مثبت و منفی تیم ملی فوتبال بانوان

پس از سه مصاف سخت با تیم‌هایی به مراتب آماده‌تر، کسب یک امتیاز و ناکامی در گشودن دروازه رقبا، کار فوتبالیست‌های خانم کشورمان در استرالیا پایان یافت.
آنچه البته درباره عملکرد ملی پوشان خانم بیشتر از هرچیزی درین رقابت‌ها به چشم آمد، میزان انگیزه و استعدادی است که در بین بانوان فوتبالیست وجود دارد که این خود نشان دهنده آن است که اگر فدراسیون فوتبال توجه بیشتری نشان دهد، قطعا سرعت پیشرفت در این بخش بسیار زیاد خواهد بود.

نقاط قوت: 
تکنیک بالای فردی- تاکتیک پذیری - همدلی تیمی
شاید اگر امکان تماشای فول مچ بازی‌ها فراهم نبود، مطابق معمول براساس شنیده‌ها کلیاتی پیرامون عملکرد بانوان فوتبالیست مطرح می‌شد. اما با تماشای هر سه مسابقه شاگردان آزمون در استرالیا می‌توان با جزئیات و به جرات گفت کیفیت فنی بانوان به صورت فردی بسیار بیش از حد تصور است.
وقتی به طور مثال زهرا خواجوی می‌تواند با درخشش فوق العاده‌اش یک‌تنه مانع باز شدن دروازه تیم ملی شود تا ایران به امتیاز برسد و بهترین بازیکن زمین نیز معرفی شود، همین یک مورد گویای پتانسیل بالایی است که در بین ملی پوشان خانم وجود دارد.

دقیقا به واسطه همین استعداد فردی، تیم ملی بانوان قابلیت تاکتیک پذیری بالایی از خود به نمایش گذاشت به طوری که پس از یک فوتبال کاملا تدافعی در برابر استرالیا، در ده دقیقه پایانی رقابت برابر چین تایپه و تمام ۹۰ دقیقه بازی مقابل فیلیپین تیمی هجومی را شاهد بودیم که با قدرت روی دروازه حریفان موقعیت گلزنی به وجود می‌آورد.
اینکه نگین زندی تک مهاجم تیم مجبور بود در زمین حریف برای تصاحب توپ و پرس بازیکنان صاحب توپ حریف یک تنه بجنگد و در عین حال سایر بازیکنان نیز وظایف دفاعی‌شان را بی‌وقفه و پرتکرار انجام دهند بدون آنکه کمترین اعتراض یا حاشیه‌ای به وجود آید. وقتی تیم مدام تحت فشار قرار دارد، این مدل فوتبال بازی کردن، فرسایشی و نیازمند حفظ آرامش است کاری که بانوان به خوبی از پس آن برآمدند.

نقاط ضعف: 
کم‌تجربگی - آمادگی بدنی کمتر نسبت به رقبا - دوری از شرایط ایده‌آل و حرفه‌ای
اینکه یک بازیکن ملی پوش دقیقه 90+ بازی و در حالی که تیم برای جبران تک گل عقب افتاده بالاست، بجای حفظ توپ در جریان بازی، بدون آنکه مزاحمت و پرس شدیدی رویش باشد به راحتی آن را به اوت می‌فرستد قطعا دلیلی جز بی‌تجربگی ندارد.
همان عاملی که بلای جان تیم ملی در رقابت های انتخابی المپیک بود و صرفا به دلیل نبود تدارکات لازم و کمبود مسابقات دوستانه به وجود آمده است. جایی که فدراسیون فوتبال وظیفه دارد اگر نگاهش به فوتبال بانوان ابزاری نیست تلاش و هزینه بیشتری کند. شاید اگر تیم ملی بانوان چند مسابقه دوستانه با همین استرالیا میزبان داشت و در یکی از آنها موفق به توقف حریف قدرتمندش می‌شد از نظر ذهنی و اعتماد به نفس، نتایج بسیار مطلوب‌تری حاصل می‌شد.

ضمن آنکه نمی‌بایست بانوان را که در کادر فنی خود نیازمند مشاوران باتجربه‌تر بودند را بدون کمک، راهی رقابت‌هایی در این سطح می‌کرد. با مشاهده بازی‌های تیم ملی و گل‌های خورده می‌شد به راحتی این نکته را متوجه شد که حریفان به ارسال پاس‌های زمینی از جناحین به درون محوطه ۶ قدم دل بسته‌اند و از این حربه برای باز کردن دروازه ایران بهره بردند.
ضمن آنکه فشردگی رقابت‌های انتخابی المپیک نشان داد از نظر قوای بدنی بانوان فوتبالیست نیازمند تمرینات فشرده‌تر و مسابقات منظم‌تری هستند تا بتوانند شانه به شانه بازیکنان خارجی رقابت کنند. قدرت ارسالی روی ضربات ایستگاهی، شروع مجدد و شوت به سمت دروازه اگر در همین تیم تقویت می‌شد، گلزنی به طور قطع در دسترس بود.

درواقع می‌توان گفت هیچ‌یک از نقاط ضعف بانوان فوتبالیست به وضعیت فردی ملی پوشان برنمی‌گردد و آنها به واسطه وضعیت برگزاری لیگ داخلی و قراردادهایشان تا همین سطح را هم با استعداد شخصی پیش آمده‌اند و باید برای رقابت‌های آتی امکانات، اردوها و دیدارهای بیشتر و بهتری را برایشان در نظر گرفت، چرا که تیم ملی فوتبال بانوان نشان داد می‌تواند در بالاترین سطح رقابت‌های قاره کهن آبرومندانه و نزدیک رقابت کند.

مهدی بشکنی