آرین بیا بهترین مبارزه تاریخ را برگزار کنیم!

به گزارش "ورزش سه"، تنها چند ثانیه بعد از شکست در فینال المپیک، کیدن کانینگام با لبخندی روی صورت و در حالی که دست آرین سلیمی را در دست داشت، در حال پاسخ دادن به ابراز احساسات تماشاگران بود؛ تصویری متفاوت از بسیاری از ورزشکارانی که در یک قدمی مدال طلای المپیک، آن را از دست می‌دهند. این شاید به خاطر اطمینانی باشد که این مبارز جوان به خود دارد؛ او که خودش را پادشاه تکواندو در چهار سال آینده می‌داند و منتظر رویارویی دوباره با آرین سلیمی است. مصاحبه اختصاصی او با ورزش سه را در ادامه بخوانید:

* هیچ کسی آنقدر قدبلند نیست که از من شکست نخورد
* صبح به مربی‌ام گفتم که امیدوارم این پسر (آرین) به فینال برسد، چون می‌خواهم با او مبارزه کنم
* رباط صلیبی‌ام پاره شد و زانویم شکست، اما بعد از شش ماه برگشتم و سهمیه گرفتم
* اینکه لگد بخورم هم حس خوبی برای من دارد و از آن خوشم می‌آید
* من ورزش‌های تیمی را دوست نداشتم و ترجیح می‌دادم خودم ببرم یا ببازم
* از مردم ایران به خاطر پیام‌ها و حمایتشان تشکر می‌کنم
* فضای مدلینگ و دنیای مُد را دوست دارم که کاملا با ورزش متفاوت است
* بلافاصله بعد از مسابقه با آرین صحبت کردم و گفتم برادر، من و تو باید دوباره با هم مبارزه کنیم
* افلاکی، مربی‌ آرین، به او کمک کرد تا یک طرح بازی جدید را دنبال کند و من را ببرد
* طلا می‌خواستم، اما او چیزی به من داد که یک مدال هیچوقت نمی‌تواند بدهد

کیدن، این لبخند بزرگ تو اولین چیزی است که نظر بقیه را جلب می‌کند. اینکه همیشه لبخند می‌زنی، حتی بعد از شکست در فینال المپیک و این مثبت بودن خیلی فوق‌العاده است. می‌توانی بگویی که این از کجا می‌آید و چقدر در راه رسیدن به مدال المپیک به تو کمک کرد؟
من ناراحت بودم اما نه از آرین، او در مبارزه‌اش محترمانه رفتار کرد، تقلب نکرد، من را نگه نداشت. شکست خوردن در این مبارزه به چنین شکلی حیف بود، چون من نمی‌خواستم مدال نقره بگیرم، طلا می‌خواستم. اما او چیزی به من داد که یک مدال هیچوقت نمی‌تواند بدهد و آن چیز، بهترین مبارزه‌ای است که در سنگین‌وزن تکواندو تا به حال دیده شده، بنابراین وقتی مبارزه تمام شد، خیلی ناراحت بودم اما بعد از یک لحظه، فکر کردم که امروز، روز خیلی خوبی است، من و او با هم تاریخ‌سازی کردیم و به من خیلی خوش گذشت.

تو از شش سالگی تکواندو را شروع کردی. چه چیزی باعث شد که این ورزش خاص را انتخاب کنی؟ تو اهل هادرسفیلد هستی، شهری که یک باشگاه بزرگ، یک باشگاه فوتبال تاریخی دارد و شاید انتظار می‌رفت که تو فوتبال را انتخاب کنی، به عنوان یک انتخاب طبیعی‌تر.
بله، پدرم تلاش کرد تا من را وارد فوتبال کند، در حالی که من ورزش‌های تیمی را دوست نداشتم و ترجیح می‌دادم خودم ببرم یا ببازم. و به عنوان یک بچه، انرژی زیادی داشتم، بنابراین وارد ورزش‌های رزمی شدم تا نظم و انضباط را یاد بگیرم و خودم به عنوان یک فرد را بشناسم و به خودم احترام بگذارم و بتوانم از خودم دفاع کنم و خیلی سریع توانستم اینها را یاد بگیرم و به سطح بالاتری برسم. من همیشه از اینکه به بقیه لگد بزنم و لذت می‌برم و اینکه لگد بخورم هم حس خوبی برای من دارد و از آن خوشم می‌آید.

درست است که زمانی قصد داشتی به سمت کیک‌بوکسینگ بروی؟
بله، وقتی حدودا 9 ساله‌م بود، بوکس را شروع کردیم و وقتی 15-14 ساله بودم، باید تصمیم می‌گرفتم که به برنامه تمام وقت تکواندو ملحق شوم یا بوکس را ادامه بدهم و تلاش کنم تا وارد مبارزات شوم. می‌خواستم فکر کنم که می‌توانم کیک‌بوکسینگ کار کنم چون بوکس و تکواندو کار کردم، اما وقتی فهمیدم که تکواندو یک ورزش المپیکی است، به تکواندو ادامه دادم و این ورزشی است که از آن زمان انجام دادم.

تو یک برنامه بلندمدت برای حضور در المپیک 2024 داشتی. آیا هیچ لحظه بدی داشتی، لحظات ناامیدکننده‌ای که فکر کنی نمی‌توانی به هدفت که حضور در المپیک است، برسی؟
من لحظاتی داشتم که سخت بود. من تکواندوی سنگین وزن را از سال 2022 شروع کردم که زمان خیلی طولانی‌ای نیست و در همان سال، دچار پارگی رباط صلیبی شدم، یعنی اساسا زانویم شکست و در آن زمان من درد زیادی متحمل شدم و جراحی کردم و به من گفتند که 9 تا 12 ماه باید از تکواندو دور باشم که به معنی عدم گرفتن سهمیه المپیک بود، اما مشابه ذهنیتم در مورد بردن و باختن مبارزات، من این را فرصتی برای یادگیری بیشتر در مورد خودم دیدم و اینکه چطور این اتفاق را به یک چیز خوب تبدیل کنم، بنابراین بلافاصله ریکاوری‌ام را شروع کردم و بعد از شش ماه برگشتم و دوباره شروع به مبارزه در بالاترین سطح کردم. لحظاتی بود که از خودم می‌پرسیدم که آیا از نظر رسیدن به مسابقات، می‌توانم سهمیه بگیرم اما از لحاظ باور به اینکه می‌توانم به المپیک یا به فینال برسم، هرگز شک نکردم و همیشه به آن باور داشتم.

از لحاظ جو، بازی‌های المپیک چقدر با رقابت‌های قبلی که در آن حضور داشتی متفاوت بود؟
بزرگترین تفاوت برای من، تعداد تماشاگران بود. جمعیت واقعا فوق العاده بود و من واقعا آن را دوست داشتم؛ شرایط برگزاری را هم دوست داشتم. ضمن اینکه این بازی‌های المپیک بود و من با چند تا از بهترین ورزشکاران مبارزه کردم، با سه قهرمان جهان و سه عنوان‌دار المپیک و سپس یک مبارز فوق‌العاده در فینال از ایران. این چیزی بود که متفاوت بود و برای من به عنوان یک فرد و یک ورزشکار، چالشی واقعی و ناب ایجاد کرد. می‌توانم بگویم که آن روز را تا پایان عمرم برای همیشه دوست خواهم داشت.

پیش از المپیک آیا آرین سلیمی را می‌شناختی؟ چیزی در موردش می‌دانستی؟
نه، اصلا نمی‌دانستم که او کیست. او را یک بار در یک تورنمنت آموزشی دیدم و فکر کردم که این پسر خیلی خوب است. چیزی در موردش نشنیده بودم و ندیده بودمش، پس وقتی دیدم که چطور کار می‌کند، فکر کردم وای، این پسر خیلی خاص است و صبح به مربی‌ام گفتم که امیدوارم این پسر به فینال برسد، چون می‌خواهم با او مبارزه کنم. حالا که به عقب نگاه می‌کنم، شاید نباید این را می‌گفتم چون [اگر او به فینال نمی‌رسید] من می‌توانستم قهرمان شوم. اما از ابتدا، از اولین مبارزه، مسابقه‌اش را دیدم و گفتم وای، او خوب کار می‌کند، امیدوارم من و او بتوانیم به فینال برسیم و مبارزه کنیم. او به فینال رسید و نمایش فوق‌العاده‌ای داشت، به او افتخار می‌کنم.

تو به‌تازگی یک استوری [در مورد آرین] در اینستاگرام منتشر کردی و نوشتی "چرا این پسر اینقدر بزرگ است!" آیا معتقدی که قد بلند او دلیل اصلی برتری او در فینال بود؟
نه، فکر می‌کنم برتری او به خاطر این بود که او خیلی ماهر است. فکر می‌کنم مربی‌اش، مربی خوبی است، چون در راند اول که من برنده شدم، مربی‌اش به او کمک کرد تا یک طرح بازی جدید را دنبال کند و او [در راندهای بعدی] عملکرد بهتری داشت. البته قد بلند او واضح است که کار را برای من سخت‌تر کرد، اما من در دو مبارزه اولم، با دو نفر که از او هم بلندتر بودند، مبارزه کردم. بنابراین، نه، او قدبلند است اما هیچ کسی آنقدر قد بلند نیست که شکست نخورد من این را قبلا ثابت کردم. مبارزه خوبی بود و فقط خیلی سخت بود که به سر او ضربه بزنم.

تو ادعا کردی که در چهار سال آینده، پادشاه تکواندو خواهی بود. آیا آرین باید این را یک دعوت به چالش از طرف تو در نظر بگیرد؟
امیدوارم اینطور باشد، امیدوارم. من بلافاصله بعد از مسابقه با او صحبت کردم و گفتم برادر، من و تو باید دوباره با هم مبارزه کنیم. همان‌قدر که به او به خاطر پیروزی‌اش افتخار می‌کنم، البته خودم هم می‌خواهم پیروز شوم. فکر می‌کنم من و او می‌توانیم با هم تمرین کنیم و فکر می‌کنم که می‌توانیم سطح یکدیگر را بالا ببریم. امیدوارم که او حرف من را یک چالش ببیند و به همان شدتی که من تمرین می‌کنم، تمرین کند. وقتی در گرند پریکس، قهرمان جهان یا المپیک بعدی با هم مبارزه می‌کنیم، بتوانیم دوباره بهترین مبارزه سنگین وزن را به نمایش بگذاریم.

تو در یک مصاحبه گفتی که اگر در المپیک لس‌آنجلس مدال طلا بگیری، به یواف‌سی می‌روی. می‌گویی که چرا چنین تصمیمی داری؟
به نظرم خیلی جذاب است، دوست دارم مشت بزنم، ضربه بخورم، آن شکل بی‌رحمانه‌ای که دارد. در تکواندو گاهی اوقات فقط به خاطر یک ضربه ساده پا ممکن است شکست بخورید. فکر می‌کنم من یه عنوان یک فرد، مبارزه را دوست دارم، اینکه بتوانم وارد یک مبارزه واقعی شوم، می‌دانید که این مبارزه‌ها خیلی‌ها را می‌ترساند، چون می‌تواند آسیب برساند. بله، فکر می‌کنم که فضای خوبی است و می‌تواند وارد شدن به آن جالب باشد و شاید آن را امتحان کنم. در حال حاضر مشغول تکواندو هستم و اینجا می‌مانم و هیچ نمی‌دانید چه اتفاقی می‌افتد و هرگز نگو هرگز.

تو مدل هم هستی و مجله جی‌کیو تو را "پرنسس المپیک و پادشاه پوشاک مردانه" توصیف کرد. کار مدلینگ چقدر برایت مهم است؟ آیا ممکن است روزی برند لباس خودت را داشته باشی؟
به نظر من، همان‌طور که گفتم، هرگز نباید گفت هرگز. من قطعا فضای مدلینگ و دنیای مُد را دوست دارم که کاملا با ورزش متفاوت است. فرصت‌هایی که من به دست آورده‌ام همیشه جذاب بوده و من با آدم‌های جدید ملاقات کرده‌ام و چیزهای جدیدی را تجربه کردم، بنابراین در حال حاضر در کنار فعالیت‌های ورزشی، مدلینگ برایم جذاب و یک فرصت فوق‌العاده است.

خیلی متشکرم. سوال‌های من تمام شد. می‌خواهی پیامی به آرین یا دیگر حریفانت بدهی؟
می‌خواهم به آرین بگویم که ممنون به خاطر مبارزه خوبی که داشتیم اما من دوباره مقابلت قرار می‌گیرم و خیلی زود دوباره مبارزه می‌کنیم. و از بقیه مردم ایران به خاطر پیام‌ها و حمایت‌شان تشکر می‌کنم؛ خیلی ممنونم. من علاقه زیادی به کشور شما پیدا کردم. امیدوارم که خیلی زود من و آرین دوباره در میدان، مبارزه خوبی با هم داشته باشیم.

مصاحبه از: بهنام جعفرزاده