سلام من یک هوادار قهرمان جام جهانی هستم!

به گزارش "ورزش سه" جشن قهرمانی تیم ملی آرژانتین در جام جهانی پس از دریافت جام و مدال در ورزشگاه لوسیل، حواشی و جذابیت‌هایی تمام‌نشدنی داشت به طوری که هنوز هم اخبار و سوژه‌های جدیدی از این مراسم منتشر می‌شود.

اما احتمالا جالب‌ترین سوژه این داستان پرفرازونشیب، به یک هوادار آرژانتینی مربوط می‌شود که دیگر بدون تردید، لقب خوشبخت‌ترین هوادار فوتبال دنیا برازنده‌ی اوست.

صحبت از کسی است که به دوحه سفر کرد و پس از دریافت اتفاقی بلیت‌هایی نزدیک به جایگاه خانواده‌های بازیکنان تیم ملی آرژانتین، این فرصت را پیدا کرد که پس از فینال به عنوان برادر گیدو رودریگز وارد زمین شده و با همه جایزه‌ها ژست بگیرد. پس داستان حیرت‌انگیز نیکلاس را از دست ندهید.

اگر به یک هوادار فوتبال قبل از جام جهانی بگویید خدا به تو یک آرزو می دهد، رویای هر طرفداری، تماشای جام جهانی از نزدیک است اما اگر طرفدار آرژانتین باشید، حتما به عنوان آرزو به فکر دیدن قهرمانی آلبی‌سلسته از نزدیک خواهید بود. حالا تصور کنید یک هوادار آرژانتین علاوه بر حضور در جام جهانی و تماشای بازی تیم ملی کشورش، بازی فینال را در بین خانواده بازیکنان از نزدیک تماشا کند و بعد از قهرمانی هم مدال طلای بازیکنان را لمس کند، هم جام جهانی را در دستانش بگیرد و در نهایت هم تکه ای از تور دروازه ورزشگاه را با خود به یادگار ببرد. این نه یک فیلم تخیلی که داستانی واقعی است که برای نیکلاس الساندرو در قطر اتفاق افتاده است.

نیکلاس برای بازی با مکزیک وارد دوحه شد:" زودتر بلیت نگرفتم چرا که در کشورم تعهدات کاری هم داشتم." او از آن بازی دوم تا فینال در ورزشگاه بود. خودش می‌گوید: «رفتم و شکست ناپذیر شدیم». اما او در هیچ کدام از بازی‌ها در بخش معمولی استادیوم نبود: "من تمام جام جهانی را با بلیت‌هایی که به من اختصاص داده شده بود در همان بخش بستگان بازیکنان گذراندم. آنها افرادی مانند ما هستند، خیلی خاکی و متواضع، همه خیلی باحال هستند."

وقتی همنشین خانواده بازیکنان هستید، باید منتظر باشید رسانه‌ها از شما بخواهند که شرایط را توصیف کنید. نیکلاس می‌گوید: «پیوندها و ارتباطات آنها فوق‌العاده بود. مثل همه هواداران، اقوام بازیکنان هم به شدت در تشویق‌ها مشارکت دارند. چون آنها می خواهند تیم و عزیزانشان خوب کار کنند. در تلویزیون، آن بخش را اغلب ساکت می‌بینید، آغوش ها و فریادها را می دیدید، اما بسیاری از تصاویر دیگر وجود داشتند که دیده نشدند. به عنوان مثال، گل ها با پدر رومرو جشن گرفته می شد. هر پنالتی، موافق یا مخالف، به برادر ناهوئل مولینا نزدیک می شدیم و با دستان در هم تنیده شده به او نگاه می کردیم. ما احساس می کردیم که آن چیزهای کوچک به ما شانس می دهد."

بازی با لهستان همان چیزی بود که به تقویت ارتباط نیکلاس با خانواده بازیکنان کمک کرد: "این بازی در ورزشگاه 974 انجام شد که از بقیه کوچکتر بود و ما در آنجا به هم نزدیکتر بودیم. و چون من دو سه ساعت قبل از بازی رفتم، منطقی بود که در آن زمان با آنها شروع به صحبت کردیم."

اما باورنکردنی ترین بخش داستان که آن را به رویاهای خیالی و غیرقابل تصور شبیه می‌کند، در روز فینال رخ می دهد: "وقتی بازی تمام شد، ما شروع کردیم به پایین آمدن. برادر ناهوئل به یکی از نیروهای امنیتی گفت: "ما برادران مولینا هستیم." اما آن مرد شروع به چک کردن من کرد تا من را بیرون بیاورد که برادر گیدو رودریگز مقابل او ظاهر شد که من در طول جام جهانی بیشتر در هنگام تماشای بازی‌ها کنار او بودم و او من را نجات داد. برادر گیدو به مامور گفت: "او برادر من است" اما آن مرد همچنان مشکوک بود تا اینکه مادر گیدو دخالت کرد و هر دوی ما را در آغوش گرفت و من توانستم به داخل زمین بروم و از همه چیز لذت ببرم."

نکته جالب اینکه نیکو مجموعه‌ای از عکس‌های تاثیرگذار دارد: او با مسی، انزو فرناندز، دیبو، اوتامندی، دیبالا، آگوئرو، لائوتارو و مدال‌هایش، دی ماریا و خانواده، اسکالونی و باتیستوتا عکس سلفی دارد. اما این تنها قسمت جذاب ماجرا برای نیکلاس نبود.

او علاوه بر جایزه انزو برای بهترین بازیکن جوان، توپ طلای مسی و دستکش امیلیانو مارتینز، کاپ جام جهانی را هم لمس کرد!

اما ماجرای گرفتن جام جهانی چطور بود؟ پدر رودریگو دی‌پل که در کنار فرزندش جام جهانی را گرفته و با آن مشغول گرفتن عکس یادگاری شد، برای لحظاتی به خاطر دست گرفتن این جام شش کیلویی خسته شد و به نیکلاس پیشنهاد داد تا آن را برای لحظه‌ای بگیرد تا هم خستگی خودش در برود و هم از او چند عکس یادگاری بگیرد!

نیکلاس بعدا به همراه خانواده دی‌پل برای بریدن تور دروازه هم به این ستاره آرژانتینی ملحق شدند تا تکه‌ای از تور دروازه را هم به یادگار ببرد. بعد از این کار نیکلاس عکسی را هم به یادگار با آنتونلا، همسر لیونل مسی انداخت اما ثبت این عکس هم بدون داستان نبود:"کفش های لئو را در دست داشت و به من گفت: "چه کار کنم، آنها را به چه کسی بدهم؟" به او گفتم آنها را نگه دار! بالاخره کفشی است که خدای فوتبال با آن قهرمان جهان شده است. و به این ترتیب با او هم عکسی به یادگار گرفتم. دیگر هیچ چیزی را به عنوان سوغاتی نیاز نداشتم چرا که تمام جوایز را از نزدیک دیدم."