طلا توی مشتمان بود، تاریخ در یکقدمی

به گزارش "ورزش سه"، مسابقه ایران و آمریکا پایان تلخی داشت؛ آنجایی که ما تنها دو حمله خطرناک و دو موقعیت واقعی گل روی دروازه حریف ایجاد کردیم آن هم در شرایطی که بیش از یک نیمه فرصت تغییر نتیجه داشتیم اما تیمی که در بازی با ولز با آن نمایش همه جانبه و فداکارانه 90 دقیقه حریف را کوبیده بود، امشب با وزنه‌هایی به پا زور بردن نداشت.

این حساس‌ترین بازی تیم ملی فوتبال ما برای یک هدف بزرگ بود. اولین صعود به جمع شانزده تیم برتر جام و عبور از مرحله مقدماتی. موقعیتی که در سه جام دیگر هم آن را در مشت داشتیم اما اینبار تفاوت داشت. چرا که حریف آخر ما در بازی رو در رو حتما باید پیروز می‌شد و ما تا ثانیه آخر حتی می‌توانستیم با یک مساوی، سربلند از زمین بیرون بیاییم.

بازی در ثانیه‌های اول با دریبل دو طرفه رامین رضاییان و خطای مدافع آمریکا روی او و یک ضربه کاشته و لحظاتی برتری بر مدافعان آمریکا آغاز شد اما هر چه که بازی جان گرفت، آمریکا بیشتر صاحب توپ و میدان شد. ما تجربه مسابقه‌ای مثل این را در هشت آذر 76 داشتیم. یک نیمه یک طرفه با گل زده حریف و فشاری که برای حذف شدن شانه‌های‌مان را خرد می‌کرد. اما آن تیم رویکردی تهاجمی و امیدوارکننده داشت و در نهایت در سخت‌ترین لحظات با دو مهاجم بازی را عوض کرد. واکنش امروز تیم ما اما تعویض سردار آزمون یکی از بازیکنان باروحیه در نیمه اول بود. بازیکنی که دیگران را به پیش آمدن و مبارزه کردن فرامی‌خواند.

تیم ملی ایران بعد از دفاع و محافظه‌کاری غیرضروری در نیمه اول، در نزدیک به یک ساعتی که در نیمه دوم فرصت داشت می‌توانست کاری را که با ولز در بازی اول انجام داده بود، به سرانجام برساند اما حتی با خروج پولیشیچ، مک کنی و دست (سه ستاره مهم حریف) همان بازی بی برنامه تا ثانیه آخر دنبال شد و به جز موقعیتی که قدوس و پورعلی گنجی به دست آوردند ایران عملا موفق نشد آمریکا را به لاک کاملا دفاعی برده و با استفاده از نیروی مشوق بیشتر در ورزشگاه فضا را به سمتی ببرد که یک اشتباه بازی را به سود ما عوض کند.

در نهایت تعویض‌های شتاب زده و نداشتن مدل بازی به همراه محافظه‌کاری مانع از این شد که امشب هشت آذر حماسی دوباره‌ای رقم بزند. مثال مهم ورود ابوالفضل جلالی به زمین بود. چپ پای نیمکت نشین استقلال که قرار بود در حساس‌ترین تاریخ تیم ملی ایران، در چهارمین بازی ملی‌اش سرنوشت را عوض کند. البته او تلاشش را کرد اما مشخص نشد که چه چیزی پشت این تصمیم و سایر تصمیمات کادرفنی تیم ملی بود.

هر طور که فکر می‌کنیم این بازی نباید با این نتیجه و با این شکلِ نمایش به پایان می‌رسید. تیم ما همان تیم زیبای بازی ولز نه این جمع کم روحیه مسابقه سوم و نه آن تیم پراشتباه بازی اول...

حیف حیف حیف.