این لیورپول؛ بهترین چیزی که می‌‌توان بود

اجتناب ناپذير است. زماني‌كه قدم به قدم شاهد رويدادي مهم و تاريخي هستي، راه گريزي نيست. شايد همه چيز ناگهان فرو ريزد. نابود و منهدم. بر باد رفته. ولي هيچيك از ما بدون اميد روز را آغاز نمي كنيم. چشم گشودن، بلند كردن سر از روي بالشت، و ايستادن، همه نشاني از اميد، در دل ماست.
بله اجتناب ناپذير است، اين روزها در دنياي فوتبال، ليورپول انگلستان، در تمامي جبهه ها، سراسيمه و بي وقفه، براي فتح تمامي آنچه هست و نيست، تلاش مي كند و از ته دل مي جنگد. مربي، بازيكنان، هواداران و حتي طرفداران معتدل تيم هاي ديگر، به‌طور حتم به جز اورتون و تيم هاي شهر منچستر، اميدوارند، تاريخ در برابر چشمانشان ورق بخورد. تاريخي كه آژاكس آمستردام با يوهان كرايف و رينوس ميشل، ميلان با سه يار هلندي و اريگو ساكي و بارسلونا با مسي، اينيستا و پپ گوارديولا در پيش از آن، صفحات زريني به آن افزودند. قصرهاي بابل استواري كه در طول تاريخ هميشه به يادگار خواهد ماند.

شب گذشته در ديدار اول مرحله نيمه نهايي جام قهرمانان برابر ويارئال و ديدار روز يكشنبه در ليگ برتر برابر اورتون، لیورپول در نهایت به آنچه که لیاقتش را داشت، رسید. در برابر دو تيمي كه در هر دو بازی، با دفاعي بسته و تنگاتنگ دل به مساوي بسته بودند. فشار همه جانبه و بي امان، پِرِس و منگنه مداوم به نتيجه رسيد. پيروزي ديشب حُسن ديگري هم داشت.
 مطمئناً این تکرار پيروزي خارق العاده برابر بارسلونا نبود. ویارئال بارسلونا نیست، و این فقط بازی رفت بود. هرطور كه بنگريم، نیمه تمام است. حتی اگر بدانیم تساوی، معنايش حضور در فينال پاريس خواهد بود. با این حال، این پیروزی، در نوع خود، از يك جنگ سخت، تمام و عيار چيزي كم نداشت.
بیش از یکساعت کوبیدن به دیوار زرد بی نتیجه بود، مقاومت اسپانیایی ها ادامه داشت. ویارئال در نیمه اول فوق العاده دفاع کرد، اما نقشه مشابه در  نیمه دوم، با گل اول لیورپول که از سر و کولش شانس می بارید، نقش بر آب شد.
شاید در پایان تنها نقطه ضعف لیورپول در این بازی، تعداد گل ها بود. با تعداد گل بیشتر این شانس را داشت تا به تعدادی از سربازان خود در دیدار برگشت استراحت دهد.
همیشه گفتم، چنین نکاتی برای تیمی که به دنبال چهار گانه است بسیار مهم است. خصوصا در ۵ دیدار باقیمانده لیگ و‌ ادامه کورس با سیتی.
با وجود تمام احترامی که باید برای ویارئال قائل شد، بدون شک باید اذعان کرد، سیتی در مراحل حذفی لیگ قهرمانان در نیمه سخت تری قرار داشت.
دو تیم پایتخت اسپانیا، در مرحله قبل اتلتیکو و حالا سفر به مادرید و دیدار برگشت در نیمه نهایی با رئال. تهدید بزرگی برای سیتی، جایی‌که در عین حقانیت کامل، گردن غول بزرگ را در ديدار اول از تن جدا نکرد.

شب گذشته در BT Sport, ریو فردیناند، مایکل اوون و پیتر کراچ به اتفاق آرا تیم فعلی لیورپول را، پس از پیروزی فوق العاده مسلط برابر ویارئال، به‌عنوان بهترین تیم قرمزها در تاریخ این باشگاه اعلام کردند‌. 
«ما همه شگفت زده ایم»، حکایت غیر قابل باور چهار گانه، باور کردنی شده، حقيقتي محض.
فردیناند، نمادی از دوران منچستریونایتد با فرگوسن پس از بازی در بی‌تی اسپورت صحبت می‌کرد؛ "این بهترین تیم لیورپول است که تا به حال دیده ام. بی امان، فشار و کنترل، انرژی، تلاش، سیستم. بنشینید و از آن شگفت زده شوید"
مایکل اوون ستاره اسبق لیورپول و رئال مادرید، با این موضوع موافق بود: «تسلط کامل، در میان ازدحام خط دفاعی. این بهترین تیمی است که تا به حال با پیراهن قرمز وجود داشته است، بازیکنان ویارئال در زمان خروج از زمین در بهت بودند، چه اتفاقی افتاده؟ غیرممکن است جلوی این سیل سهمگین را گرفت»
در لیگ برتر، لیورپول در حال حاضر تنها یک امتیاز با سیتی فاصله دارد و هر دو تیم در این فصل پنج بازی دیگر در لیگ دارند. فردیناند و اوون معتقدند تیم فعلی قرمزها می تواند ميخ خود را چنان بكوبد تا به یک «جاودانگی در دنیای ورزش» دست یابد.

آخرین تیم لیورپول که به کسب سه گانه نزدیک شد؛  لیگ، جام حذفی و جام ملت های اروپا، نسخه ۱۹۷۷ ليورپول بود. تیم محشری با بازیکن محبوب من، کوین کیگان. نام و چهره ایی آشنا در خانه، حتی مادرم به او ارادت داشت و با مربي چون باب پیزلی!
تیم پیزلی یکی از بهترین‌ تیم های ادوار تاریخ لیورپول بود. و اولین تیم بریتانیایی که برای تصاحب ۳ گانه خیز برداشت. قهرمانی لیگ به شایستگی تصاحب شد. جام قهرمانی اروپا نیز. نخستین بار در تاریخ لیورپول. در برابر بوروسیا مونشن گلادباخ، تیم بسیار خوب آلمانی آن دوران با بونهوف، فوگتس و الن سیمونسون دانمارکی که حمید دیوانه اش بود.
بازی کیگان در آن شب در رم معرکه بود، برابر برتی فوگتس مدافع و مربی مشهور آلمانی. امانش را بریده بود.
تلاش آن‌ها برای کسب سه گانه در ومبلی در ماه می با شکست ۲-۱ در جام حذفی ناکام ماند. در مقابل کدام تیم؟ منچستریونایتد.
در اینجا قصد مقایسه کوچکی دارم، تیم محبوب آن دوران ما با تیم حال حاضر. اگرچه دسته اول قدیمی انگلستان با لیگ برتر و لیگ قهرمانان طبیعتا فاصله زیادی دارد.
در آن فصل، لیورپول در ۸ بازی از ۴۲ بازی خود در لیگ شکست خورد. به تاتنهامي كه در قعر جدول، لیگ را پایان داد، همچنین برابر ویلا در ویلا پارک ۱-۵ باخت. تحت سیستم مدرن سه امتیاز برای یک برد، آنها فصل را با ۸۰ امتیاز به پایان می‌رساندند. کوین کیگان با ۱۲ گل در لیگ بهترین گلزن تیمی بود که در مجموع ۶۲ به ثمر رساند.
اکنون این را در نظر داشته باشید، زیرا ما شاهد تلاش تیم فعلی لیورپول و یورگن کلوپ برای کسب سه و احتمالاً چهار جام در این فصل هستیم.
این تیم در حال حاضر ۷۹ امتیاز دارد با ٥ بازی باقی مانده در لیگ. ۸۵ گل به ثمر رسانده. در ۶۷ بازی اخیر خود در تمامی رقابت‌ها در دو فصل، که به مارس گذشته بازمی‌گردد، تنها ۴ بار شکست خورده است.
هدف در اینجا تحقیر تیم بزرگ پیزلی و محبوبم نیست. یادمان باشد لیورپول پیزلی مسیر جديدي را برای باشگاه گشود. انتظارات را بر هم زد، توقعاتي بالاتر. نگاه ما را به همه چیز تغییر داد زمانی‌که برای اولین بار لیورپول را در قله فوتبال اروپا قرار داد.

یادتان باشد این تلاشی برای مقایسه کلوپ با پیزلی که تا قبل از ظهور فرگوسن پرافتخارترین سرمربی تاریخ بریتانا بود، نيست. يا کیگان با مو صلاح، که رای من به وضوح مشخص است در کدام صندوق ریخته خواهد شد، آلیسون با ری کلمنس. همه اینها به اندازه تلاش مقایسه ترنت الکساندر-آرنولد با «فیل نیل» است، كاري بی معنی و احمقانه و کاملا بی ربط. دوره های مختلف، سبک های مختلف. ورزشکاران مختلف. مقايسه خطاي محض است.
اما نگاهی به سال ۱۹۷۷ تا حدی آموزنده است. از این راه قادریم تا مسیر و راه لیورپول را در جاده کلوپ در چارچوبی قرار دهیم. در این فصل می توان انتظار داشت که این تیم  لیگ را با ۹۰ امتیاز یا بیشتر، در طول ۴ فصل گذشته، به پایان برساند. اگر دوباره در فینال لیگ قهرمانان حضور نداشته باشند، تعجب آور خواهد بود. آنها در فینال جام حذفی هستند و قبلاً جام کارابائو را برده اند.
بنابراین هر اتفاقی که در هفته های آینده رخ دهد، عظمت و کارایی این تیم لیورپول خدشه دار نمی شود. براي من به نظر نمی رسد که برای اثبات آن، به جام های بیشتری نیاز داشته باشند.
نحوه بازی تیم های مهمان در آنفیلد گویای همه چیز است. زنگ هشدار دهنده دیگری در ذهن ما. اورتون یکشنبه گذشته دیوار آبی در آنفیلد بنا کرد. و در یکی دیگر از شبهای اروپایی، ویارئال مانند یک اسفنج زرد بزرگ از نیمه خود تکان نخورد.
این کاری است که رقبا اکنون در آنفیلد انجام می‌دهند. به جز شجاع ترین ها، همه بدون امید می آیند. این یک نیمه نهایی در اروپا بود اما ویارئال با عقده حقارت به آن نزدیک شد و تمام شب یک شوت داشت. یک شلیک.
دروازه بان تیم، جرونیمو رولی به قدری روی ضربه هاي خود معطل می‌کرد که این تصور ایجاد می شد؛ شاید از جوردن پیکفورد دروازه بان اورتون دستور می گیرد.
آنفیلد در آتش دیدارهای اروپایی می سوزد و می سوزاند. آتشفشانی است. تنها باشگاه دیگری که در انگلیس لیگ قهرمانان را به این شکل می بیند، یونایتد است.

دو فصل پیش بود که لیورپول بعد از آن همه سال دوباره قهرمان لیگ شد. با ۹۹ امتیاز. هیچ کس مطمئن نبود ليورپول با همان دنده ادامه دهد، بتواند پیشرفت كند، بهتر از پيش. جهنم مصدومیت سال گذشته نگران کننده بود. اما امروز واقعيت این است؛ لیورپول بهتر شده است، با بهبودي كامل بازيكنان، خيلي بهتر. و نكته مهم تر اينكه هنوز در حال صعود و جلو رفتن و كامل شدن هستند.
بازیکنان جدید جا افتاده اند. تیاگو آلکانتارا و لوئیز دیاز فوق العاده پله هاي ترقي را طي مي كنند. در این بین بازیکنان دیگر قدم هاي بلندتري برداشته اند، مثلاً صلاح نسبت به دو سال پیش بازیکن بهتری است. اگرچه كمتر گل مي زند ولي بیشتر کار می کند، سرش را بالا می گیرد. تصاویر را بزرگتر می بیند. ويرجيل فان دايك بعد از بازگشت از صدمه ديدگي، رسما بهترين مدافع مياني جهان است.
ادامه بده لیورپول، برو. بازی پشت بازی. گل بعد از گل. برد، پشت برد. امتياز پشت امتياز. 
اين فصل حقيقتا مي تواند با كسب سه یا چهار جام به پایان برسد. به همان اندازه ممکن است با يك جام. هميشه تیم های دیگر آماده اند، حي و حاضر.
اما هنوز هم تماشاي آن‌ها در یک شب اروپايي در آنفيلد در اين دوران چشمان ما را خيره مي كند، شاهد تولد ديگري هستيم. تاريخي نو. آنفیلد هفته به هفته شاهد عظمتي تكرار نشدني است.
روزي وقتي همه ما به گذشته نگاه می کنيم، متوجه می شویم که تاريخ برابر ما ورق خورده است.
فقط تمنا مي كنم، چشمان خود را باز نگه داريد.

امیرحسین صدر