دفاع راست انگلیسی‌ها از فوتبال دیدن متنفر است!

به گزارش "ورزش سه"، مدافعی که از لیگ ۲ انگلستان توانست در مدت کوتاهی به سطح اول لیگ برتر برسد و حالا در جام جهانی حضور دارد.

در آستانه شروع جام جهانی، نشریه گاردین با بن وایت، مدافع آرسنال و تیم ملی انگلستان مصاحبه مفصلی انجام داده است.

بن وایت در دوران کودکی خود زیاد فوتبال تماشا نکرد. هرگز در خانه فوتبال دیده نمی‌شد چون پدر و مادرش به فوتبال علاقه‌ای نداشتند. آیا او اصلا خاطراتی از جام جهانی دارد؟ 

مدافع آرسنال و انگلیس می‌گوید: «نه اینطور نیست.»
و این روزها نیز او را در حال دیدن فوتبال در شب‌ها نخواهید دید.

او می‌گوید: «بنشینم و بعد از اینکه تمام روز تمرین کرده‌ام و چهار یا پنج جلسه تمرین فوتبال داشته‌ام، یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای تماشا کنم؟ آخرین کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که بیشتر فوتبال تماشا کنم.»

او که زیر یک چادر در پایگاه تمرینی انگلستان نشسته بود و با لحن تقریباً آرام صحبت می کرد، درباره خلق و خوی آرام خود و اینکه چگونه به او کمک کرده تا به اوج برسد و با طرد شدن  مقابله کند، صحبت کرد. دشوار بود که آن را به تربیتی عاری از قبیله گرایی و وسواس فوتبال مرتبط نکنیم، اگرچه ژن پدرش، بری، نیز آشکارا در او وجود داشت.

وایت می گوید: «پدر من آنقدر آرام است که مسخره به نظر می‌رسد. او فقط سر کار می رفت، یک جوان معمولی، یک باغبان، و هیچ علاقه ای به هیچ ورزشی ندارد. وقتی برای جام جهانی به تیم ملی دعوت شدم، او چنین گفت: «آفرین.» انگار می‌دانست که این اتفاق می‌افتد و برای او غافلگیرکننده نبود. مادر من برعکس است، بنابراین فکر می کنم بین آنها تعادل برقرار کرده ام.

خلق و خوی من یکی از دلایل بزرگی است که من در اینجا هستم. من نه خیلی هیجان زده می‌شوم و نه خیلی بی‌تفاوتم. من این را از 16 سالگی در ساوتهمپتون یاد گرفتم. روز تلخی بود اما گریه نکردم. اگر خوب بازی نکنید ضربه می‌خورید و باید با این مسئله کنار بیایید. بعد از اولین بازی من برای آرسنال در برابر برنتفورد در شروع فصل گذشته من مورد انتقاد واقع شدم اما الان همه از من تعریف می‌کنند.

وایت به یاد دارد که در کودکی چگونه با دوچرخه به ساحل بورنموث می‌رفت تا جام جهانی را روی صفحه نمایش بزرگ تماشا کند، اما همیشه ترجیح می‌داد خودش بازی کند. او می‌گوید: «من واقعاً خیلی به جلو نگاه نمی‌کنم. "من یک آدم روزمره هستم. من از خواب بیدار می شوم و سعی می کنم بهترین روز را داشته باشم. من کسی نیستم که در زندگی عادی برنامه ریزی داشته باشم. اگر بخواهم برای شام جایی بروم، همان روز تصمیم می‌گیرم.

من اصلاً به جام جهانی فکر نمی کردم تا زمانی که به آن نزدیک شدیم. اگر خیلی نگران چیزی باشید، معمولاً اتفاق نمی افتد. همه چیز همان چیزی خواهد شد که قرار است بشود و شما وقتی پیش آمد با آن کنار بیایید.»

اشتباه است اگر فکر کنیم که وایت سرسخت است. وقتی صحبت می کند که چقدر در زندگی خود احساس آرامش می کند، می‌فهمیم که سکوی پرش برای فرم عالی او در آرسنال را همین احساسات او فراهم کرده است.

در پنج فصل گذشته، او برای یک باشگاه متفاوت بازی کرده است، با انتقال قرضی از برایتون برای بازی در لیگ دو برای نیوپورت در فصل 18-2017، سپس در لیگ یک برای پیتربورو و پس از آن، برای لیدز در چمپیونشیپ، جایی که او ارتقا پیدا کرد. او در لیگ برتر در فصل 2020-21 در برایتون ماند و با 50 میلیون پوند به آرسنال رفت.

وایت می گوید که وقتی به باشگاه در لیگ دو رفتم. آنها گفتند: "این پسر کیست؟" من رفتم و در طول فصل عالی بودم و بازیکن فصل شدم. سپس به یک باشگاه لیگ یک رفتم و همین اتفاق افتاد. سپس به لیدز رفتم. هیچ کس نمی دانست من چه کسی هستم و من تمام دقایق را بازی کردم. خودم را باور داشتم. فکر نمی‌کنم این کار را به آسانی انجام داده باشم.»

وایت می‌گوید که برای اولین بار در دوران حرفه‌ای‌اش، «پشت یکدیگر بودن در یک باشگاه» را احساس کرده است. آرتتا پست او را تغییر داد و او را به مدافع راست تبدیل کرد اما خاطره بازی برنتفورد و مشکلات اولیه او در آرسنال با کمک و حمایت تیم برطرف شد.

وایت در تیم انگلیس توانایی بازی در پست دفاع راست، دفاع میانی و هافبک میانی را دارد. او می‌گوید: «در آرسنال، ما دفاع سه نفره داریم و من هر هفته در دفاع میانی بازی می‌کنم، اما در برخی مواقع رو به جلو هم بازی می‌کنم.
آیا وایت می تواند در مسابقات خوب ظاهر شود؟ او در اوج بازی خود قرار دارد و آماده است، اگرچه در بین جلسات تمرینی باید کارهای دیگری بکند و خودش را سرحال نگه دارد.

او با کسالت اردو چگونه کنار می آید؟ 
وایت پاسخ می دهد: «حمام آفتاب. «امروز صبح آفتاب گرفتم. کارهای زیادی نمی‌شود انجام داد. شما استراحت می کنید و کارهای ریکاوری انجام می‌دهید. زود می‌خوابم و فیلم تماشا می‌کنم. اطراف استخر اوضاع خیلی خوب و آرامش بخش است."

نویسنده: پژمان راهبر