برزخ در آلمان: نویر یا ستاره‌هایی که سوختند و ساختند

به گزارش "ورزش سه"، بهترین روزهای دوران فوتبال مارک آندره ‏تراشتگن تنها سه هفته طول کشید. بعد از اینکه مانوئل نویر که تا ‏چندی پیش در مانشافت دروازه‌بان جاودانه تیم به نظر می‌رسید، از ‏تیم ملی خداحافظی کرد یولیان ناگلزمان همانطور که انتظار می‌رفت ‏مارک آندره را دروازه‌بان اول تیم ملی کرد. ‏

دروازه‌بانی که بیش از یک دهه در سایه منتظر این فرصت بود بی‌سر‏وصدا به خواسته‌اش رسید. در فوتبال آلمان از تراشتگن با لقب ‏کینگ چارلز فوتبال یاد می‌شود. چرا که او مثل پادشاه فعلی انگلیس ‏سال‌ها منتظر بود تا بتواند بالاخره به تاج و تخت برسد. ‏

اما کابوس برای تراشتگن در بازی بارسا مقابل ویارئال مثل صاعقه از ‏راه رسید. زانوی او به شکل بدی خم شد و در نهایت مشخص شد که ‏این دروازه‌بان آلمانی رباط صلیبی پاره کرده است. ‏

اتفاق باورنکردنی: شاید نویر به تیم ملی برگردد
نویر در اواخر آگوست بود که بعد از پانزده سال با تیم ملی آلمان ‏خداحافظی کرد. حالا که تراشتگن مدت‌ها در اختیار تیم ملی نیست در ‏آلمان گفته می‌شود که بهترین گزینه در حال حاضر بازگشت نویر ‏خواهد بود. البته خود نویر در جریان یورو 2024 گفته بود که مدل ‏تونی کروس برای او می‌تواند یک گزینه باشد: یعنی مدتی استراحت از ‏بازی‌های ملی و بعد بازگشت به مانشافت و در نهایت خداحافظی ‏واقعی. ‏

اما بر خلاف گفته رسانه‌های علاقه‌مند به نویر، تیم ملی آلمان در ‏حال حاضر گزینه‌های جذاب دیگری هم در اختیار دارد. ‏

شماره یک تیم ملی آلمان: اولیور باومن یا الکساندر نوبل؟

باومن 34 ساله، سال‌ها است یکی از بهترین گلرهای بوندس‌لیگا بوده ‏است. دروازه‌بانی با سابقه 460 بازی برای فرایبورگ و هوفنهایم. ‏متخصصان فوتبال آلمان از او به‌عنوان یک دروازه‌بان فوق‌العاده یاد ‏می‌کنند که هرگز موفق نشد به حقش در فوتبال برسد. ‏

او تا امروز حتی یک بار هم به تیم ملی دعوت نشده، ولی وقتی ‏ناگلزمان فهرست نهایی خود برای یورو 2024 را اعلام می‌کرد او ذخیره ‏اصلی بعد از نویر و تراشتگن بود. به همین دلیل است که بسیاری در ‏آلمان می‌گویند منطقی این است که در غیاب نویر و تراشتگن او حالا ‏به پیراهن شماره یک مانشافت برسد. ‏

اما گزینه بعدی هم دروازه‌بانی است که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت. ‏کسی که مثل تراشتگن سال‌ها در اشتیاق رسیدن به تیم ملی پشت ‏سر نویر سوخت و ساخت. نوبل حتی در بایرن هم سایه‌نشین نویر ‏شد. او که از شالکه به بایرن آمده بود، نتوانست نویر بزرگ را کنار بزند. ‏او در نهایت بی‌خیال شد و بعد از مدتی بازی در موناکو به اشتوتگارت ‏رسید. ‏