پرسپولیس، یحیی و درویش فقط یک راه دارند

به گزارش ورزش سه، در نهایت این تنها یک نفر است که در کسوت کاپیتان، جام را بالا می‌برد اما بدون شک، بالا بردن آن کاپ فلزی علاوه بر نیروی طبیعی جاذبه زمین، ده‌ها مانع دیگر را  پیش روی خود می‌بینید و هیچ تیمی موفق به غلبه بر جاذبه و همراهانش نمی‌شود  مگر آنکه ۳ گروه دل‌ها را با یکدیگر گره بزنند و همدل شوند؛ کادر مدیریتی، فنی و بازیکنان. این مثلث تنها زمانی همانند برمودا، جام‌ها را می‌رباید که هر ضلع به محکمی هوای دیگری را داشته باشد.

پرسپولیس در سال ۱۴۰۲ کاری کرد در نوع خود بی نظیر. همان تیمی که در آخرین بازی سال ۱۴۰۱ با قبول گل در ثانیه‌های پایانی در خانه مقابل سپاهان شکست خورد، در سال ۱۴۰۲ به صورت تحسین انگیز و قابل ستایشی همه را برد. دو بار از سد رقیب دیرینه در یک‌ بازه کوتاه مدت گذشت و با جمع کردن همه امتیازات باقی مانده، فاتح۳ جام شد.

اما اینک دو راس این مثلث به شکل غریبی علیه هم شده‌اند؛ رضا درویش و یحیی گل‌محمدی وارد چالشی شدند که اگر درست مدیریت نشود، شاید در ادامه کلا مسیر تاریخ قرمزها را تغییر دهد. چه کسی می‌تواند ادعا کند که از هر اشتباهی بری است؟ بدون تردید در کارنامه مدیریت باشگاه و ‌همچنین کادر فنی، اشتباهات متعددی بوده اما هیچکس آمار کشته‌ها را از ارتش پیروز نمی‌گیرد.

چه طرفدار یحیی گل محمدی باشید با این کارنامه رشک بر انگیز و درخشان چه حامی مدیریت درویش که بر پایه «باج ندادن» اصول اصلی و بنیادینش را بنا نهاده است، تفاوتی در ماجرا ندارد. آنچه امروز رخ داده را باید با عینک دیگری نظاره کرد.
اگر حقیقتا مشکل فعلی یحیی، مطالبات فصل قبل و بندهای آپشن فعال نشده باشد باید به نوع اهرم او برای رسیدن به هدف ایراد گرفت.

پر افتخارترین مربی یک دهه اخیر فوتبال ایران، تصمیمات آنی‌اش را بر حسب آدرنالین خونش اتخاذ می‌کند و شاید تعدد این قهرها، قضاوت غیر منصفانه‌ای را علیه‌اش خلق کرده باشد. یحیی گل‌محمدی در این فوتبال آنقدر سرد و گرم چشیده و موفقیت و‌ شکست را رج کرده که بتواند لقب مربی تقریبا جوان اما بسیار با تجربه را به خویشتن اختصاص دهد. وقتی ناگهان خبر فسخ قرارداد یحیی و قهرش مخابره می‌شود، اولین واکنش هوادار این است که بگوید؛ باز هم قهر! و این برای کسی همچو او حقیقتا برازنده نیست.

با این کارنامه و نوع فوتبالی که در پرسپولیس پایه‌ریزی کرده، باید یحیی را فردی بسیار قوی‌تر از این که تظاهر می‌کند دید.
هر کسی با متد خودش به دنبال حق و حقوقش است و هیچ‌ وقت یک هوادار، سرمربی موفق را به واسطه اینکه حقش را طلب کرده، قضاوت نمی‌کند اما حقیقتا کثرت این قهرها آزار دهنده شده. گل‌محمدی همانطور که در مستطیل سبز و زبان فوتبال، عاشق زیبایی، تنوع و‌ خلاقیت است، کاش در مواجه با ناملایمات پیش رو با همان روش و سبک خاص خودش به پیکار برود.

اما در آنسو، باید درویش را هم با کارنامه‌اش سنجید. در قضیه بیرانوند او نمره ۱۹ گرفت. به خوبی بحران را مدیریت کرد و ظرف یک هفته، آرامش را به تیمش بازگرداند. شاید تنها اشتباهش، دراز کشیدن در صندلی عقب خودرو و کشیدن کت روی صورتش بود.
در قضیه به وجود آمده  اخیر بین او و سرمربی چون حقیقتا همه «حقایق» را فعلا تا این لحظه نمی‌دانیم، قادر به قضاوت نیستیم اما متاسفانه او علاقه‌ای به نمره بیست ندارد.
مدیری که موفق شد با اکثر بازیکنان موفق فصل قبل (منهای عیسی که تصمیمش را برای ترک تیم گرفته بود) تمدید کند و چند خرید خوب همانند یاسین سلمانی و کنعانی زادگان را داشته باشد، متاسفانه در بحث جذب مهاجم خارجی بد کار کرد. آنقدر بد که دست آخر مجبور شد یک وینگر  را جای مهاجم گلزن جذب کند. خریدی که کادر فنی قبولش ندارد و بعید است گل‌محمدی (در صورت ماندن در پرسپولیس) به او فرصت زیادی بدهد.

درویش به هر دلیلی علی‌رغم نوتیس‌های قبل یحیی، مبنی بر وصول آپشن قراردادش، نه تنها گره را باز نکرد که با مصاحبه بد، گره کورتری را به آن افزود. تعمیم مشکلات اقتصادی توده مردم به آپشن سرمربی‌ای که ۳ جام را در همین چندماه صید کرده است، نامش هرچه باشد، مدیریت بحران نیست. چرا نباید قرارداد یحیی برای چند سال آینده از حالا تمدید شود؟ مگر پرسپولیس بهتر از او می‌تواند پیدا کند؟ 

هیچکس کامل و بی اشتباه نیست. در اصطکاک بوجود آمده، بین درویش و یحیی هم باید نگاه جامعی به قضیه داشت. صفر و صدی نباید دید. حق را مطلقا به یک نفر نداد و دیگری را  مقصر محض دانست.  اما بدون تردید اگر آنها همین امروز به یک تفاهم پایدار و مبتنی بر احترام متقابل نرسند، این مثلث جام ربا، همانند یک دهه قبلش، مبدل به چندپاره خط بدشکل می‌شود که فرسنگ‌ها با هر جامی فاصله دارد.
دورانی که نهایت سقف آرزوها گرفتن یک جام حذفی بود و شاید فاتح داربی شدن.

مگر هر چندسال یکبار می‌شود که یک تیم، سه گانه بیاورد و در طول یک ماه، دو مرتبه فاتح دربی  شود؟ 
درویش در فوتبالی که تنها منبع در آمدش اسپانسر است حقیقتا قادر به خلق چه پولی از چه راه دومی است؟ خودمان را فریب ندهیم، یک تیم دولتی و مدیرانی که توسط دولت انتخاب می‌شوند در بهترین حالت فقط قادراند، با ر‌وش‌های ابداعی خود، به سراغ بحران‌ها بروند و صد البته به گونه‌ای قرارداد ببندند که بعدها قادر به تامین آن شوند. همین امروز درویش برود و شخص دیگری بیاید، مگر تفاوتی بر «درآمد» پرسپولیس ایجاد می‌شود؟ از این رو شاید گل‌محمدی را بهتر از دیگران بداند، با رفتن درویش‌ و آمدن آن دیگری، هرگز پولی اضافه بر آنچه مصوب شده به باشگاه تزریق نمی‌شود.

یحیی گل‌محمدی و رضا درویش خواسته یا ناخواسته، دو‌ضلع اصلی مثلث قهرمانی بودند. مجموعه‌ای که «کجدار و مریز »موفق شدند نتایج درخشانی را خلق کنند از این رو  عاقلانه نیست کسی دست به ترکیب تیم برنده بزند. 
درویش برای میل به نمره بیست و یحیی برای کامل‌تر شدن (در ابعاد غیر فنی) محتاج کمی تغییر هستند. درویش در مصاحبه‌هایش بار کلمات را وزن کند و یحیی از قهر و خداحافظی فاصله بگیرد.
مشکل مالی پرسپولیس با رفتن درویش حل نمی‌شود و سواد فنی قرمزها با از دست دادن یحیی نه تنها ترقی نمی‌کند که احتمالا با سر به سمت صفر شتاب می‌گیرد.

چه ایرادی دارد یک تیم مدیریتی و فنی در قهرمانی و موفقیت دبل کنند؟ بدون شک هوادار پرسپولیس هیچ آرزو و تمنایی ندارد جز حفظ ثبات در همه زمینه‌ها.
فقط لازم است آنها کمی به اطرافشان توجه کنند. به همین استقلال. فرض کنید امسال تیم فرهاد مجیدی و آجورلو برای سال سوم با یکدیگر فعالیت داشتند. نه اینکه بعدی‌ها بد بوده باشند نه، اما اگر مجیدی فیلش مثل دفعه‌های قبل در بین راه هوس دبی نمی کرد، اگر آجورلو باقی می ماند، بدون شک آنها که ۲ سال قبل قهرمان لیگ برتر شدند، همان ترکیب برنده را حفظ  می‌کردند، امروز روزگار متفاوت‌تری را داشتند.

وقتی تیم‌های موفق به هر دلیلی متلاشی می‌شوند، هواداران بیشترین ضرر را می‌کنند. پرسپولیس حالا این فرصت را دارد تا با ترکیب موفق درویش و یحیی ادامه دهد، دو فردی که دست کم در میدان عمل نشان دادند، بازی را بلدند. نه اینکه هیچ ایرادی در کارشان نباشد اما آنها فصل آزمون و خطا را با موفقیت و جام سپری کردند و چرا که نه اعتماد چندساله به آنها؟ 

یحیی و درویش می‌توانند در یک اتاق بنشینند، با هم تند حرف بزنند و سنگشان را وابکنند اما بعدا همه مشکلات را در همان اتاق بگذارند و به همان مسیری ادامه دهند که پیشتر می‌رفتند. 
نه مربی بهتری از یحیی برای درویش پیدا می‌شود و‌ نه مدیری با یک کیف پر از پول، بعد از درویش،  منتظر یحیی ‌و تیمش است.

مهدی طاهرخانی