جنگ اورتون-لیورپول: دربی‌ای که فراموش نمی‌شود!

به گزارش "ورزش سه"، دیدار جنجالی اورتون و لیورپول که آخرین دربی مرسی‌ساید در ورزشگاه گودیسون پارک بود، پر از تنش و درگیری بود. هم در جریان بازی و هم در پایان آن بازیکنان بارها با همدیگر برخورد کردند و درگیری بزرگی پس از اتمام بازی، جنجال را بزرگ‌تر کرد. این بازی در جنبه ورزشی هم جذاب بود و پس از پاسخ لیورپول با دو گل به تک‌گل بتو در اوایل مسابقه، جیمز تارکوفسکی در دقیقه ۹۸ با یک والی زیبا بازی را به تساوی کشاند. تاکنون افراد زیادی به اتفاقات بازی واکنش نشان داده‌اند و جدیدترین آن مربوط به گرام سونس است که در یادداشتی مفصل برای میل اسپورت، نظرش را در مورد این دربی نوشته است.

در این یادداشت آمده است:

ما انسان‌ها ذاتاً به خشونت علاقه داریم. ما دوست داریم رویارویی و تقابل را ببینیم. این یک غریزه گلادیاتوری است که ریشه آن به کولوسئوم رم در قرن اول میلادی برمی‌گردد و دلیل محبوبیت ورزش‌هایی مانند بوکس، MMA و سایر ورزش‌های رزمی و برخوردی همین است.

این غریزه در وجود ماست. «خوب و بد» در ما وجود دارد. به همین دلیل است که من از دربی گودیسون پارک در روز چهارشنبه لذت بردم و میلیون‌ها نفر مثل من هم همین حس را داشتند.

این بازی یک یادآوری از گذشته بود – داوری که اجازه داد بازی تا حد زیادی جریان طبیعی خود را داشته باشد و بسیاری از اتفاقات را نادیده گرفت. این همان نوع مسابقه‌ای بود که به‌تدریج از بین رفته است، به دلیل تأثیر تازه‌واردانی که فوتبال ما را تغییر داده‌اند و آن را به نمایش کم‌هیجانی که امروز شاهد آن هستیم، تبدیل کرده‌اند – بازی‌هایی که تماشای آن‌ها سخت است، پر از فوتبال منفعلانه، داورانی که برای هر برخورد کوچکی سوت می‌زنند و نمایش‌های تصنعی‌ای که بازیکنان اجرا می‌کنند.

البته فوتبال مدرن چیزهای زیادی برای دوست داشتن دارد. کیفیت استادیوم‌های امروزی فوق‌العاده است. فضای نمایشی و سرگرم‌کننده‌ای که پیرامون مسابقات ایجاد می‌شود جذاب است. استادیوم‌ها پر از تماشاگر هستند و پوشش رسانه‌ای فوتبال هیچ‌گاه به این گستردگی نبوده است. اما چه خوششان بیاید و چه نیاید، مردم عاشق نمایشی هستند که چهارشنبه شب دیدیم. برای حدود ۱۰۰ دقیقه، تمام آن جنبه‌های کمرنگ و آبکی فوتبال مدرن، که گاهی اوقات بیشتر شبیه به یک ورزش بدون برخورد و تماس به نظر می‌رسد، کنار گذاشته شد.

در این بازی، تیمی مثل اورتون که کیفیتی کمتر از رقیب خود داشت، تصمیم گرفت طبق شرایط خود بازی کند و نه شرایطی که لیورپول تعیین کرده بود. برنامه آن‌ها این نبود که بگویند: «بیایید یک بازی فوتبال زیبا و شاداب ارائه دهیم.»

نه، برنامه این بود: «ما به سراغ بازیکنان لیورپول می‌رویم، اجازه نمی‌دهیم بازیکنان خلاق‌شان به ما آسیب بزنند. چندتای‌شان را به زمین می‌زنیم و می‌بینیم چطور واکنش نشان می‌دهند. بیایید ببینیم چه کسی واقعاً مرد میدان است.»

این همان رویکردی بود که در گذشته هم وجود داشت. در لیورپول، رونی موران بارها به ما یادآوری می‌کرد که مربی تیم مقابل هرگز به بازیکنانش نمی‌گوید: «خب، ما امروز در آنفیلد هستیم، بیایید و فقط یک بازی فوتبال زیبا انجام دهیم.»

این همیشه یک نبرد بود. ما باید دو تیم در یک تیم می‌بودیم: ابتدا باید نبرد را می‌بردیم. سپس باید بازی فوتبال را می‌بردیم. ما هر هفته با چنین شرایطی مواجه می‌شدیم.

اما امروزه، دیگر لازم نیست تیم‌ها آن «دو تیم» باشند. فوتبال مدرن بر علیه تیم‌هایی است که از نظر فنی ضعیف‌تر هستند. تیم‌های برتر فقط باید از ابتدای بازی تا پایان، یک تیم فوتبال خوب باشند. پاس‌کاری از دروازه، بازی‌سازی از خط دفاع، و کنترل توپ برای ۹۰ دقیقه، بدون اینکه نگران نبرد فیزیکی باشند.

اما چهارشنبه شب در گودیسون پارک، لیورپول با چیزی متفاوت مواجه شد. چیزی که در این فصل به ندرت با آن روبه‌رو شده بودند. با این حال، لیورپول خوب کار کرد و مستحق پیروزی بود. اما اورتون هم در کاری که انجام می‌داد فوق‌العاده بود: درگیری و مبارزه.

هیجان و جدال – چیزی که مردم دوست دارند

بله، این بازی پر از برخورد و درگیری بود. اما تکرار می‌کنم، ما انسان‌ها عاشق «درگیری» هستیم. هیجان و شور و شوق از سکوها هم جاری بود. حتی هواداران لیورپول که تیم‌شان در دقیقه ۹۸ گل مساوی را دریافت کرد، نمی‌توانند منکر احترام به این سطح از رقابت شوند.

این همان شخصیت مرسی‌ساید است

اگر تیمی، چه قرمز و چه آبی، واقعاً تلاش کند، هواداران آن را می‌پذیرند، حتی اگر همیشه برنده نشود. احتمالاً هواداران لیورپول هنگام خروج از ورزشگاه فکر می‌کردند: «می‌دانید؟ ما باید این بازی را می‌بردیم، اما حداقل جنگیدیم. هیچ‌کس کم نیاورد.» حتی آرنه اشلوت هم به جو بازی کشیده شد و به دلیل اعتراض به داور، کارت قرمز گرفت.

اشتباه کوناته و گل تساوی اورتون

لیورپول نباید شکایتی از گل جیمز تارکوفسکی داشته باشد. از نظر من، مسئله اصلی خود «ابراهیم کوناته» بود. او یک غول فیزیکی است، اما در آن لحظه قاطع و قوی نبود. وظیفه او دفاع از دروازه است و باید در آن صحنه بهتر عمل می‌کرد. پیام باید واضح باشد: «تو یک فیزیک قدرتمند داری، پس خطوط دفاعی را پاک‌سازی کن!»

دربی‌هایی که فراموش نمی‌شوند

من هرچه داشتم می‌دادم تا فقط یک روز دیگر در چنین میدان نبردی بازی کنم. مواجهه با بازیکنانی مثل پیتر رید یا برایان رابسون، دانستن اینکه می‌توانی به آن‌ها ضربه بزنی و آن‌ها هم پاسخ خواهند داد. آن بازی‌ها یک آزمون واقعی بودند – نه فقط از نظر فنی، بلکه از نظر استقامت ذهنی. شب‌های جمعه را بیدار می‌ماندم و منتظر آن نبردها بودم.

جشن گرفتن در مقابل هواداران حریف؟ کار اشتباه!

نمی‌خواهم صحنه‌های آخر بازی را ببینم. دربی‌های من ۹۰ دقیقه نبرد بود، اما در پایان، همه با هم دست می‌دادیم. عبدالله دوکوره که مقابل هواداران لیورپول جشن گرفت، فقط دردسر درست کرد. البته، شاید این حرف از طرف من کمی عجیب باشد! بالاخره، من همان کسی هستم که پرچم گالاتاسرای را وسط زمین فنرباغچه کاشتم! اما جدی می‌گویم، وقتی در دقیقه آخر مساوی می‌کنی، باید همراه هم‌تیمی‌هایت جشن بگیری، نه مقابل هواداران حریف. اورتون یک بازی تقریباً کامل انجام داد. دیگر چالش آن‌ها این است که این سطح از جنگندگی را هر هفته حفظ کنند.

چه شب فوق‌العاده‌ای بود! هر بازیکنی در هر دو تیم، بدون ترس و پنهان شدن، در یک بازی مهم و احساسی جنگید. ما این بازی را به این زودی‌ها فراموش نخواهیم کرد.