وقتی دلمان برای هری مگوایر هم می‌سوزد!

چه دوست داشته باشيم يا خير، لذت ببريم يا نه، و به هر دليل خواهان تماشاي چنين نبردهايي باشيم يا نه، خاطره تلخ اين "حقارت تاريخي" كه معنايش بيش از تعداد گل، امتيازات و ركوردهاي كتاب‌ها و منابع بود، به گمانم، به اين زودي‌ها پاك نخواهد شد.

پرده اول:
اولدترافورد ٢٤ اكتبر ٢٠٢١
مربيان: سولشاير/ يونايتد و كلوپ/ليورپول

اين متن پي از ديدار رفت نوشته شده، بدون هيچ تغييري:

ديشب سقوط برزيل در خانه خود در نيمه نهايي جام جهاني ٢٠١٤ برايم تداعي شد. جايي‌كه ماشين جنگي آلمان، اگر مي‌خواست، به‌راحتي مي‌توانست برزيل را به نابودي و حقارت كامل برساند. چشمان اشكان برزيلي‌ها در داخل و خارج زمين و تمامي طرفداران معتدل فوتبال در سراسر جهان، پيروزي دو رقمي در آن روز دور از انتظار نبود. در آن شب آهي از خرسندي كشيديم، زماني‌كه كه تانك‌ها و بمباران آلمان‌ها متوقف شد.

هيچ‌گاه از تماشاي نبردهاي نابرابر، Men against Boys, لذت نبرده‌ام، حتي اگر يك سر قضيه، تيمي باشد كه به آن سمپاتي دارم و محبوب‌تر به‌شمار آيد. نبرد پاياپاي، نزديك و نفس‌گير ميان رقباي ديرينه هيجان و معناي ديگري دارد. نظاره‌گر، شكاف و تَرَك، به گِل نشستن، سقوط و لِه شدن رقيب "حتي" دشمن ديرينه سخت است. و همه اين با "تحقيري" همراه مي‌شود كه برايم مشكل ساز است. تحقير در دنيايم جايي ندارد.
شب گذشته منچستر يونايتد، هواداران و مربي تيم اوله گونار سولسشر با حضور الكس فرگوسن كبير بر روي سكوها در اولدترافورد، در يكي تاریک‌ترین روزهاي تاريخ خود توسط رقيب ديرينه در نيمه اول به‌طور تمام و كمال و به‌سادگي و به معناي واقعي كلمه، "تحقير" شد. باور دارم ليورپول بسان آلمان در استاديو مينرايو برزيل قادر بود خاك و خون را ادامه دهد. كه نداد.
خوشحالم.

تاريخ به دست كساني شكل گرفته كه بي رحمانه و تا پايان به سوي دشمن تاخته‌اند. اما كارزار جنگ با ميادين سبز استاديوم‌هاي ورزشي دنيايي فاصله دارد. روح مبارزه، تا پاي جان جنگيدن از دوران گلادياتورها در ورزش دميده شده، و هيجان و علاقه و حتي تعصبات ما به‌عنوان هوادار، امري است طبيعي و ضروري. شكست و پيروزي اجتناب ناپذير است. اما آنچه احتمالا همه ما را بيش از پيش به ذوق مي‌آورد، مبارزه ايست برابر.

روي تار مويي راه رفتن، شمشير داموكلس در بالاي سر، لذت پيروزي و طعم شكست در چنين كارزاري، زيبايي، هيجان وافر و عشق عميق مرا به ورزش شكل داده است.

10 سال پس از پیروزی ٦-١ منچسترسیتی در اولدترافورد، لیورپول تنها بعد از ٥ دقيقه بوي خون زخمي رقيب به مشامش خورد. سربازان انفيلد به رهبري كلاپ و شاه مصري خود يونايتد را در تئاتر روياها و در اولدترافورد تحقير كردند. هرگز به چشم نديده بودم طرفداران يونايتد تيم خود را هو كنند يا در پايان يك نيمه از استاديوم خارج شوند. هرگز.

این بزرگترین پیروزی لیورپول مقابل یونایتد از سال ١٩٢٥ بود. ٧ امتیاز بیشتر از تیم سولشایر در جدول لیگ برتر. در رده دوم، و تنها یک امتیاز با چلسی پیشرو فاصله دارد. راه درازي در پيش است، اين دو تيم به‌همراه سيتي در پي قهرمانی فصل هستند و جاه‌طلبی یونایتد و بازگشت به دوران فرگوسن بعد از این بعد ظهر بيش از  پيش غيرقابل دسترس به‌نظر مي‌رسد.
يادمون هست، خوزه مورینیو در دسامبر ٢٠١٨، پس از شکست ٣-١ در مقابل ليورپول در آنفیلد و زماني‌كه یونایتد در رده ششم جدول لیگ برتر قرار داشت، از سمت خود اخراج شد. با بازي‌هاي سخت چند هفته آينده و اوضاع خط دفاعي، شرايط سولشاير و يونايتد متزلزل‌تر از هميشه به‌نظر مي‌رسد. تايتانيك پر عظمت فرگوسن سال‌هاست غرق شده و يونايتد همچنان در جستجوي كاپيتاني است تا قايق سرگردان را به سواحل آرامتري برساند. 
و ليورپول؟، با تجربه فصل پيش و واگذاري جام قهرماني بسيار زودهنگام به سيتي، بازگشت ويرجيل و آرامش بيشتر در خط دفاعي، فعاليت خيره كننده فرمينو و معجزات صالح در بهترين فرم زندگي فوتبالي خود و ركورد شكني‌هاي پياپي و اعتماد‌به‌نفس كلي تيم و هدايت و سيستم كلاپ، در عين ناهموار بودن راه و وقايع غير قابل انتظار، فصل دلپذير و بسيار پر هيجان و پاياپايي را نويد مي‌دهد.

پرده دوم:
آنفيلد ١٩ اپريل ٢٠٢٢
مربيان: كلوپ/ليورپول و رالف رانگنيك/يونايتد

لیورپول ٩ منچستریونایتد صفر. سولشاير مدت‌هاست از در خارج شده، اما گويي آب از آب تكان نخورده است.
واضح است اين نتيجه بازي شب گذشته نيست. ولي مجموع گل‌هاي زده و خورده در دو بازی لیگ جاري است. چه خوب و چه بد،  اين بازنویسی و تغيير دیگری در کتاب رکوردهاي فوتبالي است.
لیورپول هرگز باشگاهی به نام منچستریونایتد را در یک فصل با این اختلاف شکست نداده بود. آن‌ها "نیوتن هيث"   Newton Heath را در سال‌های ١٨٩٥-١٨٩٦ با این نتيجه شکست دادند و بعدها، آن باشگاه به منچستر یونایتد مدرن تبدیل شد، به هر حال، باز هم بستگی به خود شما دارد  که به تاریخ و ركوردهاي ان چگونه نگاه مي‌كنيد.
رنگ سبز و طلایی این روزها به‌طور فزاینده‌ای در اطراف اولدترافورد و در ميان تماشاگران يونايتد به‌چشم مي‌آيد. اعتراض به گليزرها، خريدهاي گران و اسف بار ادواردز، و عواقب تصميمات غلط از بالا تا پايين سيستم تيم بزرگي كه بد جوري با سر سقوط كرده است. شاید اين نتيجه و بازي خجالت‌آور بازيكنان يونايتد ادای احترام و مهر تاييدي به همه آن اعتراضات بود!

در دوران مدرن، هیچ تیمی تاكنون در دو بازی لیگ برتر موفق نشده بود با اختلاف هشت گل يونايتد را به زانو درآورد، چه رسد به ٩. این شامل برد منچسترسیتی می‌شود در فصل ٢٠١٢-٢٠١١ نيز مي‌شود كه در اولدترافورد ٦-١ به پيروزي رسيد. ولي سيتي ‌در ديدار برگشت با فقط يك گل به‌عنوان برنده از زمين خارج شد.

در هر دو ديدار، همه ما می‌دانیم كه نتيجه پاياني می توانست خيلي سنگين‌تر از اين باشد. 
بزرگترین توهین براي يونايتد و دستاورد براي ليورپول در ديدار ديشب نتيجه آن نبود!؟
قرمزها در بیشتر بازی با شياطين سرخ مانند تيمي از پایین جدول بازي مي‌كردند، در حالي‌كه يونايتد واقف بود هنوز گوشت در ساندويچ گاز زده باقي‌مانده و مي‌دانست با ٣ امتياز شانس خود را براي مقام چهارمي و حضور در ليگ قهرمانان زنده نگاه خواهد داشت. حكايت اين بازي، شايد از قصه بازي اولدترافورد هم غم انگيزتر بود. در کمتر از یک ربع بازی دو بر صفر شد و دائما این احساس وجود داشت که لیورپول می‌تواند دوباره گل بزند تا مشت خود را پر و پرتر کند.

چه عکس درخشانی از وضعیت رخ داده در انفیلد.اینجا تحقیری رخ داده که شاید در ته دل دوستش نداشته باشیم.

لیورپول در سه دیدار اخیر خود، اکنون ١٣ گل به یونایتد زده است. جای تعجب نبود که بسیاری از طرفداران مغموم يونايتد خيلي زودتر از هميشه از آنفيلد خارج شدند تا شايد ترافیک M62 را شکست دهند.
این بازي از پيش باخته بود، قبل از آنكه حتي آغاز شود.
نگاهي به عناوين و تيترهاي مجلات و سايت‌هاي ورزشي كافيست تا در ان واحد ببينيم؛ خفت و شكوه را.
دو تيم نيرومند و پرافتخار شمال انگلستان مسير متضادي را در پيش گرفته‌اند. گويي ليورپول تنها كسي است كه توانايي از پاي در آوردن خود را، در راه افتخار و كسب چهار گانه دارد. 
اما يونايتد نفرين شده و مربي هلندي در راه، بايد اجرهاي قصر خود را دوباره و از نو روي هم بچينند.

نویسنده: امیرحسین صدر