حق با توخل بود: وقتی هیچکس فکرش را هم نمی‌کرد

به گزارش "ورزش سه"، سرمربی بایرن در نشست خبری قبل از بازی گفته بود نقطه قوت بزرگ رئال مادرید توانایی ضربه زدن به حریف زمانی است که هیچکس منتظرش نیست و حریف اصلا آمادگی پذیرش ضربه را ندارد: «اگر به گل‌های رئال نگاه کنید و 10 ثانیه به عقب برگردید، به نظر نمی‌رسد قرار است گلی به ثمر برسد.» و چه زود حرف توخل درست از آب در آمد! 

در 24 دقیقه ابتدایی بازی رئال حتی به دروازه بایرن نزدیک هم نشده بود تا اینکه موتور تونی کروس روشن شد. یک مالکیت توپ به ظاهر بی‌اهمیت با پاس ویرانگر اعجوبه آلمانی به گل تبدیل شد. او از مرکز زمین انگار با خط‌کش و محاسبه دقیق توپ را برای وینیسیوس فرستاد و شماره هفت رئال موقعیت تک به تک را گل کرد: 0-1.

همیشه این گلزن است که در مرکز توجهات قرار می‌گیرد و تماشای جشن گل ساده‌ترین کار است اما گاهی وقت‌ها ارزش پاس گل مهمتر از خود گل می‌شود. گل اول رئال مادرید در آلیانز آرنا یک نمونه درست می‌تواند تلفی شود.

وینی گل زد، اما همه هم‌تیمی‌هایش به دنبال تونی کروس رفتند. ستاره برزیلی گلش را مثل بلینگام جشن گرفت و سپس به سبک خاص خود از  کروس تشکر کرد. اصل اساسی برای درک اینکه رئال مادرید چیست.

توخل نقشه‌ای را طراحی کرد که تا دقیقه 24 کاملاً درست از آب درآمد و مطمئناً هنگام تجزیه و تحلیل برنامه‌ای که بازیکنانش قرار بود به کار گیرند، به ذهن او خطور نمی‌کرد که رئال نتواند 10 متر نیز پیشروی کند. 

آنچلوتی و تمام کادر مربیگری‌اش، از جمله میلیتائو در چند مورد، به 10 بازیکن درون زمین التماس کردند که از تله تیم باواریایی خارج شوند. توپ از دست دادن‌ها بی‌وقفه بود تا اینکه ستاره آلمانی یکی از آن پاس‌هایی را ارسال کرد که ورزشگاه‌ها را ساکت می‌کند. این بار آلیانز آرنا توانست آن را ببیند. 8 شوت از بایرن، سه شوت درون چارچوب ولی یکی از رئال مادرید و گل. رئال نیازی به هشت شوت برای گلزنی نداشت.

48 از 49 (98 درصد دقت در پاس‌ها)، دو پاس کلیدی، بردن چهار دوئل  و مهمتر از همه، آرامشی که به تیم داد، نتیجه کار کروس تا زمانی بود که در میدان حضور داشت. 

چیزی که تحلیلگران هر چقدر هم که فوتبال تماشا کنند نمی‌توانند آن را حساب کنند. همیشه فوتبالیست‌هایی هستند که با جریان مبارزه کنند. یکی از آنها تونی کروس است. اتفاقاً پاس گل آلمانی از فاصله 20 متری بود، اما مشکل نه فاصله دور بلکه یافتن فضای خالی بود. به نظر می‌رسید که پاهای مدافعان بایرن شبکه‌ای دفاعی به اندازه کافی قوی تشکیل داده بودند که تونی جرئت ارسال آن پاس را نداشته باشد، ولی شاید آنها باید شماره هشت رئال را بهتر بشناسند، زیرا سال‌ها او در کنار آنها بود.

اینجاست که فوتبال شماره 8 رئال مادرید خودش را نشان می‌دهد. زمانی که هم‌تیمی‌هایش بیشترین رنج را متحمل می‌شدند، تونی لباس کارش را پوشید. با همان پاس و سپس گل، تیم شروع به نفس کشیدن کرد. 

در فوتبال بازیکنانی خوب و بد داریم، ولی کسانی هم هستند که شکل بازی هم‌تیمی‌هایشان را بهتر می‌کنند. یکی از آنها قطعا تونی کروس است.

وینیسیوس پس از دریافت جایزه MVP مسابقه گفت: «ما با هم تمرینات زیادی انجام می‌دهیم. من تونی را به خوبی می‌شناسم و او نیز من را به خوبی می‌شناسد.»

تونی کروس با متواضع‌ترین فرم ممکن در مورد پاس خود حرف زد: «پاس خاصی نبود و اعتبارش را به وینیسیوس می‌دهم که گلزنی کرد و اجازه داد پاس من به چشم بیاید.»

و برای کروس بازی در آلیانز حس خاصی نداشت: «این هم مثل یک بازی بیرون خانه دیگر بود. مدت‌هاست که از جدایی من گذشته است.»

در دقیقه 76، تونی کروس از زمین بیرون رفت، در حالی که پس از تعویض عصبانیت خود را نشان داد. او یک فوتبالیست خودخواه نیست، اما در بازی رئال مادرید مهره‌ای قوی و کلیدی است. تونی پس از دست دادن با آنچلوتی مستقیماً به سمت نیمکت رفت و از آنجا بود که عصبانیت او شروع شد. بانداژی را که حلقه‌اش را پنهان می‌کرد برداشت و از اشاره و نشان دادن خشم خود دست برنداشت. عصبانیت او به حدی بود که لوئیز لوپیس (مربی گلرها) مجبور شد با او صحبت کند تا او را آرام کند. 

کروس و وینیسیوس شب را برای رئال نجات دادند و حالا یک 90 دقیقه دست نخورده دیگر در برنابئو را خواهیم داشت. دیداری که در آن بعید است کروس دقیقه 76 تعویض شود.