روایتی جذاب از ملاقات با ولید الرکراکی در آسانسور

به گزارش "ورزش سه"، بعد از راه رفتن در طبقه 32 هتلم در West Bay دوحه، وارد آسانسور تقریباً خالی می شوم.  مردی حدوداً 45 ساله (دقیقاً 47 ساله) طاس و با ریش کم پشت آنجا بود. او مرا می بیند که پیراهن آرسنال پوشیده ام و می پرسد: اهل کجایی؟  پاسخ، برزیل.  ولید رکراکی، سرمربی مراکش، درست مقابل من است.

وقتی فهمید من برزیلی هستم، گفت: "من یک دوست در برزیل دارم. فیلیپه ملو. ما با هم در راسینگ سانتاندر بازی کردیم." 
به او‌ گفتم من حقیقت را می‌گویم.  من یک روزنامه نگار برزیلی هستم، امشب در مورد بازی شما نظر خواهم داد.  از او پرسیدم "تو با ژیرو بازی کردی، نه؟" و رکراکی آن را تایید می کند.  آنها در سال 2008 در یک پیش فصل در گرنوبل فرانسه با هم کار کردند.

من می پرسم بازی امشب چگونه خواهد بود و‌جواب می‌دهد: "خوب خواهد بود. ما به فینال می رویم." 
من مکالمه را دنبال می کنم، اما در آسانسور باز می شود و به طبقه 34 می روم.  پدری با یک فرزند، هر دو با تی شرت‌های مراکش، به او نزدیک می شوند. او با عشق دستش را پایین می آورد و تی شرت دختر را امضا می کند. من اصرار می کنم و‌ می پرسم: "آیا رقابت با فرانسه تفاوتی دارد؟" و او می گوید: "نه. فقط دو بازیکن من در آنجا متولد شده اند."
اشاره به سایس، مدافع شماره 6، از بشیکتاش، و وینگر چپ، بوفال، از آنژه که در لیگ یک فرانسه توپ می زند. او ادامه داد:"نه. مهم نیست. ما برنده می شویم و در فینال بازی می کنیم."

در نهایت رکراکی در اتاق خواب را می بندد، اما قول یک آینده روشن را می دهد. او واقعاً معتقد است که فرانسه را حذف خواهند کرد.