسخه‌ای که بر روی چمن حسی از برتری فاحش نسبت به حریفانش به جا می‌گذارد، همان حسی که در کودکی در حیاط مدرسه در زمان زنگ تفریح وقتی بچه‌های کلاس هشتم با بچه‌های کلاس ششم بازی می‌کردند، داشت. برتری مطلق.

با بهبود عملکردش، کیلیان در چندین نوبت اعتراف کرده که در بیلبائو وقتی آن پنالتی را از دست داد، به قعر رسید. از آن ۴ دسامبر تا کنون ۱۸ گل در ۱۸ بازی زده است. اما بازی‌ای که بزرگ‌ترین ناامیدی او برای رئال بود، نه در سن مامس، بلکه در ال‌کلاسیکو در برنابئو، در اواخر اکتبر بود. در آن روز چند موقعیت واضح را از دست داد، دو گلش مردود شد، در نیمه اول شش بار در آفساید قرار گرفت و حسی از درماندگی، ناامیدی و احساس شکست که تا آن زمان نگران‌کننده و ناشناخته بود، به نمایش گذاشت.

چهار ماه بعد، دوره سازگاری امباپه به طور رسمی به پایان رسیده است. اعتمادی که او اکنون نشان می‌دهد به طور قطع به گل‌هایش مربوط می‌شود، اما همچنین به این دلیل است که هم‌تیمی‌هایش به بهترین سطح خود نزدیک‌تر شده‌اند (به ویژه ارتباطش با رودریگو) و اینکه همه حالا حرکات او را می‌فهمند و می‌دانند چگونه برای او بازی کنند.

اکنون امباپه دوباره می‌داند که قادر است هر بازی را برای تیمش مقابل هر حریفی ببرد. اما دیروز آنچه که در برابرش بود دفاعی ضعیف و بی‌روح بود، بدون شخصیت، اعتماد به نفس، قدرت بدنی و هیچ ایده‌ای از نیمکت، با گواردیولا که به اندازه بازیکنانش تحت فشار بود.

هر بار که به سمت دفاع نزدیک می‌شد، روبن دیاز، آکه، خوسانوف و گواردیول به لرزه می‌افتادند. این یک جشنواره گل از کیلیان بود، شبی که رئال مادرید دوباره پیامی به تمام اروپا فرستاد: ما دوباره اینجا هستیم. و این بار کیلیان همراه با آسنسیو و اندریک، تنها کسانی از ترکیب هستند که هنوز نمی‌دانند قهرمانی در لیگ قهرمانان چیست. امباپه تشنه قهرمانی در چمپیونزلیگ است و این یک مشکل بزرگ برای رقبای اوست.