یادداشت: پرسپولیس - رمزگشایی از یک احیا

به گزارش "ورزش سه"، قصه ساده به نظر می‌رسد: پرسپولیس، هوادار را در آزادی با پنج گل به زانو درآورده و تماشاگرانش را از شوق سرریز کرده است. اما این همان تیمی است که چندی پیش مقابل مس سونگون، مس رفسنجان و حتی نساجی، دست‌هایش بسته بود و زمین‌گیر شد. چرا؟ گره این ماجرا را نمی‌توان در همان زمین سبز و چمن‌زار بازی باز کرد؛ این راز باید در خاک دیگری جست: زمین تمرین. همان جایی که تاکتیک جوانه می‌زند، تیم جان می‌گیرد و پیروزی متولد می‌شود.

گاریدو دیگر نیست و حرف زدن از او سودی ندارد. اما آمدن و رفتنش درسی تاریخی برای قرمزها برجای گذاشت: مربی بعدی پرسپولیس نباید خیال اختراع دوباره چرخ را در سر بپروراند. این تیم مسیرش را خوب می‌شناسد؛ مسیری که طی یک دهه با دقت و تمرین، از ریشه‌های فوتبال مالکانه و پاس‌های کوتاه آبیاری شده است. مسیری که همین چند ماه پیش، آنها را به تاج قهرمانی رساند. پرسپولیس نه نیازی به انقلاب دارد و نه رنسانس، بلکه تنها به یک چیز نیازمند است: بازگشت به اصول.

ریست کردن به وقت قرمزها

کریم باقری و مهرداد خانبان معجزه نکردند. آنها فقط دکمه‌ای را فشردند که گاریدو از لمسش عاجز بود. تیم را به جایی برگرداندند که باید باشد؛ همان جایی که فوتبال مالکانه، صبر و حوصله، و هماهنگی ارکسترال تیم حرف اول را می‌زند. اما نباید فریب خورد: فوتبال، عرصه جادو و میان‌بر نیست. احیای تیمی که هفته‌ها در بحران غرق بوده، نه با دو بازی، که با استمرار و زمان ممکن است.

دو بازی اخیر پرسپولیس، چیزی فراتر از پیروزی بود؛ آنها نقشه راهی برای آینده را نشان دادند. نشانه‌ای از اینکه تیم، اگر درست هدایت شود، باز هم می‌تواند قلب فوتبال ایران را تسخیر کند. اما این تازه آغاز است. تیم هنوز زخمی است و به تقویت نیاز دارد.

انتخاب حیاتی

کریم باقری اعلام کرده که قصد دارد کنار برود. مربی بعدی پرسپولیس اما، باید فراتر از یک نام باشد. او باید فلسفه این تیم را بفهمد و در همان مسیر گام بردارد. تغییر بنیادی؟ فاجعه‌ای است که پرسپولیس را از مسیر پیروزی منحرف خواهد کرد. این تیم، با همین اصول، بزرگ‌ترین لحظات تاریخش را رقم زده است.

نگاه کنید به علی علیپور، بازیکنی که از یک وینگر گمنام به مهاجمی هراس‌انگیز تبدیل شد. یا سروش رفیعی، که حالا در قلب میانه میدان می‌درخشد و تیم را هدایت می‌کند. این‌ها همه یادآور پتانسیل نهفته‌ای است که اگر در چارچوب درستی هدایت شود، می‌تواند سرنوشت تیم را تغییر دهد.

بازگشت به اوج

پرسپولیس، متخصص بازگشت است. این تیم بارها و بارها ثابت کرده که حتی در تاریک‌ترین لحظات، می‌تواند به مسیر برد بازگردد. نیم‌فصل دوم فرصتی است برای زنده کردن امیدها، فرصتی برای بازسازی و جبران. اما این تنها در صورتی ممکن است که انتخاب مربی درست باشد و این فلسفه حفظ شود.

شاید پیروزی مقابل استقلال خوزستان بازگشتی باشکوه به نظر برسد، اما بزرگ‌ترین کامبک پرسپولیس، قهرمانی در لیگی است که هنوز به پایان نرسیده. نگاهی به جدول بیندازید، به تیم‌های رقیب و به غیرقابل‌پیش‌بینی بودن فوتبال ایران. پرسپولیس اگر خودش باشد، اگر به همان اصول بازگردد، می‌تواند این کار را انجام دهد. معجزه؟ نه، نیازی به معجزه نیست. فقط باید در همین مسیر، در همین باند، با سرعتی مطمئن پیش بروند.

پرسپولیس در آستانه بازگشت است؛ بازگشتی به ریشه‌ها، به اصول، به ذات خودش. این رمز موفقیت است. از اینجا به بعد همه چیز دست رضا درویش است.

مهدی طاهرخانی