قهرمان یا نفرین‌شده: انتخاب با خودت است میسون!

به گزارش "ورزش سه"، هفته گذشته میسون مونت رسما به عنوان خرید جدید یونایتد معرفی شد و شماره پیراهن نمادین این باشگاه به او رسید.

منچستریونایتد تایید کرد که میسون مونت، خرید جدید، پیراهن شماره 7 را پس از تکمیل انتقال 76 میلیون دلاری خود از چلسی در اولدترافورد می‌پوشد.

آن‌ها در نظر داشتند شماره معروف را به الخاندرو گارناچو تحویل دهند، اما این مونت است که وظیفه حفاظت از آن را برعهده گرفته و ردپای اسطوره‌هایی مانند کریستیانو رونالدو، اریک کانتونا، دیوید بکام و برایان رابسون را دنبال خواهد کرد.

بدون شک کریستیانو رونالدو یکی از بهترین زننده‌های ضربات ایستگاهی در تمام دوران است و چندین گل نمادین هم از این طریق به ثمر رسانده است. او تکنیک متمایز قدم زدن رو به عقب و ایستادن زیبا قبل از توپ پیش از ضربه زدن به آن دارد.

مونت یکی از از طرفداران سبک خاص ضربات رونالدوست. ویدیویی از او در کمپ تمرینی چلسی منتشر شده که نشان می‌داد او در 10 سالگی چطور تلاش می‌کند از کریستیانو الگوبرداری کند و مانند او ضربات ایستگاهی را وارد دروازه کند.

هواداران یونایتد امیدوارند که مونت بتواند انتظارات را برآورده کند و در یکی از معروف‌ترین پیراهن‌های فوتبال جهان به میدان برود.

پیراهن‌های کمی در فوتبال وجود دارد که به اندازه شماره 7 منچستریونایتد معروف باشد، ارزش این پیراهن بزرگ از دوران جرج بست تا به امروز حفظ شده است. از ماه نوامبر که کریستیانو رونالدو یونایتد را ترک کرد تا اینکه میسون مونت در این فصل آن را بر تن خواهد کرد، جای این شماره در اولدترافورد خالی بوده است.

میسون هرگز یک طرفدار واقعی شماره 7 نبوده است؛ او شماره 19 را در چلسی داشت و شماره 8 را در دربی کانتی و ویتسه آرنهم می‌پوشید. او در تیم جوانان چند مرتبه این شماره را به تن داشت. طبق گزارش‌ها اریک تن‌هاخ، سرمربی منچستریونایتد، در طول بحث و گفت‌وگو قبل از انتقال، شماره 7 را به مونت پیشنهاد داد تا نشان دهد که چقدر این بازیکن در تیم او جایگاه ویژه‌ای دارد. در منچستریونایتد، شماره 7 به وضوح برای هواداران و خود باشگاه معنی زیادی دارد. 

از بهترین تا رونالدو، این داستان پیراهن شماره 7 یونایتد است…

جورج بست در گذشته شماره‌های مختلفی را در یونایتد به‌ تن می‌کرد؛ زمانی که برای فوتبالیست‌ها پوشیدن شماره‌های متعدد در یک فصل غیرمعمول نبود، به ویژه زمانی که آنها به اندازه کافی همه کاره بودند تا در نقش‌های مختلف بازی کنند. بست در مواقعی شماره 7 را می‌پوشید، معروف‌ترین آن در جریان پیروزی فینال جام اروپا در سال 1968 برابر بنفیکا بود، اما او در واقع اغلب آن را به تن نمی‌کرد؛ بست فقط در 30 درصد از بازی‌هایش در منچستریونایتد این شماره را در اختیار داشت.

در 52 درصد از مواقع، او پیراهن وینگر دیگر، شماره 11 را می‌پوشید و در 18 درصد دیگر مسابقات، شماره 8، 9 یا 10 بود. این ایده که بست تاریخ بزرگ یونایتد را با پیراهن شماره 7 آغاز کرد، غیرمنصفانه نیست، اما ظاهراً خود بست در واقع اهمیتی نداد که چه شماره‌ای را در اختیار داشته باشد. حتی در روزهای آخرش در باشگاه، زمانی که احتمالاً می‌توانست هر چیزی را که می‌خواست داشته باشد، معمولاً شماره 11 را می‌پوشید.

برایان رابسون، دیگر اسطوره یونایتد، به این موضوع اهمیت می‌داد؛ او به پیراهن شماره 7 در وست برومویچ عادت کرده بود و آن را از استیو کاپل در منچستریونایتد گرفت، علی‌رغم اینکه یک هافبک میانی بود تا یک وینگر چون پوشیدن شماره 7 در این پست چندان مرسوم نیست. رابسون سپس آن پیراهن را به اریک کانتونا داد که در روزهای حضورش در فرانسه در شماره‌های مختلفی بازی کرده بود. در واقع به جای بست یا رابسون، کانتونا موجب شد که واقعاً در منچستریونایتد شماره 7 یک شماره نمادین باشد.

به ندرت دیده می شد که این شماره توسط یک مهاجم به جای یک هافبک پوشیده شود، اما این در مورد مردی بود که همه چیز برایش فرق داشت: بازیکنی که نقش خود را به شیوه‌ای غیرعادی تفسیر می‌کرد. وقتی کانتونا رفت، الکس فرگوسن انتخاب کرد تا از دیوید بکام با شماره 7 تقدیر کند. به دنبال این تصمیم به راحتی تدی شرینگهام را قادر ساخت تا شماره مورد علاقه خود، یعنی شماره 10 بکام را بگیرد.

بکام شماره 7 را برای انگلیس نیز پوشید و آنقدر با آن شماره هماهنگ شد که آن را در برند خود با نام DB07 گنجاند. او شش سال با پیراهن شماره 7 تا انتقالش به رئال مادرید لذت برد. پس از جدایی بکام در سال 2003، یونایتد جانشینی را انتخاب کرد که ظاهرا شماره 7 یونایتد از مدت‌ها قبل برای او ساخته شده بود: کریستیانو رونالدو.

رونالدو ابتدا در سمت راست به عنوان هافبک بازی می‌کرد، بنابراین شماره پیراهنی که داشت منطقی بود، اگرچه او در ابتدا شماره 28 را درخواست کرده بود؛ شماره‌ای که در اسپورتینگ لیسبون در اختیار داشت. فرگوسن اصرار داشت که او شماره 7 را بگیرد، با این حال، هم به رونالدو و هم به هواداران باشگاه اشاره کرد که انتظار می‌رود او ستاره تیم شود، درست مانند کانتونا و بکام.

این تصمیم به خوبی جواب داد. رونالدو نه تنها به هیاهوها پاسخ داد، بلکه از تمامی ستاره‌هایی که پیش از او آن را در اختیار داشتند عبور کرد و حتی در برند تجاری‌اش هم این شماره تکرار شد: CR7. پس از انتقال به رئال مادرید، او نتوانست پیراهن شماره 7 را از رائول بگیرد، بنابراین مجبور شد یک فصل صبر کند تا مهاجم افسانه‌ای جدا شود. در این بین، او دومین رونالدوی دهه 2000 بود که شماره 7 رئال مادرید را بر تن می‌کرد.

پس از رونالدو، مشخص شد که یونایتد، باشگاهی که به طور عجیبی به برندسازی علاقه دارد، می‌خواهد میراث و تاریخ شماره 7 را بیشتر کند. مایکل اوون، برای شماره 7 کمی بدشانس بود. پس از جدایی اوون، آنتونیو والنسیا زمانی که به عنوان بازیکن فصل باشگاه انتخاب شد، شماره 7 را دریافت کرد، اگرچه پس از آن در فصل 13-2012 آنقدر این تصمیم بی‌ثمر بود که دوباره شماره 25 را انتخاب کرد.

بازیکن بعدی آنخل دی ماریا بود که مجبور شد برخلاف میلش این شماره را بگیرد. او بعدا توضیح داد: "وقتی رسیدم، دیدم شماره 11 موجود است. این شماره پیراهنی است که در جوانی زیاد می‌پوشیدم و مشتاق بودم یک بار دیگر آن را بگیرم. در رئال مادرید شماره 11 قبلاً گرفته شده بود، بنابراین من 22 را گرفتم. در منچستریونایتد آن‌ها شماره 7 را به من دادند. من انتخابی نداشتم. من 11 را دوست داشتم اما در اینجا (آن زمان در پاری سن ژرمن)، من یک انتخاب داشتم، بنابراین 11 را انتخاب کردم!"

دی ماریا عملکرد ضعیفی داشت و شماره 7 بعدی، ممفیس دیپای، نیز یک ناامیدی بزرگ بود. الکسیس سانچز هم اینطور بود؛ سانچز البته با یک تفاوت دیگر یک انتخاب بد بود: او واقعاً این شماره را می‌خواست و در طول دوران حرفه‌ای‌اش هر زمان که ممکن بود آن را برای کولوکولو، اودینزه، آرسنال و شیلی پوشیده بود.

پس از آن دوره‌ای بود که به نظر می‌رسید هیچکس این شماره را نمی‌خواهد، نه خوان ماتا، نه برونو فرناندز؛ تا اینکه منچستریونایتد ادینسون کاوانی را به خدمت گرفت. او که در پاری سن ژرمن شماره 9 را به تن داشت، با خوشحالی شماره 7 را انتخاب کرد. یک سال بعد، رونالدو بازگشت و به ناچار شماره 7 را می‌خواست. آن یک مشکل بود، زیرا کاوانی قبلاً این پیراهن را در این فصل پوشیده بود و بازیکنان معمولاً اجازه ندارند شماره‌ها را در میانه فصل تغییر دهند.

اما یک بار چنین اتفاقی وجود داشت. در سال 2012، رافائل ون‌درفارت در حالی که فصل از قبل شروع شده بود، توسط تاتنهام تقریباً همزمان با خرید هوگو لوریس فروخته شد. این به این معنی بود که امانوئل آدبایور اجازه داشت از شماره 25 به پیراهن شماره 10 که قبلاً ون‌درفارت می‌پوشید، منتقل شود. لوریس تازه وارد هم شماره 25 را انتخاب کرد.

بنابراین، منچستریونایتد موفق شد دن جیمز را که پیراهن شماره 21 را بر تن می‌کرد، به فروش برساند تا شماره 7 را برای رونالدو آزاد کند: "مطمئن نبودم که دوباره بتوانم پیراهن شماره 7 را داشته باشم. بنابراین می خواهم از ادی برای این حرکت باورنکردنی تشکر کنم."

او 18 ماه در این پیراهن دوام آورد تا اینکه در نیمه راه فصل گذشته یونایتد را ترک کرد و دوباره پیراهن شماره 7 را خالی گذاشت. کاوانی و رونالدو هر دو به طور منظم در طول فصل با پیراهن شماره 7 گلزنی کردند و کمی الگوی بدبیاری این شماره در یونایتد را تغییر دادند. میسون مونت اکنون باید بازیکنی باشد که نشان بدهد می‌تواند سنگینی شماره 7 را روی دوشش حمل کند. او همین حالا هم به آرزویش رسیده و قطعا بی‌صبرانه منتظر اولین بازی فصل است، اولین بازی در اولدترافورد، اولین ضربه ایستگاهی به سود یونایتد و اولین ضربه‌ای که نشان بدهد مانند رونالدو به توپ ضربه می‌زند.