کی‌روش - سنگال، ملاقات مجدد دشمنان ناگهانی

به گزارش "ورزش سه" آن‌قدر او را خوب می‌شناسیم که حتی می‌توانیم از روی ته‌ریش سفید صورتش پی به احوالات و دغدغه‌های فراوان این روزهایش ببریم. او روز بازی با اروگوئه فارغ از تمام تشریفات بازی‌های ملی با یکدست لباس ورزشی و صورتی اصلاح نکرده در کنار زمین حاضر شد، کاری که در تمام این سال‌ها کمتر از جانب او سراغ داشتیم مگر آنکه کارهای مهم‌تری داشته باشد.

آنچه مسلم است زمان کافی برای ساختن تیمی که بتواند یکی از گزینه‌های صعود به مرحله بعدی باشد را در اختیار ندارد، همان‌طور که بهانه‌ای هم برای این فرصت محدود نمی‌تواند داشته باشد، به همین جهت قصد دارد از ثانیه به ثانیه این مینی کمپ به قول خودش استفاده کند تا بتواند در بدترین حالت ممکن در صورت عدم صعود از حیثیت فوتبال ایران دفاع کند.

خبرهای دریافتی از اردوی اتریش حاکی از آن است که این سرمربی پرتغالی روزانه بیش از 10 ساعت را صرف آماده‌سازی تیم ملی و آنالیز رقبا کرده است و این تازه به‌غیر از ساعاتی است که در زمین با بازیکنان سپری می‌کند.

او ترک عادت نکرده است و همچنان وسواس عجیبی برای پرداختن به جزییات دارد، تا آنجا که حتی نبود فرصت کافی باعث نشده او دست از این عادت دیرینه‌اش بردارد و حتی به گفته برخی از بازیکنان حاضر در اردو ضریب حساسیت‌های او بیشتر شده که کمتر نشده است. (گفته می‌شود او در اولین روز حضورش در کمپ اتریش به قطر میله‌های دروازه ایراد گرفته و تا برطرف نشدن این ایراد سوت آغاز تمرینات را به صدا در نیاورده است.)

بدون شک اخبار عجیب‌وغریب آخرین اردوی تیم ملی در گرمای 40 درجه قطر تمام و کمال به دستش رسیده است و شاید همین نکته مزید علت شده تا بخواهد با برگزاری هرچه بهتر این اردو در جوار رشته‌کوه‌های آلپ، تفاوت‌های خود را با سرمربی قبلی به رخ بکشد.

به‌هرحال انگیزه شرکت در بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین کارناوال ورزشی دنیا، آن‌هم برای چهارمین مرتبه افتخار بسیار باارزشی بود که فردی با این درجه از جاه‌طلبی نمی‌توانست به‌سادگی و با بی‌تفاوتی از کنارش بگذرد و به همین منظور او تا حدی مجبور شده است تا قدری در رفتار و مانیفست خود انعطاف بیشتری به خرج دهد.
انتشار آن پست معروف، در صفحه شخصی‌اش از فضای صمیمانه رختکن تیم ملی، اگرچه ممکن است به لحاظ حرفه‌ای چندان توجیه‌پذیر نباشد، اما درکل ارزش آن را داشت و نمی‌توان صرفاً به این خاطر او را مواخذه کرد. درواقع کارلوس کی‌روش اگر به نسل حال حاضر تیم ملی ایران که خودش بیشترین نقش را در ظهورش ایفا کرده است ایمان راسخ نداشت، علی‌رغم تمامی جذابیت‌ها و افتخاراتش، هرگز پیشنهاد هدایت تیم ملی را نمی‌پذیرفت حتی اگر این پیشنهاد از جانب خانواده باشد.
فراموش نکنیم که برخی از رسانه‌های داخلی هنوز پس از گذشت دو سال "آلکنو" را به خاطر پذیرش هدایت تیم ملی در رقابت‌های المپیک سرزنش می‌کنند. این طیف از منتقدان سرمربی مطرح دنیا معتقدند پیش از هر چیزی او به دنبال حضور در رقابت‌های المپیک بود.

برتری مقابل یکی از قدرتمندترین اروگوئه‌های این چند سال اخیر و از آن بالاتر نمایش قابل‌قبول تیم ملی، فقط با چند جلسه نشان داد که هنوز هم می‌توان روی درایت این پرتغالی 70 ساله حساب باز کرد، یا به عبارتی، هنوز هم می‌توان پشت دست او بازی کرد. نقش او بی‌شباهت به نقش حرفه‌ای در بازی مافیا نیست، کسی که با درک درست از قواعد بازی و تحلیلش از ماجراهای روز تیمش را به بهترین نحو ممکن به جلو هدایت می‌کند.

برای اینکه بدانیم مهم‌ترین دلیل تأثیرپذیری شاگردانش از او چیست، کافی است دوباره به همان کلیپی برگردیم که او هم‌زمان با تائید صلاحیت مهدی تاج در صفحه شخصی‌اش منتشر کرد. اینکه او با سال‌ها همنشینی در کنار "سرالکس فرگوسن" و تجربه فضای بزرگ‌ترین رختکن‌های دنیا در استفاده از واژگان کلیدی و تهییج بازیکنانش به مرز استادی رسیده است. هنوز تابلوی مقاومت جانانه رامین رضاییان برابر سماجت مهاجمان بی‌رحم اسپانیایی برای عبور دادن توپ از خط دروازه، در راهروی فدراسیون و مرکز ملی فوتبال و مجموعه پِک قرار دارد. تصویری که خودش بهترین مثال ممکن از ذهنیت جنگجوی بازیکنان تیم ملی در آن مسابقات است. در بازی اخیر تیم ملی مقابل اروگوئه نیز شجاع در دو نوبت مقابل ضربات سهمگین "سوآرز" و "والورده" فداکارانه سرش را مقابل توپ قرارداد تا اجازه ندهد دروازه تیم ملی با خطر تهدید شود.

به‌این‌ترتیب و با در نظر گرفتن تمام توضیحات فوق، شاید هر شخص دیگری نیز به‌جای حاج صفی، طارمی، جهانبخش، انصاری‌فرد، عزت‌الهی و. .... بود، تمایلش را برای حضور مجدد CQ روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی پنهان نمی‌کرد. آن‌ها برای تحقق آنچه می‌خواستند حتی تا دیدار مخفیانه با وزیر ورزش پیش رفتند و تن به گفت‌وگوهایی دادند که پیش‌ از این در فضای تیم ملی چندان مرسوم نبود.
درواقع باید بپذیریم، این نسل از بازیکنان فعلی تیم ملی، طی این 9 سال که در تاریخ فوتبال ایران بی‌نظیر بوده است، حیاتی‌ترین و بهترین دوران فوتبال‌شان را در عرصه ملی با این سرمربی تجربه کردند و به عبارتی جایگاه فعلی خود را مدیون او می‌دانند و نمی‌توانند به کسی جز کارلوس اعتماد کنند. (البته در این باب بحث بسیار است. چراکه اگر بخواهیم به این مسئله به شکلی موشکافانه و منطقی بپردازیم، می‌توان گفت "مارک ویلموتس " هم با تمام انتقادات زیادی که به او وارد بود، قربانی این وابستگی شدید شد.)

برتری مقابل اروگوئه با تمام ستارگانش ایده‌آل‌ترین اتفاق ممکن برای کی‌روش در برهه کنونی بود، او جواب اعتمادش را بسیار زودتر از آنچه خودش تصور می‌کرد از شاگردانش گرفت. حالا دیگر شاهد انتقادات کمتری نسبت به میانگین سنی بالای تیم ملی هستیم، اما کی‌روش در جواب به این انتقاد به نکته درستی اشاره می‌کند. او معتقد است قانون افزایش تعداد نفرات تعویضی که پس از پاندمی به تصویب رسیده است، باعث خواهد شد این نقیصه کمتر از هرزمانی به چشم بیاید.

امروز کی‌روش در یکی از مهم‌ترین مقاطع حضورش به‌عنوان سرمربی تیم ملی ایران در ورزشگاه "موشن اینوست آره‌نا"، تیمش را مقابل شاگردان "الیو سیسه" به میدان خواهد فرستاد. تیمی منسجم، متشکل از ستارگان مطرح باشگاه‌های اروپایی که جدال برابر آن‌ها می‌تواند آخرین محک جدی تیم ملی ایران پیش از دیدار مقابل انگلیس در جام جهانی به شمار بیاید.
نکته جالب‌توجه این است که سنگالی‌ها طی 15 بازی گذشته خود تنها یک‌بار تن به شکست داده‌اند که اتفاقاً آن یک شکست هم در دوران حضور کی‌روش در مصر رقم خورده است. آنها و مصر با برگزاری سه مسابقه حساس (فینال جام ملت‌های آفریقا و مقدماتی جام جهانی) ناگهان تبدیل به دشمنانی قسم خورده شدند.

هرچند نتیجه دیدار امروز مقابل سنگال نمی‌تواند چندان ملاک مناسبی برای قضاوت تیم ملی باشد اما درعین‌حال نباید فراموش کنیم که اسکوچیچ چه تاوان سختی بابت شکست مقابل الجزایر در یک دیدار دوستانه داد. کی‌روش، هرگز اشتباه "دراگان" را مرتکب نخواهد شد و با تمام قوا و البته احتمالاً با ترکیبی متفاوت نسبت به دیدار اروگوئه به مصاف قهرمان آفریقا خواهد رفت تا بتواند هرچه بیشتر میزان اعتماد بین خودش و سربازانش را ارتقا ببخشد.

نویسنده: کیاوش عزیزی