بهترین فوتبالیست تاریخ معرفی شد: لیونل مسی

خودشه. او در حال حاضر بهترین بازیکن تمام دوران‌هاست؛ شکی در این نیست. به آمار نگاه کنید؛ لیگ‌ها، جام‌ها، کفش‌های طلا، پی چیچی‌ها، توپ‌های طلا و حالا جام‌ جهانی...

او هر چه در توان داشت گذاشت و به آنچه می‌خواست، رسید. هر چیزی را که در وجودش بود، روی میز گذاشت و چیزی را که دلش می‌خواست، از طرف دیگر برداشت کرد. حالا لیونل آندرس مسی کوچیتینی؛ می‌توانی در آرامش استراحت کنی. زنده و شاد، با آخرین عنوان قهرمانی که کم داشتی، با آخرین جامی که باید روی دست تو تکان می‌خورد.

پیش از این صحبت‌های زیادی درباره اینکه چه کسی بهترین بازیکن جهان است مطرح می‌شد؛ صحبت‌هایی که ارتباط زیادی با نوستالژی و حتی افسانه‌سرایی داشت اما بحث‌ها بالاخره به پایان رسید و این اتفاق برای همیشه رخ داد. مسی برای همیشه و از نظر مطلق، تبدیل به بهترین بازیکن تاریخ فوتبال شد. او اگرچه در کمیت همیشه بهتر از مارادونا بود اما همواره او را بابت به دست نیاوردن جام جهانی و عدم توانایی برای هدایت تیم آرژانتین و کمبود نیروی رهبری مورد انتقاد قرار می‌دادند و حتی خود دیه‌گو مارادونا هم مصاحبه‌ای معروف در این زمینه دارد.

با این حال او برای رسیدن به این عنوان، تا حد زدن دو گل در فینال جام جهانی پیش رفت؛ کاری که حتی دیه‌گو هم در اوج دوران فوتبالش در سال ۱۹۸۶ موفق به انجام آن نشد.

وقتی داور سوت پایان را کشید، دقایقی از لحظه‌ای که او با سماجت توپ را از خط دروازه فرانسه عبور داد، گذشته بود. وقتی که او گریه کوچکی در میانه میدان کرد و صحنه را به همان شکلی که خودش می‌خواست، چید؛ اگرچه او این‌بار کمی هم مدیون دیبو مارتینز، دروازه‌بان عجیب و غریب تیم ملی آرژانتین بود که نگذاشت با وجود تساوی ۳-۳ در لحظات آخر، آرژانتین گل چهارم را دریافت کند.

اما فوتبال با همین چیزها فوتبال است. با اندکی شانس که مسی مستحق آن بود. برای اینکه او تبدیل به چیزی بشود که دیگر نتوانیم شبیه‌ آن را ببینیم.

لئوی اسطوره‌ای امشب ممکن بود در بهترین فینال تمام دوران جام‌های جهانی، شکست هم بخورد؛ با وجود تساوی ۳-۳ در مسابقه‌ای که بارها نتیجه‌اش تغییر کرد. مسابقه‌ای همراه با سرگرمی محض که پر از لحظات تماشایی است. رقابتی پر از درام با قهرمان‌های فوق‌العاده‌اش؛ دی‌ماریای گریان، امباپه خشمگین، مسی متعصب، مارتینز حیله‌گر و شوری که در ساق پای جوان‌هایی مثل کاماوینگا و ..‌ جاری بود.

مسی در بازی امشب هم رهبر بلامنازع گروهی از فوتبالیست‌های تشنه افتخار بود که برایش جان می‌دادند؛ فوتبالیست‌هایی که چنان خود را تسلیم رهبرشان کرده بودند که به نظر نمی‌رسد آرژانتین دیگر در تاریخ، تیمی به این یک‌دستی داشته باشد.

جالب اینکه در جشن قهرمانی، اولین آرژانتینی که روی سکو رفت، نری پومپیدو، گلر تیم ملی در جام جهانی ۱۹۸۶ بود‌؛ هم‌قطار دیه‌گو مارادونا در آن تورنمنت استثنائی که همیشه در تاریخ با مارادونا به یاد می‌آید.

اما مسی هم تاریخ خود را ساخت؛ ۳۶ سال بعد در قاره‌ای متفاوت و در شرایطی که در آخرین لحظه، عبای حاکم کشور میزبان را بر تن کرد تا باز هم بحث‌های بیشتری پیرامون خود بربیانگیزد. این همان وجه مارادونایی و غیرقابل پیش‌بینی او بود که در این تورنمنت به ناگاه در بین گلبول‌های قرمز خونش پدیدار شد و او را از شماره ۱۰ جاودانه تاریخ پیش انداخت.

حالا مسی همه چیز را دارد و بالاخره جامی را به دست آورد که دنیا را زیر پای او خواهد گذاشت.