پاسخ مورینیو به مهم‌ترین سوال درباره آینده‌اش

به گزارش "ورزش سه"، ژوزه مورینیو، سرمربی رم، مصاحبه‌ای جدید با اسکای اسپورت انجام داده که در آن به اتفاقات دوران حرفه‌ای خود در این تیم ایتالیایی پرداخته است.

مورینیو در طول مصاحبه با فدریکو بوفا، روزنامه‌نگار ایتالیایی، درباره دوران حضورش در رم، رابطه‌اش با هواداران و آینده‌ای که ممکن است در انتظارش باشد، صحبت کرد.

مربی پرتغالی گفت: "چیزی که من آن را مورینیسمو و آنتی‌مورینیسمو می‌نامم وجود دارد، به خصوص اینجا در رم هر دو وجود دارد. مورینیسمو برای کسانی است که می‌دانند من به چه چیزی دست یافته‌ام. کسانی که از زمانی که رم هیچ چیزی نمی‌برد و هیچ نوع موفقیت اروپایی نداشت، خوشحال بودند، آنتی‌مورینیسمو نامیده می‌شوند."

مورینیسمو و آنتی‌مورینیسمو

آن‌ها از صحبت کردن در رادیو لذت می‌برند و این خوب است. آنتی‌مورینیسمو می‌فروشد اما مورینیسمو راهی برای تحمل خود در زندگی است. این را به این دلیل می‌گویم که در خیابان، در هر جای دنیا، افرادی را پیدا می‌کنم که با من و شیوه زندگی من همذات پنداری می‌کنند. با این حال، همیشه مهم‌ترین مسابقه، مسابقه بعدی است. بقیه در گذشته است و مربوط به تاریخ است.

آغاز کار در رم

وقتی برای اولین بار به اینجا رسیدم، رم را نمی‌شناختم. البته با اینتر مقابل آن‌ها بازی کرده بودم. من رم را نه به عنوان شهری با قلب فوتبالی می‌شناختم و نه همینطور به عنوان باشگاه. در انگلیس سه تیم بزرگ منچستریونایتد، چلسی و تاتنهام را هدایت کرده بودم و بنابراین می‌خواستم انگلیس را ترک کنم. رم با پیشنهادی به سمتم آمد که آن را دوست داشتم و این مالکیت بود که باعث شد من بیایم.

انتخاب رم

بعدها، وقتی آمدم و در مورد رم یاد گرفتم، در مورد تمام شک و تردیدهای هواداران باخبر شدم، در مورد تمام ناامیدی‌های آن‌ها به درک رسیدم و سعی کردم به فضای اصلی آن‌ها وارد شوم. سوالات زیادی از خودم پرسیدم که باید به مرور زمان به آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پاسخ دهم. من علاقه زیادی به بازیکنان این باشگاه داشتم. من زبان رم را دوست دارم. هواداران واقعی رم را دوست دارم، هوادار رمی را که در خیابان ملاقات می‌کنم، دوست دارم، کسی که صبح به تریگوریا می‌آید تا با من و بازیکنان عکس بگیرد. افرادی را دوست دارم که همه جا تیم را دنبال می‌کنند.

فینال‌های اروپایی

وقتی به دو فینال اروپایی می‌رسی و شهر را با خودت همراه می‌کنی، وقتی با آن‌ها از شادی گریه می‌کنی، مثل این است که انگار یکی از آن‌ها می‌شوی. این چیزی است که اکنون احساس می‌کنم، طبیعی است. وقتی روی نیمکت هستم و به سمت راست [به کورواسود] در ورزشگاه المپیکو نگاه می‌کنم، هنوز احساساتی می‌شوم. وقتی به سمت راستم نگاه می‌کنم دستانم می‌لرزد، این‌ها کسانی هستند که با من می‌مانند، حتی زمانی که یک روز از اینجا خواهم رفت.

آینده

آیا می‌مانم؟ نمی‌دانم. قبل از بوداپست (فینال لیگ اروپا) به بازیکنان قول داده بودم که بمانم. بعد از اسپتزیا در المپیکو به هواداران گفتم که اینجا می‌مانم و الان هم اینجا هستم.