سپیدرود، افسوس بزرگ فوتبال ایران

به گزارش ورزش سه، سپیدرود تیم اول شهر باران‌های نخ بار نقره‌ای نه تنها قدیمی‌ترین تیم گیلان که یکی از پنج شش تیم قدیمی ایران است که با بیش از نیم قرن قدمت همچنان نفس می‌کشد و در این سال‌ها چون زیر بار تغییر نام نرفته، از خوان کرم گسترده فوتبال ایران نیز نتوانسته نانی به سفره ببرد!
سپیدرود که با خون جگر و با همت عاشقانش موفق شده بود تا پس از سال‌ها حضور در فراموش‌خانه فوتبال ایران با یک دبل خیره کننده از لیگ دو به لیگ برتر راه یابد با چشم تنگی بدخواهان و طمع حاضری خورهای همیشه حاضر خیلی زود کام هوادارانش تلخ شد و دوباره راهی ناکجا آباد شد.

نقطه آغازین سقوط سپیدرود درست از همین ورزشگاه عضدی رشت کلید خورد، جایی که چشم اسفندیار رشتی‌ها شد و در حالی که در این ورزشگاه پیر در برابر هر حریفی می‌ایستادند و دژ تسخیر ناپذیرشان بود، درست فردای روز صعود به لیگ برتر فروریخت و با بی‌تدبیری مسئولین وقت رشت به مخروبه‌ای بدل شد و سپیدرود تبعید شد به ورزشگاه سردار جنگل که سپیدرودی‌ها به درستی نام تبعیدگاه را برایش انتخاب کرده‌اند!

البته که ویران کردن ورزشگاهی که در دل شهر جای داشت به بهانه بازسازی سکوها (که تا امروز پس از شش سال هرگز به سرانجام نرسیده!) تنها هنر مسئولین رشت برای پروژه زمین‌گیر کردن سپیدرود نبود و یک نماینده برای تیم تازه لیگ برتری شده مدیرعامل منصوب می‌کرد و نماینده دیگر برای اینکه جا نماند یک مالک بدون پشتوانه مالی به سپیدرود تحمیل می‌کرد و دیگری که دیگر دستش به جایی بند نبود سرمربی تعرفه می‌کرد و این وسط کسی حواسش نبود (شاید هم بود و برایشان صرف نمی‌کرد!) که مهم‌ترین کمک به یک تیم صد در صد خصوصی غیر وابسته به بودجه دولتی داشتن یک منبع مالی پایدار و قابل اتکا است، آن هم در فوتبالی که نود درصد تیم‌های لیگ برتری‌اش مستقیم و غیر مستقیم دست در جیب دولت دارند و آنقدر فوتبال را گران کرده‌اند که هرگز یک تیم خصوصی نمی‌تواند در این نبرد نابرابر تاب بیاورد و باقی بماند.

ته تهش یک خرج سفر از شهرداری رشت برایش جور می‌کردند و در پاسخ این اعتراض که این پول‌ها ده درصد هزینه‌ها را هم پوشش نمی‌دهد می‌گفتند کمک مالی دولت به ورزش قهرمانی و تیم‌های خصوصی تخلف است و هرگز هچکدامشان نتوانستند پاسخ دهند که چرا این جرم برای تیم‌های نفتی جنوب و تیم‌های معدنی کرمان و صنعتی اصفهان و نظامی و غیره جرم نیست و لامصب تا به سپیدرود که می‌رسد می‌شود جرم! که البته شاید رویشان نمی‌شد بگویند مسئولین آنها عرضه‌اش را دارند و ما ناتوانیم از آن!

سپیدرود شش هفت سال است که در تبعیدگاه سردارجنگل و در جنگ مالکیتی و بی‌پولی و بی‌توجهی لیگ برتر را به لیگ یک و یک را به دو تبدیل کرده و هوادارانش با طومار نویسی و ضجه زدن و اعتراض و حیا کن رها کن هرگز و هرگز نتوانستند از مسئولین شهرشان مرهم زخمی بگیرند و به همین سبب است در روز بازگشایی چمن ورزشگاه عضدی با حضور مسئولین رشت نه تنها خواسته‌ای از آنها نداشتند که حتی فریاد اعتراض و حیا کن و رها کن نیز نثارشان نکردند!

هواداران سپیدرود وقتی مطلع شدند مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال به رشت می‌آید با پرده نوشته‌هایی خطاب به او برای نجات محبوب ۵۵ ساله رشتی‌ها طلب یاری داشتند. در یکی از این پرده‌ها با امضای جامعه هواداری سپیدرود نوشته شده بود: «آقای رئیس فدراسیون ما دندان طمع را از مسئولین این شهر کشیدیم به فریاد هویت فوتبالی این استان برسید»

این هواداران که در این ویدیو با آخرین درجه انرژی‌شان از رئیس فدراسیون برای سپیدرود کمک گدایی می‌کنند تنها و تنها سرمایه این عشق کهنه هستند و همیشه هشدار می‌دهند «اگر سپیدرود بخشکد ماهی‌ها می‌میرند!» این هواداران در همین روزهای سخت اقتصادی مثل همه هزاران مشکل دارند اما در یک روز تعطیل غیر فوتبالی از ماندن کنار خانواده گذشتند تا فریاد مظلومیت سپیدشان را به گوش رئیس برسانند تا شاید به قول آنها «به تاریخ کهنت ای سپیدرود، خروشی کن جاویدان»

البته بدون شک خود مهدی تاج بهتر از هر کسی در سفر به رشت دستگیرش شده که این هواداران دلسوخته چه می‌گویند و چرا برای نجات سپیدرود به او متوصل شده‌اند؛ همینکه در شیراز و تبریز و مشهد و اصفهان و اهواز جشن افتتاحیه ورزشگاه‌های مدرن را برگزار می‌کنند و در رشت در حالی که بک گراند رئیس سکوهای متروکه و هنوز ساخته نشده ورزشگاه ۶۰ ساله عضدی قرار دارد و نمایندگان مجلسش برای قیچی زدن روبان افتتاحیه چمن عضدی با افتخار به هم بفرما می‌زنند خود پاسخ تمام پرسش‌هاست!