پرواز از بیشکک به یو اِس آ، داستان یک صعود سخت!

به گزارش "ورزش سه"، کوهنوردها خوب می‌دانند، گاهی قله‌ای که چندان صعب و دشوار نیست و بارها نیز فتحش کرده‌اند به خاطر شرایط جوی چنان به زحمتشان می‌انداز که به صعودی سخت می‌انجامد. مثل مسیری که تیم ملی فوتبال کشورمان برای راهیابی به جام جهانی ۲۰۲۶ طی کرد.

درواقع پس از رویارویی با کره شمالی و قرقیزستان و کسب پیروزی با نتیجه مشابه ۳-۲ برابر آنها می‌توان گفت رقبایی که تصور می‌شد کمترین مشکل را در مواجه با آنها خواهیم داشت، بیشترین فشار ممکن را به ملی پوشان کشورمان وارد آوردند که هم عجیب بود و هم طبیعی.

عجیب از آن جهت که تصور نمی‌شد دو تیمی‌ که کمترین شانس صعود از گروه را دارند تا این اندازه خطرناک باشند که نتیجه با نزدیکترین حالت ممکن به پایان برسد. 

البته که انگیزه‌های مضاعف، جنگندگی بیش از توان و بازی انتحاری خاصیت چنین رقبایی‌ست که گاهی بدجور گریبان گیر تیم‌های سرشناس و قدرتمند نیز می‌شود. همان طور که همین امشب فلسطین و اندونزی، کره جنوبی و عربستان را بدجور غافلگیر و گرفتار کردند به طوری که کار صعود این دو غول قاره کهن، گره بخورد.

هرچند برای ما هم روی کاغذ هنوز چیزی کاملا قطعی نشده اما خب می‌توان با اطمینان بالا صعود تیم ملی به جام جهانی را حتمی‌ دانست. مگر آنکه اتفاقات عجیب و غریبی بیافتد که احتمالش ناچیز است چون حتی اگر ایران امتیازات لازم را بدست نیاورد، چون سه تیم ازبکستان، قطر و امارات در ۴ دیدار باقیمانده بازی رودرو خواهند داشت و امتیازات بینشان تقسیم خواهد شد و بعید است رتبه ما از دوم بیشتر شود و این حاصل نباختن به رقبای مستقیم و امتیازگیری حداکثری در ۶ مسابقه گذشته است.

حالا تیمی‌که منصفانه یا غیرمنصفانه، کمتر از همیشه محبوب است توانسته در سریعترین زمان ممکن و با کمترین استرس و نگرانی چنین امری را محقق کند. کاری که باتوجه به افزایش سهمیه‌های آسیا و گروه مناسب، به دشواری گذشته نبود و شاید به همین علت هم شیرینی دفعات قبلی را نداشت. درصورتی که شرکت در رویدادی که اهمیت، هیجان و اعتبارش به اندازه المپیک است به خودی خود قابل توجه و ماندگار خواهد بود و چیزی از ارزشش کم نمی‌کند.

با این تفاسیر جشن و پایکوبی خیابانی در کار نخواهد بود و حتی ممکن است تیغ انتقادات از عملکرد و لحن و گفتار ملی پوشان و تصمیمات کادر فنی بیشتر هم بشود. مسئله‌ای که می‌تواند در راه آماده سازی تیم ملی خلل ایجاد کند و چون امکان دعوت به سکوت برای جمعیت تقریبا ۹۰ میلیونی کشورمان نیست، بهتر است ارکان فدراسیون، اعضای کادر فنی و بازیکنان با خویشتن داری و خوش‌بینی به این موضوع واکنش نشان دهند. 

شاید ۳۶۰ دقیقه بعدی بهترین فرصت برای آشتی میان این دو گروه معترض و منتقد با تیم ملی باشد که جلب اعتماد و علاقه حداکثری، می‌تواند اثرات مثبتش را روی مستطیل سبز نیز بگذارد. البته که باز پس گرفتن حق میزبانی برای حضور و حمایت تماشاگران ایرانی، اولین قدم برای بدست آوردن این امر است. اگر حواشی جانبی، از حالا تا اسفند ماه، اجازه تمرکز روی موارد این چنینی بدهد!

مهدی بشکنی