در هندبال کتک می‌زنیم و کتک می‌خوریم

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از خبرآنلاین، در پایان این نوزدهمین دوره مسابقات قهرمانی هندبال آسیا یک افتخار فردی بزرگ هم برای هندبال ایران رقم خورد و آن کسب جایزه بهترین گوش چپ مسابقات قهرمانی آسیا توسط حدیث نوروزی بود. دختری که اهل تلاش و مبارزه است و تمام زندگیش اش با عشق به ورزش گذشته است. از شروعش با یک رشته رزمی گرفته تا عشقش به رشته هندبال. او که سال ها برای رسیدن به قله های این رشته جنگیده است حالا در حال نزدیک شدن به رویاهایش بزرگ و سخت خود در زمین هندبال است.

با این ستاره تیم ملی هندبال بانوان که این روز ها در صد در صد آمادگی قرار دارد در مورد همه چیز هایی که او را به هندبال علاقه مند کرد و احساسی که موقع گرفتن جایززه داشت گفتگویی کردیم که در ادامه می خوانید:

چی شد که شما وارد هندبال شدید و این زندگی ورزشی شما از کجا شروع شد؟

زندگی ورزشی من از ۸ سالگی و با رشته تکواندو که پیشنهاد مادربزرگم بود شروع می شود، تقریبا ۸ سال کار کردم و کمربند مشکی دان ۲ گرفتم، ولی در مدرسه به خاطر استعدادیابی هایی که انجام می شد برای تیم هندبال مدرسه انتخاب شدم، از همان جا آن قدر جذابیت هندبال بیشتر از تکواندو بود تقریبا بعد از یک یا دو سال تکواندو را کاملا کنار گذاشتم و هندبال را به صورت حرفه ای دنبال کردم و و هر روز تمرین می کردم، تا سن ۱۲ سالگی که وارد باشگاه ذوب آهن شدم و سه سال برای تیم های کشوری به صورت قرضی برای باشگاه سپاهان بازی کردم. در نهایت در سن ۱۵ سالگی به اولین اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم، بعد از آن هم تیم ملی جوانان و بعد هم از ۱۸ سالگی در تیم ملی بزرگسالان.

تکواندو یک رشته فردی است و هندبال یک رشته تیمی، آن کار تیمی چه جذابیتی برای شما داشت که ترجیح می دادید؟

با این که رشته تکواندو یک رشته رزمی است اما آن قدر که ما در هندبال ضربه می زنیم، به صورت عامیانه کتک می زنیم و کتک می خوریم در تکواندو این اتفاق نمی افتد. به این خاطر که ما همیشه در تکواندو همه جای بدنمان را با وسایل ایمنی مثل،هوگو، ساق بند، مچ بند و...می پوشانیم ولی در هندبال همچیین چیزی نیست و خب هیجانش بسیار بیشتر بود. کار تیمی پوئن مثبتی که داشت این بود که اگر یک روز من خوب نبودم یک نفر دیگر هست که بتواند بیاید بازی کند و در نهایت تیم نتیجه بگیرد. وای کار انفرادی این طوری نیست و هر کار و نتیجه ای فقط برای خودت است. اصلی ترین دلیل این بود که من در ۱۵ سالگی به تیم ملی دعوت شدم، دقیقا همان جا بود که چون هم وقتم روی دو رشته بود و هم درس داشتم تکواندو را کنار گذاشتم و هندبال را دنبال کردم.
 

شما موفق شدید جایزه بهترین گوش چپ مسابقات هندبال قهرمانی آسیا را دریافت کندی، افتخاری که تا به حال در هندبال بانوان نداشتیم، کمی از حس و حال کسب این جایزه و تلاش هایی که کردید بگویید.

اول این که این دوره از بازی ها خیلی بهتر از دوره های قبل بود و سطح بالایی داشت، ما همان اول استارت تمرین ها و اردوهایمان را با هدف جهانی شدن زدیم با این گروهمان بسیار سخت بود، با تیم های هند، کره، ازبکستان و استرلیا هم گروه بودیم و اگر ما می خواستیم در جز ۴ تیم برتر آسیا باشیم باید از ۴ بازی ۳ بازی را می بردیم. ما دوره قبل در ژاپن به تیم ازبکستان و استرلیا با اختلاف ۶ و ۷ باختیم، حتی در دوره های قبل هم با همین نتیجه شکست خورده بودیم، اما این بار، همان طور که خیلی از تیم ها پیشرفت کرده بودند ایران هم متفاوت تر از قبل ضاهر شد، آن قدر متفاوت بود و پیشرفت کرده بودیم به چشم بقیه تیم ها هم آمده بود، خداراشکر تواستیم از ۴ بازی ۳ بازی را ببریم و صعود کنیم. در مقابل تیم استرلیا هم توانستم بهترین بازیکن باشم، خب این در تصوراتم می گنجید، به خاطر این که امسال نظر جسمی و چه از نظر روانی بسیار بیشتر از قبل تمرین کرده بودم و تصور می کردم بتوانم این عنوان را به دست بیاورم. وقتی توانستم بهترین گوش چپ آسیا بشوم، در آن لحظه حس می کردم بعد از این همه سال آن خستگی یک مقدار از بین رفت و یکی از هدف های مهم زندگیم را تیک زدم، قطعا دعای پدر و مادر و لطف خدا بود.

الان شرایط تیم ملی را چه از نظر امکانات و چه بقیه موارد چه طور ارزیابی می کنید؟

ابتدا مسابقات غرب آسیا ار در پیش داریم و انشالله بتوانیم در مسابقات اسفند سکو به دست بیاوریم. کار اصلی ما مسابقت جهانی در تابستان سال آینده است و اگر می خواهیم یک نتیجه مطلوب تر از دوره قبل به دست بیاوریم، چون دوره قبل از ۳۲ تیم ۳۱ ام شدیم، اگر بخواهیم در این دوره از مسابقات یک نتیجه که در شان کشورمان باشد به دست بیاوریم، در این چند ماه که در اخیر که داریم اگر اردوی ملی به صورت منظم برگزار شود و به صورت تدارکاتی با این همسایه های که اطرف خودمان هستند بازی کنیم و تجربه به دست بیاوریم صد در صد می توانیم با این پتانسلی که هندبال در این یک سال اخیر چه در بخش نوجوانان و جوانان و چه در بخش بزرگسالان نشان داده است یک نتیجه بهتری را به دست بیاوریم. جام جهانی بسیار سخت تر است، چون شکل بازی اروپا کلا متفاوت است و ما دوره قبل اولین تجربه مان بود و با یک شکل جدید از هندبال رو به رو شدیم، اما تجربه بسیار خوبی شد و ما همان تجربه را به ایران آوردیم، همان باعث شد که بسیار پیشرفت کنیم و حالا این بار با حمایت نتیجه بسیار بهتری را به دست بیاوریم.

حمایت فدراسیون را چه طور دیدید؟ آن کاری که باید انجام شود انجام شده است؟

واقعا جای تشکر از آقای پاکدل رئیس فدراسیبون وجود دارد. شاید الان شرایط مالی و اقتصادی فدراسیون خیلی خوب نباشد ولسس تمام تلاششان را برایهر دوره و هر رده سنی کردند که مارا اعزام کنند. واقعا جای تشکر دارد چون در ایران هم چندین بازی بین باشگاه ها در رده های کشوری برگزار کردند که بچه ها واقعا پیشرفت کردند و تجربه کسب کردند. حتی ما یک ماه مانده به مسابقات دیگر ناامید شده بودیم برای یان که اعزام شویم ولی ایشان هم چنان پیگیری کردند و باشگاه سنگ آهن باخ توانستند اسپانسر ما شوند و مارا به مسابقات اعزام کنند.

یک سوال غیر هندبالی؛ فکر می کنید در جام جهانی فوتبال کدام تیم قهرمان می شود؟

من اصلا فوتبالی نیستم. یعنی حتی نمی دانم نتیجه ها به چه صورت است.هیچوقت فوتبالی نبودم و نمی دانم چرا، اصلا نمی دانم هنوز مسابقات هست؟(باخنده)