زوم کنید روی یحیی، صحنه را بگیرید!

به گزارش "ورزش‌ سه"، بلوار علی دایی منتهی به در غربی و اصلی ورزشگاه آزادی هیچ شباهتی به وضعیت چند سال گذشته‌اش در حین برگزاری بازی‌های ملی و باشگاهی نداشت. صحبت با یکی دو نفر از سرنشینان خودروهایی که در ترافیک سنگین گیر کرده بودند، مشخص کرد که همگی آنها به دنبال جای پارک هستند، اما مگر می‌شود استادیوم آزادی با ظرفیت بالایی که دارد با حضور 45 هزار تماشاگر که اعلام شده بود، مشکل پارکینگ داشته باشد؟ 
جواب این سوال را نیم ساعت بعد دریافتم که از چندین نگهبانی گذر کردم و در این بین هوادارانی بدون بلیت یا بلیت‌دار را دیدم که به سختی در حال گذر از گیت‌های تعبیه شده بودند. وقتی به جایگاه خبرنگاران رسیدم، بازی دو سه دقیقه می‌شد که آغاز شده بود، اما چیزی که بیشتر جلب توجه می‌کرد، این بود که استادیوم آزادی بار دیگر به جز چند سکو که آن هم از سکوی مقامات امنیتی اجازه ورود به آنها داده نشده بود، پر بود و کیپ تا کیپ آدم دیده می‌شد.

جایگاه خبرنگاران هم مثل بازی‌های قبلی نبود. تعداد افرادی که در جایگاه حضور داشتند بیشتر از بازی‌های دیگر بود و توجه آنها کاملا معطوف به مسابقه بود. شروع فوق‌العاده پرسپولیس سبب شده بود تا این تمرکز و توجه بیشتر هم بشود. شاگردان یحیی گل‌محمدی پس از چند دقیقه فشار توانستند با ضربه سر شهاب زاهدی ورزشگاه را به هوا ببرند، تا همه چیز در فضای خاص استادیوم آزادی که پس سال‌ها بود شاهدش نبودیم، رویایی شروع شده باشد.
مثل پیش‌بینی‌های قبل از مسابقه که بسیاری شاگردان گل‌محمدی را صعود کرده، تصور می‌کردند، به نظر می‌رسید قرار است یک پیروزی راحت در کار نباشد اما دو دقیقه بعد یک ضدحمله سریع، واکنش علیرضا بیرانوند و در ادامه شوت مهارنشدنی محمد مونتاری همه پیش‌بینی‌ها را به سخره گرفت و هر چه بازی جلوتر رفت، بیشتر فهمیدیم که قرار است یک روز سخت برای فوتبال ایران در ورزشگاه خاطره‌ساز آزادی رقم بخورد.

نیمه اول با همان نتیجه تمام شد. بازی برای پرسپولیس گره خورده بود و اگرچه تا پایان 45 دقیقه چند موقعیت خطرناک دیگر ایجاد شد، اما در مجموع دیگر خبری از آن حملات زهردار 7 دقیقه ابتدایی شروع بازی نبود.
با شروع بازی در نیمه دوم شرایط سخت‌تر شد. پرسپولیس که از پیروزی حیفا در بازی همزمان خبردار شده بود، بی‌محاباتر حمله می‌کرد و الدحیل با حضور معز علی در ضدحملات هر لحظه خطرناک‌تر می‌شد. در این دقایق به وضوح می‌شد معنای نیم‌خیز شدن هواداران در ورزشگاه را دید. هواداران پرسپولیس تا پیش از اعلام پنالتی برای تیم محبوب‌شان بارها نیم‌خیز شدند ولی دوباره سر جای‌شان نشستند، اما پس از اینکه گولسیانی پنالتی را به تیرک زد، انگار که کار تمام شد.
الدحیل در ضدحملات خطرناک بود و اضافه شدن الونگا این موضوع را تشدید هم کرد. چیزی نگذشت که بالاخره مقاومت بیرانوند، آخرین سنگر پرسپولیسی‌ها در روز آشفته فاز دفاعی تیم فرو ریخت و مهاجم ترینیدادی آب سردی بر پیکر تمام هواداران پرسپولیس در آزادی ریخت.

چند دقیقه پایانی می‌توانست با توجه به وقت اضافه زیادی که داور ژاپنی اعلام کرده بود، متفاوت‌تر دنبال شد. اما حاشیه، آشوب و جنجال پس از گلزنی بازیکنان الدحیل و خوشحالی آنها مقابل هواداران عصبانی پرسپولیس در قسمت شمال شرقی ورزشگاه آغاز شده بود. آنها هر چه دم دست‌شان می‌آمد به زمین پرتاب می‌کردند و هر چه زمان سپری می‌شد، شعارها و رفتارشان افراطی‌تر و غیرقابل کنترل‌تر می‌شد.
طی 13 دقیقه وقت اضافه یکی دو  باری تلاش از سوی پرسپولیسی‌ها برای عوض کردن نتیجه دیده شد و هواداران هم با شعارهایشان پشت تیم درآمدند، اما در شبی که پرسپولیس 20 شوت به دروازه زد و 12 کرنر ارسال کرد، به نظر می‌رسید قرار نیست شب پرسپولیسی‌ها پایانی خوش داشته باشد و درنهایت هم همین شد.

ثانیه‌هایی پیش از سوت پایان بازی شعارهای عجیب علیه یحیی شروع شد. بازیکنان و کادر فنی پرسپولیس مات و مبهوت وسط زمین ایستاده یا افتاده بودند و دو سه دقیقه به این فکر می‌کردند که چقدر راحت فرصت صعود از دست‌شان پریده. یحیی جلوتر از بازیکنان به سمت سکوهای قسمت شرقی ورزشگاه و تونل خروجی رفت و با دست زدن سعی کردن هواداران را به تشویق وادار کند، اما آنها عصبانی‌تر از آن بودند که به این رفتار سرمربی واکنش مثبت نشان بدهند. پس همان کاری را کردند که علیه بازیکنان الدحیل چند دقیقه پیش از آنها دیده بودیم. هر چه دست‌شان بود به زمین پرتاب کردند و شعار حیا کن رها کن سر دادند. یحیی شوکه شده بود و دستانش را مقابل بطری‌هایی که به سمتش می‌آمدند باز کرد تا از آنها درباره دلیل این برخورد بپرسد. این رفتار هم جواب نداد و وقتی سیل پرتاب اشیا و شعارها ادامه داشت، بازیکنان به زور سرمربی‌شان را هل دادند و به تونل بردند.

خبرنگاران در جایگاه ویژه باورشان نمی‌شد که چنین صحنه‌هایی در حال رقم خوردن است. در حالی که مات و مبهوت شده بودند، همه با گوشی‌های همراه خود در حال ثبت این لحظه‌ها بودند. البته با فاصله‌ای بسیار دور و در حالی که دست‌شان روی صحنه تلفن همراه بود تا تصویر را زوم کنند.

چند دقیقه بعد درویش که قصد داشت از جایگاه ویژه خارج شود، با هواداران عصبانی مواجه شد که مقابل چشمانش شعارهای بسیار تندی علیه او سر می‌دادند. این شعارها با دخالت یکی از همراهان درویش مدیرعامل پرسپولیس به درگیری فیزیکی هم رسید و سرانجام او تصمیم گرفت در این شرایط از قسمت ویژه ورزشگاه خارج نشود! 
در استادیوم آزادی هنوز عده‌ای از هواداران حضور داشتند، ولی بخش عمده‌ای ورزشگاه را ترک کرده بودند. پرسپولیس بازی را باخته بود و یک ناکامی دیگر برای فوتبال ایران در آسیا ثبت شده بود. البته که این چیزی نبود که خیلی برایمان غیر عادی بوده باشد. به هر حال طی چندین دهه اخیر تا بوده همین بوده، اما در روزی که آن همه هوادار پس از چند سال دوباره استادیوم آزادی را زنده کرده بودند، مجموعه باشگاه پرسپولیس شبی تلخ را در خاطر آنها به یادگار گذاشتند.