ورزش زنانه یا مردانه نیست: کنار هم موفق می‌شویم

به گزارش  ''ورزش سه''، اگر شما از دنبال کنندگان تکواندو در جریان مسابقات المپیک پاریس باشید، حتما دیدار ناهید کیانی و حریف لبانی‌اش را با هنرنمایی سرمربی تیم ملی کشورمان به یاد می‌آورید؛ جایی که استفاده درست و پي در پی از چهار کارت چلنج توسط مینو مداح باعث پیروزی قاطع ناهید و صعودش به فینال شد. صدای مداح در تمام مسابقات تا صعود به فینال شنیده می‌شد و جملات روحیه‌بخش او به ناهید کیانی، به گوش مخاطب هم می‌رسید؛ به همین بهانه گفت و گوی مفصلی با سرمربی جوان و در عین حال با تجربه تیم ملی زنان داشته‌ایم که در ادامه خواهید خواند.

خانم مداح تبریک می‌گویم. از احساسات خودتان بگویید.
ابتدا می‌خواهم یک سلام و تشکر گرم داشته باشم خطاب به مردم عزیز کشورم. تشکر می‌کنم از همه از جمله شما دوستان رسانه‌ای که حمایت همه جانبه از ما داشتین، حال و احساس ما قطعا خوب است چرا که زحمات به ثمر نشسته و چه چیزی از این بهتر؟ محصولی کاشتیم و بهترین برداشت را داشتیم، حالا هم لذت می‌بریم.

هماهنگی دیدنی شما و ناهید کیانی مخصوصا موقع درخواست چلنج در دیدار با حریف لبنانی، مورد توجه همه قرار گرفته بود.
ما جز اینکه خودمان تمام حواس‌مان به جریان مسابقه است، در این خصوص با ورزشکار هم هماهنگ هستیم. از او می‌خواهیم اگر مطمئن بود ضربه‌اش برخورد کرده به ما اشاره کند و این هماهنگی بین من و ناهید وجود داشت. در دیدار با حریف لبانی هم اوج این هماهنگی بود که خدا را شاکرم همه چلنج‌ها پذیرفته شد و کسب امتیازات پی در پی باعث شد که رفتن ناهید به فینال به نوعی به یادماندنی‌تر باشد. ضمن اینکه فکر می‌کنم الان ۱۵،۱۶ سال است در کنار تیم ملی‌ام و خب تجربه هم در این لحظات بزرگ، خیلی موثر است.

فکر می‌کنید مهمترین عامل این درخشش چه بود؟
عوامل بسیار زیادی دخیل است، شما به اردوی ما آمدید و تلاش این تیم را از نزدیک دیدید. آن‌جا «من» وجود ندارد و همه در اختیار تیم ملی هستیم، خودمان از بودن کنار خانواده و گذراندن زندگی شخصی تا حدود زیادی دست کشیدیم تا به این موفقیت برسیم. مدیریت آقای ساعی به بهترین نحو، همراهی و همکاری آقای رحیمی به همین شکل، حمایت خود شما و همکاران رسانه‌ای که دارید، همه و همه در این موفقیت موثر بوده است. موفقیت حاصل نمی‌شود، مگر با حضور همه افراد متخصص کنار هم. پس من به تنهایی کاری نکردم و این حاصل دسترنج همه ماست.

با این درخشش، فکر می‌کنم علاقه دختران به تکواندو بیش از پیش بشود.
دقیقا همینطور است. این انگیزه‌ای شد برای همه دختران ایرانی، حالا رقابت سخت خواهد شد و شیرین. در گذشته ما یک برنز با کیمیا داشتیم اما حالا در یک دوره دو مدال کسب کردیم. دختران با استعداد بسیاری وجود دارند که در آینده نزدیک به جمع ما ملحق خواهند شد، چرا که ما به جوانگرایی اعتقاد داریم و می‌بینید که این نتایج را با جوان‌ها گرفتیم. ضمن اینکه می‌خواهم بگویم که ما نباید ورزش‌ها را تفکیک جنسیتی کنیم، امیدوارم هم دختران و هم پسران در هر رشته‌ای که سلیقه و انتخاب‌شان است موفق باشند. هیچ رشته‌ای زنانه و مردانه نیست و همه می‌توانند در رشته مورد علاقه خودشان بدرخشند. همینجا هم باید از تک‌تک مربیان پایه ورزشکاران تشکر کنم که در اردوهای ملی کنار آن‌ها حضور دارند و به این مربیان خدا قوت می‌گویم.

ناهید سه سال بسیار سخت را پشت سر گذاشت، اما بازگشت شکوهمندی داشت.
بله ناهید به دلیل همان اتفاقاتی که همه می‌دانیم، تحت فشار روحی و روانی بود. اما کم‌کم به خودباوری رسید، وقتی ناهید در مسابقات جهانی قهرمان شد انگار باور کرد که می‌تواند در المپیک هم موفق باشد. ناهید اول در درون خودش به خودباوری رسید و بعد هم مسیر موفقیت را طی کرد. حریفان او هیچکدام ضعیف نبودند و خدا را شاکرم که او اگر روزهای سختی را پشت سر گذاشته است؛ حالا به روشنایی هم رسیده و روزهای خوب را می‌بیند.

اگر بخواهید با مسئولین تصمیم گیرنده صحبت کنید، چه می‌گویید؟
اول ارتقا جایگاه کاروان ورزشی ایران را نسبت به دوره گذشته به آن‌ها تبریک می‌گویم، سپس به خانواده بازیکنان تبریک می‌گویم. دختران ما قدرتمند و زنانه جنگیدند، پسران ما هم مردانه و غیرتمند مبارزه کردند، شجاعانه به مصاف حریفان رفتند و حالا حمایت چندین برابر مسئولین نیاز است تا در المپیک ۲۰۲۸ عملکرد بهتری هم داشته باشیم. انشالله در المپیک بعدی در رشته‌هایی که پیش از این شانس مدال نداشتیم، کسب مدال کنیم و این با یک برنامه‌ریزی خوب قطعا شدنی است.

و صحبت با مردم؟
این شیرین‌ترین قسمت صحبت‌های ماست. می‌خواهم به مردم بگویم که شما نمی‌دانید؛ در لحظه‌های موفقیت مبینا و ناهید، فقط به این فکر می‌کردم که خدایا شکرت ما را در مقابل مردم روسفید می‌کنی. نمی‌دانید که چقدر انرژی شما به ما کمک کرد و امیداورم فقط کمی از محبت‌های شما را جبران کرده باشیم.

و صحبت پایانی؟
در آخر می‌خواهم خیلی دلی از همسرم، یارم، رفیقم، تنها کسی که در تمام لحظات سخت و خوب زندگی کنارم بود تشکر کنم. این موفقیت بدون او ممکن نبود. همینطور از دو دختر عزیزم که دوری من را صبورانه تحمل کردند ممنونم.