جدایی: کمک بزرگ رونالدو به منچستریونایتد

به گزارش "ورزش سه"، هیچ‌کس انتظار چنین چیزی را نداشت. چه کسی ممکن بود بداند یا حتی حدس بزند که رونالدو در واقع چنین شخصیت خودخواه و خودپسندی داشته باشد؟ شاید با خودتان فکر کنید که آیا نشانه‌های واضحی در طول این مسیر وجود نداشت؟ شاید، اما به نظر می‌رسد که ما اصلا هیچ شناختی از او نداشتیم. 
حالا که به عقب نگاه می‌کنیم می‌توانیم بگوییم که همه چیز برای رونالدو خیلی خوب شروع شد. همه چیز با کیک‌ها شروع شد. کیک‌‌ها زیاد بودند. لی گرنت، دروازه‌بان ذخیره، پس از اولین مراسم دسرخوری بازیکنان در آگوست سال گذشته با حضور رونالدو گفت:« من به شما می‌گویم که حتی یک بازیکن هم به پای سیب و کاسترد دست نزد. هیچ بازیکنی کیک براونی نخورد چون همه نشسته بودند و یکی از بازیکنان به من گفت کریستیانو چه چیزهایی در بشقابش دارد؟» و حالا حداقل می‌دانیم که رونالدو چه چیزهایی در بشقابش دارد! احتمالا سر رالف رانگنیک برای شروع و حالا هم سر اریک تن‌هاخ. این مسائلی است که می‌توان از لحن صدای مصاحبه جنجالی رونالدو با پیرس مورگان متوجه شد. 

در آن زمان به ما گفته شد که مسئله مربوط به کیک در واقع نوعی نظم، استاندارد و نشان دادن الگوی مناسب است. مشخص نیست که چطور چنین الگویی از حرفه‌ای‌گری با چنین اظهارات عمومی زننده و نابودکننده‌ای همراه شد، چنین توهین‌های هیستریک و همراه با خود مظلوم‌‌انگاری خطاب به مربی، بازیکنان و هواداران و تمامی هوادارانی که منچستریونایتد در هر جای دنیا دارد، مطرح شد. 
به نظر می‌آید تیتر اصلی این است که رونالدو احساس می‌کند یونایتد به او خیانت کرده است. همان یونایتدی که در حال حاضر دستمزدی بیشتر از قرارداد حق پخش تلویزیونی سالانه سوپرلیگ فوتبال زنان را به او پرداخت می‌کند تا روی نیمکت بنشیند، همان باشگاهی که او سعی کرد در تابستان ترکش کند، باشگاهی که رفتاری را با او دارد که با هر بازیکنی در هر تیم اولی در هر جای دنیا صورت می‌گیرد. چه مدل خیانتی مدنظر اوست؟
رونالدو در جای دیگری از شرایط سالن بدنسازی شکایت دارد. به نظر می‌رسد که مسائلی باعث ناراحتی و آزار او شده است. مورگان، در جایی مدام تکرار می‌کند که آنها می‌خواستند از شر تو خلاص شوند و شرایط به شکلی ترسیم می‌شود که انگار درها به روی رونالدو بسته شده، دست و پای او را هم بسته‌اند و پشت سالنی در میان جنگل‌های نیوجرسی انداخته‌اند. 
دشوار است که بفهمیم واکنش درست هیجان، انزجار یا ناراحتی است. مطمئنا ترکیب آنچه رونالدو و مورگان ارائه می‌کنند غیرقابل هضم است. انگار که ترکیبی از سس قرمز، خودبزرگ‌بینی، زردآب و خودآرایی از سوی تیمی با مشکل روانی دیگرآزاری به درون چشمان شما تزریق شود.
اما نباید فراموش کنیم که مشکل رونالدو اساسا این است که او دیگر فوتبالیست درجه یکی نیست، به بازیکنی نیمکت‌نشین در تیمی رو به رشد تبدیل شده و به نظر می‌رسد که هیچکس را در اطرافش ندارد که این موضع را به او یادآور شود. 

ما همگی باید به خاطر داشته باشیم که امسال از نظر شخصی هم سال بسیار ناراحت کننده و دشواری برای او بوده است. البته که همزمان اخبار خوبی هم به گوش رسیده است. خبر خوب این است که رونالدو 100 درصد درست می‌گوید، هرچند شاید نه به شکلی که خودش به آن اذعان دارد. منچستریونایتد یک کشتی تفریحی، موزه مجسمه‌های مومی اشخاص معروف بوده و برای مدت‌های طولانی طوری با این باشگاه رفتار شده که انگار یک دارایی ارزشمند است که باید نهایت استفاده را از آن کرد. جایی که رونالدو اشتباه می‌کند اینجاست که او درمانی برای این شرایط نیست. او در واقع نشانه واضحی از این شرایط و بزرگترین مظهر انسانی این افول است. 
اگر رونالدو واقعا می‌خواهد بخشی از این اسراف را تصحیح کند باید حق به جانب بودن را کنار بگذارد و حداقل به تنهایی برای جدا شدنش از این باشگاه دست به کار شود. رونالدو، تنها با جدا کردن خودش از این باشگاه می‌تواند امیدوار باشد که بخشی از مشکلاتی که به درستی آنها را تشخیص داده است درمان کند. این یکی از بهترین اخباری است که این باشگاه در چند ماه اخیر داشته است. رونالدو احساس می‌کند جدا مانده است. این نشانه‌ای از این است که پادزهر بالاخره جواب داده است. 
در این مقطع باید به خاطر داشته باشیم که رونالدو از اول چرا به این باشگاه پیوست. ناراحتی و نارضایتی بسیاری از مسیر این باشگاه در تابستان 2021 وجود داشت. مالکان یونایتد که با اعتراض بسیاری روبرو بودند تصمیم گرفتند با خرید رونالدو نشان دهند که قصد دارند این باشگاه را به مسیر درخشان و درست گذشته بازگردانند. تئوری آنها در واقع این بود که درد را فراموش کنید و فقط به نقاط درخشان نگاه کنید. 

رونالدو در حالی به خدمت گرفته شد که از نظر فرهنگی و تاکتیکی با ایده ساختن تیم و هویتی جدید مغایرت داشت. همانطور که در یوونتوس گفته می‌شد، او در زمین راه‌حلی برای مشکلاتی بود که خودش ایجاد می‌کرد و کل تیم را تا حد وسیله شخصی رونالدو پایین می‌کشید. 
بسیاری به رکورد گلزنی درخشان او اشاره دارند اما اگر بخواهیم با ابعاد بزرگ‌تری به این تصویر نگاه کنیم باید بگوییم که یونایتد در اولین فصل حضور کامل او در این تیم 50 گل در 35 بازی زد و فصل قبل بدون حضور او 73 گل زده بود. بقیه مهاجمان در حضور رونالدو نادیده گرفته شدند و سیستم از حرکت ایستاد. 
اگر به زمان حال بیاییم، یونایتد بدون حضور او در ترکیبش از هر زمان دیگری در چند سال اخیر درخشان‌تر است. باید بسیار بدسلیقه بود یا سطح خاصی از تمایل به ستایش افراد معروف را داشت که بتوان گفت این یونایتد است که باعث افت رونالدو شده است. 
در این مقطع همچنین باید از تن‌هاخ به خاطر مدیریت استادانه چند عضو سرسخت تیم و این که در برابر دشواری‌ها و انتقادهایی که به خاطر نیمکت‌نشین کردن رونالدو از او شد مقاومت کرد تمجید کرد. همچنین باید از مورگان به خاطر روشن کردن و انتشار این حقایق تشکر کرد. نتیجه کاملا واضح است. حقیقت همین است. این همان فردی است که ما در طول این سال‌ها به او پر و بال دادیم. 

گری نویل، کارشناس اسکای و بین اسپورت، کمی پس از بازگشت رونالدو به یونایتد مدعی شده بود که نه فقط این باشگاه و نه فقط فوتبال، بلکه کل کشور انگلیس تحت تاثیر حضور او در این خاک قرار خواهند گرفت. شاید این حجم از خودپسندی رونالدو خیلی هم عجیب نباشد. 
هیچ چیزی با مطرح کردن این مسائل حل نخواهد شد. افرادی که به عنوان ابزار بازاریابی اورژانسی روی رونالدو سرمایه‌گذاری کردند سر جایشان خواهند ماند. منچستریونایتد همچنان یک برند تبلیغاتی با مالکیت فعلی می‌ماند. اما جزئیات کوچک می‌توانند تغییرات بزرگی را در زمین رقم بزنند. تن‌هاخ که اساسا مربی‌ جدی و محتاط است سعی می‌کند کاری جدی و محتاطانه در زمین انجام دهد و با دقت این شرایط را زیر نظر دارد. 
رونالدو بالاخره به صورت علنی به عنوان مشکل یونایتد تشخیص داده شده است و به نظر می‌رسد که این خودش پیشرفتی قابل توجه باشد. 
منبع: گاردین