انتقاد تند نسل دهه 60 از بیرانوند!

به گزارش "ورزش سه"، این اولین بار نیست که قدیمی‌های پرسپولیس چنین انتقاد‌هایی را متوجه بازیکنان جدید این تیم می‌کنند؛ بازیکنانی که از نظر اغلب پیشکسوتان از کیفیت لازم به نسبت نسلی که در دهه ۶۰ فوتبال بازی می‌کرد برخودار نیستند و اغلب نیز مبالغی بیش از لیاقت‌شان می‌گیرند. در این باره به خصوص مسئله مالی روی اعصاب قدیمی‌های استقلال و پرسپولیس است و آنها از هر فرصتی استفاده می‌کنند که روی خود برچسب‌های گران قیمت بزنند.

اگر در محافل پیشکسوتان فوتبال ایران رفت و آمد داشته باشید، این جمله را از آنها می‌شنوید که اگر فلانی بود، امروز اینقدر می‌ارزید و اگر آن یکی بازی می‌کرد، اسمش در مهم‌ترین تیم‌های خارجی فیکس بود. این مسئله‌ای ناشی از تفاوت‌های فوتبال در دهه‌های مختلف به خصوص در موضوع پرداختی‌ها و البته مسئله تفاوت ذهنی نسلی است که به نسبت امروز کمتر متوجه شرایط اقتصادی و سرمایه‌گذاری برای آینده بود؛ چیزی که امروز فوتبالیست‌ها بیشتر از گذشته به آن توجه دارند و طبیعتا از همان ابتدا سعی می‌کنند پایه‌های مالی زندگی‌شان را قوی کنند. این مسئله‌ای نبود که قبلا چندان مورد توجه فوتبالیست‌های قدیمی آن دوره با آن محبوبت عجیب و غریب باشد، به خصوص که همین مورد توجه بودن، پرده‌ای را مقابل دیدگان می‌کشد و از آینده غافل می‌شوید.

اما از همه اینها گذشته فوتبالیست‌های امروز نباید پاسخگوی مسائلی باشند که بر دیروزی‌ها گذشته است. دیروزی‌هایی که با وجود همه شایستگی‌ها در حد این جملات اغراق‌آمیز هم نیستند. به هر حال فضا و میدان برای آنها هم مهیا بوده و امروز در تاریخ فوتبال ایران تقریبا می‌دانیم هر کس در چه جایگاهی قرار داشته و تا کجا پیش رفته و سطح کیفیت فوتبالش در چه اندازه‌ای بوده است.

نسل دهه ۶۰ اگرچه اسیر مشکلات بیرون شد و نتوانست شایستگی‌های واقعی خود را به منصه ظهور بگذارد، اما در نهایت در کسب جام و عنوان ناکام ماند. البته آنها درگیر مشکلاتی بودند که هرگز در تاریخ برای بسیاری از نسل‌های دیگر وجود نداشت، اما در همان بحبوحه کمبودها و جنگ و مشکلات هم در سایر کشورهای آسیایی هم خبر چندانی نبود. با این حال فوتبالیست‌های ما در آن دوره عرصه را به ظهور قدرت‌های تازه‌ای مثل کره جنوبی و عربستان وا دادند و قهرمانی تیم ملی ایران در بازی‌های آسیایی پکن ۱۹۹۰ تنها افتخار قابل ذکر آن دوره به شمار می‌آید که آن هم در خلال بازی‌های آسیایی رخ داد.

فوتبال ایران بعد از این در مقطعی درگیر نداشتن فوق ستاره‌ها بود، اما بچه‌های ۹۸ ظهوری خیره‌کننده‌ در سطح آسیا داشتند و آنجا بود که فوتبال ایران تعدادی فوق ستاره را معرفی کرد؛ از علی دایی و کریم باقری گرفته تا احمدرضا عابدزاده و خداداد عزیزی و... بازیکنانی که نسل امروز هم خاطراتی بسیار از آنها دارد و فوتبالیست‌های ممتاز امروز ملی خود را مدیون و ادامه‌دهنده راه آنها می‌دانند؛ بازیکنانی که لیگ‌های بزرگ اروپایی را فتح کردند و توانستند پرچم فوتبال ایران را در قله‌های فتح‌نشده نصب کنند.

جالب اینکه آنها هم امروز از پیشکسوتان این فوتبال هستند، اما کمتر از آنها می‌شنویم که این‌چنین فوتبالیست‌های امروز را زیر سوال ببرند و منکر ارزش‌های آنها بشوند. به هر حال هر نسلی کیفیت و ویژگی‌های خود را دارد و بازی فوتبال هم به نسبت ۳۰ سال پیش تغییرات بسیار بزرگی را پشت سر گذاشته تا جایی که فوتبال دیگر چندان شبیه گذشته نیست.

در این بین اما باید به نکته‌ای هم اشاره کرد؛ موضوع پیشنهادهای خیال‌بافانه و رویایی مطرح‌شده از سوی آقا ضیا که واقعیت هم ندارد. او دیروز به قرارداد چهار ساله دورتموند با مبلغ دو میلیون دلار اشاره کرد. چیزی که به هیچ وجه واقعیت ندارد و فراتر از یک رویابافی ساده است؛ به خصوص اگر بدانید گران‌ترین بازیکن آن روزهای جهان، دیه‌گو مارادونا، با پنج میلیون دلار از بارسلونا به ناپولی منتقل شد و با توجه به محدویت‌های خرید بازیکن خارجی در اروپا کمتر تیمی حاضر می‌شد از یک بازیکن آسیایی بهره ببرد‌. اینها همه پیشرفت‌هایی بودند که بعدا رخ دادند. افزایش بازیکنان خارجی در لیگ‌ها و بالا رفتن دستمزدها، ورود تلویزیون به عرصه پول‌سازی و بالا رفتن سهام اقتصادی فوتبال؛ چیزی که اغلب فوتبالیست‌های جهان در دهه ۱۹۸۰ و ۷۰ و قبل‌تر میلادی آن را تجربه نکردند.

البته همین مسئله ممکن است برای هر فوتبالیست قدیمی در هر جای دنیا بدل به چیزی برای برون‌فکنی‌های این‌چنینی علیه نسل بعدی شود که در زمین‌های صاف‎‌تر و در امکانات بهتر بازی می‌کنند و دستمزد بسیار بیشتری می‌گیرند. اما این تقصیر کسی نیست و نباید اذیتمان کند و تبدیل بشود به آن مثال توهین‌آمیز دیروز هافبک سابق پرسپولیس علیه دروازه‌بان امروز که انصافا از اغلب گلرهای قدیمی پرسپولیس خیلی بهتر است!