سیاه و تلخ؛ شموشک نوشهر - پرسپولیس

به گزارش "ورزش سه"، شموشک نوشهر بعد از شکست یک گله در استادیوم آزادی و در جدال با پرسپولیس تحت هدایت علی پروین، در استادیوم متقی ساری یک بازی جسورانه را به نمایش گذاشت و امیدوار به شکل‌گیری یک شگفتی بزرگ بود اما ناگهان همه چیز تلخ و سیاه شد.

ابتدا قرار بود بازی برگشت در استادیوم شهدای نوشهر برگزار شود اما شورای تامین در نهایت استادیوم متقی ساری را تایید کرد تا تیم دسته اولی شموشک بعد از شکست یک گله در آزادی، چشم به بازی برگشت در مرحله یک هشتم جام حذفی بدوزد.

استادیوم 10 هزار نفره متقی اما روز عجیبی را دنبال می‌کرد؛ پرسپولیس محبوب علی پروین باعث شد تا چند برابر گنجایش آن را شاهد باشد و شاهدان عینی و حاضر در استادیوم مدعی شوند بیش از 25 هزار نفر روی سکوها و هر جای دیگری که قابلیت نشستن داشته را در آن روز در استادیوم حاضر شوند.

سهراب انتظاری ستاره آن روزهای شموشک با دبل خود همه معادلات را برای پرسپولیس برهم زد. گل اول از سمت چپ پرسپولیس با ارسالی زمینی و ضربه تک ضرب سهراب انتظاری و باز شدن قفل دروازه پرسپولیس و در ادامه هم دو ضربه قیچی توام و ضربه تمام کننده سهراب انتظاری که دروازه پرسپولیس را برای بار دوم فرو ریخت. استادیوم به بالاترین از حد شور و هیجان رسیده بود و نیمه اول در شرایطی با دو گل به سود سبزپوشان مازندرانی خاتمه یافت که بهروز رهبری فرد هم یک پنالتی از دست داده بود. شگفتی در حال انجام بود و پرسپولیس در حال حذف شدن در روز تاریخی نوشهری‌ها.

علی کریمی ستاره پرسپولیس در جدال با شموشک نوشهر و کمی دورتر مرحوم علی انصاریان.

ناگهان همه چیز تلخ شد؛ سکویی که از همان ابتدای بازی هم بارها با نمایش دوربین تلویزیونی التهاب بزرگی را با توجه به هجوم هواداران برای آن احساس می‌شد ناگهان آوار شد. دوربین‌های تلویزیونی دقایقی از این صحنه‌های تلخ را به نمایش گذاشت و لحظات بعد هم اعلام شد بازی به دلیل فرو ریختن سکوها ادامه نخواهد یافت. ده‌ها مصدوم، دو قطع نخاعی و دو کشته سبب شد که از ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۰ به عنوان روز تلخ ورزش مازندران و یکی از روزهای سیاه فوتبال ایران یاد شود.

سهراب انتظاری ستاره آن بازی که در بازی رفت هم با یک ضربه به تیرک دروازه پرسپولیس برای حریف خط و نشان کشیده بود، درباره اتفاقات آن دیدار اینطور می‌گوید: فكر كنم حدود 20 هزار نفر به استاديوم آمده بودند البته اين تعداد تماشاگر براي پرسپوليسي‌ها عادي بود اما براي ما بي‌سابقه، ضمن اينكه پرسپوليس پس از سال‌ها به ساري آمده بود. دقيقه 17 بازي، من با يك بغل پا توپ را گل كردم كه چون تور پاره بود، توپ از آن طرف خارج شد و كمك داور هم آن را تاييد كرد. انگار استاديوم دور سرم مي‌چرخيد، خدايا يعني من به پرسپوليس گل زدم؟! اكثر دوستان و برادرم پشت نيمكت ما نشسته بودند. بعد از گل اول مصدوم شدم كه با برانكارد مرا به كنار نيمكت بردند. همان موقع صداي برادرم را شنيدم كه گريه مي‌كرد و در همان حالت به من مي‌گفت، «سهراب كجايي؟ به خودت بيا». اين حرف برادرم مرا به خودم آورد. باور كنيد انگار هيچ‌كس در استاديوم نبود و من راحت به بازي ادامه دادم و در دقيقه 33 گل دوم را هم زدم كه اصلا روي زمين بند نبودم. به خاطر ازدياد جمعيت هر دو تيم نتوانستند به رختكن بروند.  داور خواست نيمه دوم را آغاز كند كه آن اتفاق تلخ افتاد و قسمتي از سكوي ورزشگاه فرو ريخت. به خدا قسم من ديگر حواسم به فوتبال نبود. مدام گريه مي‌كردم. تا اينكه برادرم خودش را به من رساند و گفت همه سالم هستيم. همان لحظه مرا به رختكن برد و طوري كه تماشاگران متوجه نشوند مرا از ورزشگاه خارج كرد. وقتي به خانه رسيدم جمعيت زيادي را آنجا ديدم انگار من قهرمان ليگ شده بودم.

پرسپولیس البته بعد از این اتفاق با نظر علی پروین از جام حذفی کنار کشید تا شموشک راهی مرحله بعدی شود، آنها البته در این مرحله برابر سایپا شکست خوردند و به این شکل به جاه طلبی خود پایان دادند. اکنون 21 سال از آن بازی گذشته و البته ورزشگاه شهدای نوشهر هم بازسازی شده و شکل مدرنیته‌تری به خود گرفته است با این حال نه در نوشهر و نه فوتبالدوستان هیچ وقت آن 5 ثانیه لعنتی که سکوها فرو ریختند و دقایق تلخی که برای بیرون کشیدن مصدومان و مجروحان این اتفاق گذشت را از خاطر نمی‌برند.