دفاع مربی دوچرخه سواری از نتایج ایران

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از مهر، رقابت‌های دوچرخه سواری قهرمانی آسیا در دو بخش پیست و جاده در مالزی و تایلند برگزار شد که حاصل تلاش رکابزنان تنها دو مدال طلا و نقره در بخش پیست بود. در بخش جاده در حالی که رکابزنان در ادوار گذشته نتایج مطلوبی گرفته و حتی در آخرین دوره حضورشان صاحب مدال برنز تیمی زنان و مردان در تایم تریل شده بودند این بار هیچ سهمی در مدال‌ها نداشتند.

احسان سلیمانیان مربی و آنالیزور تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان در بخش استقامت جاده که تنها دو ماه در راس تیم ملی بوده و تنها فرصت برگزاری چند اردوی تدارکاتی و یک تور چند روزه در ترکیه را برای هماهنگی‌های مقدماتی تیم برعهده داشته است در گفتگو با تحلیلی را پیرامون این رویداد ارائه داد.

وی در این گفتگو بر فاصله زیاد دوچرخه سواری ایران و آسیا، دفاع از عملکرد رکابزنان با توجه به نبود تجهیزات، عدم برنامه ریزی و نبود مسابقه در مقابل غول‌های آسیا، انتقاد از فرهنگ عجول بودن مسئولین ورزشی و انتقادهای بدون کارشناسی و … اشاره داشت.

برنامه ریزی چهار ساله در برابر برنامه ریزی چند ماهه

مربی تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان در ابتدا گفت: خوشبختانه تیم ملی با مدال‌های طلا و نقره در بخش نیمه استقامت برگشت ولی مسابقات قهرمانی آسیا با پنج سال اخیر بسیار متفاوت بود. دلیل آن هم این بود که تیم‌ها معمولاً برنامه ریزی‌های مدون چهار ساله انجام می‌دهند و امسال سال چهارم برنامه ریزی آنها و به عبارتی در اوج آمادگی عملکرد چهار ساله خود بودند. چرا که باید امسال تکلیف سهمیه المپیک را مشخص کنند و از طرفی در بازی‌های آسیایی نتیجه بگیرند.

۱۰۱۳ کیلومتر مسابقه برابر نبود مسابقه داخلی!

وی افزود: همه تیم‌های حاضر چه در بخش جاده و چه در بخش پیست بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ طبق برنامه مشخصی پیش رفته‌اند. نمونه بارز آن تیم نیمه حرفه‌ای ازبکستان بود که نشان دادند در بخش بانوان چه برنامه ریزی دقیقی را در این چند سال داشته‌اند. آنها همین الان در رده هفدهم جهان هستند و فکر می‌کنم این جایگاه برای یک تیم آسیایی برای نخستین بار است که به دست می‌آید. این تیم تا همین الان هم با این رنکینگ ۲ سهمیه المپیک پاریس را برای خود قطعی کرده است. ورزشکار دختر تیم ازبکستان در رده سنی جوانان در ماده تایم تریل مانند ورزشکار بزرگسالان مسلط و حرفه‌ای رکاب میزد. این ورزشکار امسال ۱۰۱۳ کیلومتر مسابقه جهانی داده، در صورتی که نماینده ما خانم ایرانمنش حتی مسابقه داخلی هم نداشته است!

آنالیزور تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان بیان کرد: در بخش تایم تریل انفرادی باید گفت که این ماده بسیار تخصصی است و ورزشکاران آن باید به صورت پیوسته در کل سال تمرین و مسابقه در این ماده داشته باشند. بیشتر تیم‌ها تلاششان برای کسب مدال در این بخش بود و ما در این شرایط حرفی برای گفتن نداشتیم چون کاری نکرده بودیم. ورزشکار جوان ما هرگز ۳۰ کیلومتر تایم تریل مسابقه نداده بود. اما ما در بخش جاده پتانسیل بهتر و شانس بیشتری داشتیم که بازهم با توجه به کامل نبودن نفرات تیم و یک دست نبودن تیم نتایج راضی کننده‌ای کسب نشد.

وی ادامه داد: تیم بزرگ و قدرتمند ژاپن هم با ۹ ورزشکار در این مسابقات حاضر بود که تنها یک مدال برنز گرفتند وعنوان ششمی گنج خانلو در بین ۹۰ ورزشکار قدرتمند، از مدال برنز آراشیرو که از مسابقات ولتای کاتالونیا، بوستون لیژ و جیروی ایتالیا آمده بود کمتر نبود. تیم امارات هم با آن همه امکانات تنها یک مدال گرفت. با این شرایط نتایج تیم ما در مقایسه با نبود تجهیزات و نبود تدارکات و رهاشدگی بد نبود.

ورزشکاران حامی داشته باشند کمتر از طلا نمی‌گیرند

مربی تیم ملی دوچرخه سواری جاده کشورمان اضافه کرد: لبیب در رده سنی زیر ۲۳ سال پتانسیل ۵ نفر برتر را داشت و همینطور یعقوبی در جوانان. گنج خانلو هم اگر ورزشکار حامی قدرتمندی مثل نفرات تیم قزاقستان داشت، کمتر از طلا نمی‌گرفت. در بخش استقامت جاده تیم ما بدشانسی آورد. این مرحله به شدت استراتژیک بود و ما با وجود اینکه در دسته پیشتاز بودیم دستمان از مدال کوتاه ماند.

وی بیان کرد: در بخش پیست هم خوشبختانه گنج خانلو و یعقوبی توانستند مدال ارزشمند طلا و نقره بگیرند. اما در رشته‌های المپیکی مانند اومنیوم حریفان به شدت قدرتر بودند، هم برنامه ریزی داشتند و هم تجهیزات به روز دنیا که ما از همه آنها در طی چند سال گذشته بی بهره بودیم. محمد و پوریا با هوش و با مردانگی به جنگ غول‌های آسیا رفتند و برای ایران مدال گرفتند.

وی تاکید کرد: معتقدم ورزشکاران ما پتانسیل موفقیت‌های بزرگ را دارند اما حمایت، سیستم و برنامه ریزی بلند مدت ندارند به همین دلیل هم در جلسات درون اردویی، هم به ریاست فدراسیون و هم در خبرگزاری‌ها اعلام کردم که هدایت یک تیم آماتور را در دست گرفته‌ام.

منتقد و کارشناس فنی نیز باید حرفه‌ای باشد

سلیمانیان با بیان اینکه دوچرخه سواری امروز به شدت حرفه‌ای و مدرن است، گفت: وقتی دوچرخه سواری دنیا یک رشته حرفه‌ای است قطعاً کارشناسان آن نیز باید حرفه‌ای باشند. حرفه‌ای بودن چند اصل دارد، ابتدا حرفه اصلی یک کارشناس حرفه‌ای یعنی محل درآمد اصلی و اولویت شغلی اش باشد مانند دوچرخه سوار حرفه‌ای. ثانیاً کارشناس حرفه‌ای باید پیوسته در رویدادهای بزرگ جهانی مانند مسابقات بزرگ اروپایی، کمپ‌ها و سمینارها حاضر باشد تا با دید وسیع و دانش روز نقد کند. چنین شخصی را من در ایران نمی بی نم.

نقد بر چیزی که وجود ندارد عبث است

وی بیان کرد: منتقد باید سیستمی که ساختار دارد را نقد کند نه سیستمی که از پایه خراب و ویران است. خرابه را باید با راهکار و تلاش و همدلی آباد کرد. نقد بر چیزی که وجود ندارد عبث است. به قول مولوی «لاشیی بر لاشیی عاشق شده است»! مدیریت، ورزشکاران، مربیان و نتایج دیروز هیچ ربطی به دوچرخه سواری امروز ندارد. باید واقع بین باشیم و این قد ر به گذشته‌ها و نتایج سالهای قبل استناد نکنیم. این «آب در هاون کوبیدن‌» ها را کنار بگذاریم و حداقل کمی در برابر دوچرخه سواری مدرن دنیا تواضع بخرج دهیم تا یاد بگیریم و تغییر در دنیای دوچرخه سواری جهان و کاستی‌های خودمان را پذیرا باشیم بلکه بتوانیم واقع بینانه برنامه ریزی کرده و در آینده به روزتر شویم.

نقد ۴۰ روز مربیگری، لمپنیسم ورزشی است

مربی جوان دوچرخه سواری کشورمان با تاکید بر اینکه تنها ۴۰ روز در راس این تیم بوده است گفت: دوچرخه سواری حرفه‌ای یک ورزش بلند مدت است بدینگونه که تیم‌ها معمولاً برای اهداف خود برنامه‌های ۴ و ۸ ساله طراحی می‌کنند. اینکه فکر کنیم یک تیم که یکسال رها شده است و در ۴۰ روز به جای ۴ سال می‌تواند معجزه کند و نتیجه خاصی بگیرد دیوانگی محض است. تیم ما از بازی‌های کشورهای اسلامی به مدت هشت ماه رها شده بود و تنها در این دو ماه برنامه ریزی داشت.

وی تصریح کرد: گناه بزرگی است اگر تیم ما در ۴۰ روز از تیمی مانند ازبکستان با کار شبانه روزی ۴ ساله بهتر باشد. ما در ۴۰ روز بیش از ۳۵ ورزشکار را برای پیست و جاده، مدیریت، برنامه ریزی و طراحی تمرین کردیم. بیش از ۵ اردو داشتیم و در مسابقه ۴ مرحله‌ای ترکیه شرکت کردیم. از نظر خودم کم کاری‌ای نبوده است. ما حتی وقتی فدراسیون تعطیل می‌شد تا پاسی از شب در حال کار بودیم. وظیفه اصلی ما در ۴۰ روز، بیشتر سازماندهی و برنامه ریزی بود تا مربیگری.

آنالیزور دوچرخه سواری کشورمان ادامه داد: آثار مربیگری در دوچرخه سواری حرفه‌ای بسته به پتانسیل ورزشکارانش حداقل از یکسال بعد آشکار می‌شود. منتقدی که عملکرد ورزشکاران را به مربی نسبت دهد کاملاً آماتور و ناپخته است و قطعاً حرفه‌ای نیست. بعنوان مثال تنها شخصی که طی یکسال گذشته زیر نظر من بود و بهترین نتیجه را گرفت محمد گنج خانلو بود. این یعنی اگر کل تیم یکسال بصورت مدون و برنامه ریزی شده تمرین کنند می‌شود برای قهرمانی آسیای بعدی برنامه ریزی کرد.

از من خواستند فعلاً تا بازی‌های آسیایی مربی تیم باشم

مربی دوچرخه سواری استقامت کشورمان اظهار داشت: یکی از دلایلی که بنده پذیرفتم مربی و آنالیزور تیم باشم، مدت زمان بیشتری بود که تا بازی‌های آسیایی داشتیم و هیچ مربی عاقلی برای آماده سازی تیم در ۴۰ روز برای قهرمانی آسیا قولی نمی‌دهد. بنده تا بازی‌ها ۶ ماه وقت داشتم و می‌شود تیم را به معیارها و استانداردهای حداقلی برای بازی‌ها رسانید. حضور در مسابقات قهرمانی آسیا فقط برای بدست آوردن یک «اشل» برای برنامه ریزی بهتر بود. بدون دانستن فاصله از رقبا هیچ‌گونه برنامه ریزی بلند مدتی قابل طراحی نیست.

وی خاطرنشان کرد: به نظرم بهترین نتیجه برای ما از قهرمانی آسیا، آنالیز صحیح عملکرد خودمان و رقباست و تا زمانی‌که طبق آنالیزها به فاکتورهای قهرمانی آسیا نرسیده‌ایم باید اعزام‌ها را تا اطلاع ثانوی تعطیل و فقط برنامه ریزی و کار کند.

جریمه ۲۵۰ فرانکی در برابر ۳۵ هزار فرانک برای دوپینگ و …!

مربی دوچرخه سواری کشورمان در خصوص اتفاقات رخ داده شده در حاشیه مسابقات هم گفت: بحث جریمه‌ها در همه مسابقات و برای همه ورزشکاران تیم‌های مختلف رخ می‌دهد و مسئله‌ای نبوده که تا این حد بزرگش کردند. من قبلاً اعلام کرده بودم که باید با لباس استقامت به میدان برود. آستین لباس یکی از ورزشکاران با کل تیم متفاوت بود و این اشتباه هم از سوی ورزشکار رخ داد که اصرار داشت با لباس سرعت پا بزند. این جریمه ۲۰۰ فرانکی در برابر جریمه و بدهی ۳۵ هزار فرانکی بابت دوپینگ، جوایز و غرایم که به فدراسیون ارث رسیده و بدهکار است بسیار ناچیز است و به نظر می‌رسد برخی می‌خواهند از آب گل آلود برای خود ماهی بگیرند. این دست از اتفاقات در مسابقات دوچرخه سواری برای خیلی از کشورها می‌افتد. تیم بزرگ قزاقستان در مجموع بیش از ۱۰۰۰ فرانک بابت کارهای ساده جریمه شده بود.

وی ادامه داد: در خصوص مسئله حسین عسگری چیزی که می‌دانم چاله‌ای بود که کمیته برگزاری مسابقات کنده بود و خودشان هم این مسئله را قبول کردند. آن‌ها در استارت لیستی که برای مدیر تیم ارسال کرده بودند استارت را از ساعت ۱۲ به ۲ تغییر داده بودند اما صبح مسابقه مجدداً آن را به ۱۲ بازگردانیده بودند. آنها در محل مسابقه جلسه‌ای با حضور مدیران تیم‌ها برای تفهیم این موضوع گذاشته بودند و از حضور و اطلاع به مدیر تیم ما اطمینان حاصل نکرده بودند و این کوتاهی کمیسر و برگزار کننده است چون در همه جلسات مسئول جلسه حضور غیاب می‌کند. از طرفی چادر تیم ما کاملاً از استیج شروع مسابقه پرت بود و مانند تیم‌های دیگر متوجه نشدیم. حسین عسگری ورزشکار با سابقه‌ای است و همیشه دو ساعت قبل از هر مسابقه در محل حضور دارد و همین باعث شد تا مسابقه را از دست ندهد. ما به این مسئله اعتراض کردیم اما اگر کمیته برگزاری و داوران رسماً شکایت ما را قبول می‌کردند کل میزبانی و بحث ناظرین و برگزار کنندگان زیر سوال می‌رفت و این اتفاق نیافتاد.

فدراسیون فرهنگ انتقاد و تاب برنامه ریزی داشته باشد

وی بیان داشت: من در فرهنگ‌های ورزشی مختلفی در جهان بوده‌ام و به جرات می‌توان گفت ایرانی‌ها عجول ترین آدم‌ها هستند. این فرهنگ در ورزشی مثل دوچرخه سواری مانند سم است. همه ما انتظار داریم که در زمانی کوتاه بدون برنامه ریزی و معجزه گونه نتیجه کسب کنیم. این امری محال است و به همین دلیل است که بعد از هر رویدادی که نتیجه نمی‌گیریم همیشه دست به یقه همدیگر هستیم.

سلیمانیان با بیان اینکه حداقل ۱۰ سال از چنین متد فسیلی در دوچرخه سواری می‌گذرد، گفت: ما فکر می‌کنیم که اگر نهالی کاشتیم، دیگری از آن برداشت نکند. بنظر من هیچ کار درستی در جهان مخفی نخواهد ماند و در زمان خودش همه به پاس آن کار درست، سپاسگزار خواهند بود. بهتر است که منتقدان، رسانه‌ها و مدیران در کوتاه مدت تمام توجه خود را صرف تجهیز کردن تیم ملی و تجهیز انبار خالی فعلی فدراسیون کنند و با اتفاقات کوتاه مدت، هیجان زده نشوند و با صبر و حوصله به کادر فنی اجازه برنامه ریزی بلند مدت را بدهند تا شاید در یکی دو سال آینده وضعیت این رشته به شرایط با ثبات تر و ایده آل تری نزدیک شود. به قول مولوی «مدتی بایست تا خون شیر شد».