پروفسور تیته و جایگاهی که باید به گواردیولا می‌رسید

به گزارش "ورزش سه"، از ابتدای حضور برزیل در قطر برای رقابت‌های جام جهانی، شوخی جالبی بین تیته، سرمربی سلسائو، و مسئول رسانه‌ای کنفرانس‌های مطبوعاتی او است، شکل گرفت. این مسئول رسانه‌ای که پرتغالی است، در اولین کنفرانس تیته از او پرسید که ترجیح می‌دهد او را "آقا" خطاب کنند یا "پروفسور" و سرمربی برزیل هم دومی را انتخاب کرد و از آن به بعد، این مسئول رسانه‌ای در هر کنفرانس مطبوعاتی او را با تاکید، پروفسور تیته خطاب می کرد.
اما در دیدار امشب مقابل کرواسی در یک چهارم نهایی جام جهانی، تیته تنها یک دانشجو بود. آن هم در ورزشگاهی که نامش معنایی کنایی دارد: اجوکیشن سیتی (شهر آموزش). تیم برزیل در این شب سخت یاد گرفت که باید در زمین گوش هایش را باز کند و پیامی که ارسال می شود را با تمام وجود بشنود؛ پیام‌هایی که بعضی از آنها در شش سال حضور او روی نیمکت برزیل به آنها توجه نشده است.
او همان مربی‌ای است که در دیدار مقابل کره جنوبی، از فرصت استفاده کرد و ویورتون، دروازه بان سوم تیم، را به زمین فرستاد و تا جای ممکن، روی ماندن رافینیا در ترکیب اصلی اصرار کرد؛ حتی با اینکه او در بخش هجومی چندان خوب نبود. این شیوه او برای اداره تیم است. اینکه از نفرات اصلی اش استفاده کند و حمایتش را از آنها به طور کامل نشان بدهد.

چهار سال بعد از اینکه با اصرار روی استفاده از گابریل ژسوس، بابی فیرمینو را نیمکت نشین کرد، این کار را بار دیگر با نفرات جدید تکرار کرد. امشب برزیل وقتی بهتر شد که آنتونی به بازی رفت. سبک بازی رافینیا و آنتونی بسیار نزدیک هم است اما نمایش های بد رافینیا در قطر، روی بازی امشب او سنگینی می کرد. به همین دلیل بود که تیته از همان ابتدای بازی از آنتونی خواست تا به بازی برود. 
بعد از قرار گرفتن ادر میلیتائو در دفاع راست، ویژگی‌های دفاعی که رافینیا به تیم اضافه می کرد، چندان مورد نیاز نبود. همه چیز برای این تعویض فراهم بود اما سناریو بی نقص پیش نرفت.
تیم برزیل به طور منطقه ای حمله می کرد؛ با بازیکنان زیاد در حملات اما عدم شناوری کافی در حملات باعث شد تا آنها مقابل کرواسی به نتیجه لازم نرسند. در نیمه اول برزیل تیم برتر زمین بود اما حملات این تیم فاقد کیفیت لازم برای باز کردن دروازه حریف بود.
وقتی تیم از چهارچوبی که از ابتدا طراحی شده بود، خارج شد، موقعیت های بیشتری به دست آمد. لوکاس پاکتا به محوطه جریمه نزدیک تر شد، جایی که همیشه تاثیرگذاری بیشتری نسبت به میانه زمین داشت. تعویض های سرمربی در طول بازی نشان داد که کادر فنی برزیل چیزی که حملات منطقه ای در ذهن نداشت. وینیسیوس جونیور که خوب هم بازی کرد، جای خود را به رودریگو داد که او هم نمایش قابل قبولی داشت. ریچارلیسون، بهترین بازیکن برزیل، جای خود را به پدرو داد؛ تنها تغییر نام ها در زمین بدون اینکه تغییری در استراتژی تیم ایجاد شود.
آنچه در زمین رخ می داد کاملا واضح بود: بازی از میانه زمین جریان داشت. ریچارلیسون دو بار نیمار را در مقابل دروازه صاحب موقعیت کرد اما ستاره برزیل هر دو را از دست داد. با این حال در وقت های اضافه بود که نیمار از وسط خط دفاعی حریف عبور کرد و گل اول بازی را به ثمر رساند.

گل تساوی کرواسی روی یک ضدحمله به ثمر رساند؛ زمانی که برزیلی ها علی رغم اینکه از حریف پیش بودند، از سازماندهی لازم برخوردار نبودند. تیمی که مملو از بازیکنان باتجربه بود، نتوانست شرایط حساس بازی را تحمل کند. اتفاقی که نمی توان توضیحی برای آن پیدا کرد ولی برای بهترین تیم ها هم رخ می دهد. در نهایت نوبت به پنالتی ها رسید که کروات ها در آن مجرب تر بودند. 
حالا برزیلی ها باید به اندازه طولانی‌ترین دوره انتظارشان برای فتح جام جهانی، صبر کنند: 24 سال. فاصله بین قهرمانی های شان در سال های 1970 و 1994. شاید درس سال 2022 آن زمان به کارشان بیاید.

منبع: گلوبو