یک‌دست‌ترین تیم والیبال ایران در نبرد مرگ و زندگی

به گزارش "ورزش سه"، گیم پنجم دیدار ایران برابر لهستان در روز اول هفته سوم رقابت‌های لیگ ملت‌ها، تا سال‌ها در ذهن هواداران ایرانی باقی خواهد ماند، 10 هزار تماشاگر در شهر گدانسک لهستان با چشمانی بهت‌زده شاهد زدن 10 سرویس پیاپی از ستاره نوظهور ایران در این تورنمنت، یعنی اسماعیل نژاد بودند، تابلوی نتایج در گیم حساس و همیشه نزدیک رقابت‌های والیبال عدد 12 برابر 2 را به نفع ایران نشان می‌داد و لهستان تیم اول رنک جهانی چاره‌ای جز تسلیم شدن برابر نسل نو و تازه به پا خواسته والیبال ایران نداشت. ایران نبرد بزرگ و همیشه مهم برای والیبال ایران را در خاک لهستان برد تا زخم به‌جا مانده از  المپیک در لیگ ملت‌ها این‌بار با تازه واردان والیبال ایران به پیکر غول بزرگ والیبال جهان دوباره نقش ببندد. 
تیم منسجم و یک دست بهروز عطایی که تا بازی پنجم برابر بلغارستان همه را از خود ناامید کرده بود، به یک‌باره به پا خواست و بعد از سه گیمه کردن آمریکا، کانادا، لهستان، اسلوونی و صربستان را هم شکست داد تا تنها با دو شکست برابر برزیل و ایتالیا پای به مرحله یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها بگذارد. 
جوانان ایرانی که سه سال قبل با عطایی موفق شده بودند قهرمانی جهان را برای ایران به‌دست بیاورند، از نیمه دوم این رقابت‌ها به‌قدری خوب بودند، که کسی به یاد ستاره‌های بزرگ ایران در دهه 90شمسی نیافتد؛ این تیم معروف و محمد موسوی و یا شهرام محمودی و امیرغفور نداشت و سه تا از بازیکنان اصلیش، میثم صالحی، علی اصغرمجرد و جواد کریمی را به‌دلیل مصدومیت در کل تورنمنت همراه خود نمی‌دید، ولی به هیچ شخصی وابسته نبود. همه برای هم در زمین مسابقه می‌جنگیدند و به معنای واقعی ستاره تیم، خود تیم بود. این شاید دوست داشتنی‌ترین تیم ملی ایران است که همه دست‌ها در زمین 9 متر والیبال یک "دست " می‌شوند و جای هیچ کس در زمین مسابقه خالی نیست، حضرت‌پور پاس بریده می‌دهد، اسماعیلی نژاد مانند لیبروها جاهای خالی را با شیرجه بلند پر می‌کند، وادی یکی از مدافعین خوب روی تور است و کاپیتان عبادی از سرویس گرفته تا دفاع روی تور، نقطه به نقطه زمین را مدیریت می‌کند. 
این حمایت‌ها در درون زمین، جنگیدن‌ها بر سر هر امتیاز و فعل خواستن بازیکن‌ها، همه ما را امیدوار می‌کند تا در این تورنمنت نه‌تنها لهستان را دبل کنیم، بلکه با دبل کردن آمریکا به فینال این رقابت‌ها برسیم. آرزویی که برای این جوانها خیلی زود است ولی اراده آنها ما را به آن امیدوار نگه می‌دارد.