این جام جهانی است که حسرت تو را می‌خورد

به گزارش "ورزش سه"، در 100 سال اخیر تا امروز دنیا اتفاقات زیادی را به خود دیده است؛ از سفر نیل آرمسترانگ به کره ماه تا انقلاب های رنگی در سراسر جهان و تبدیل شدن دنیای کاغذی به جهان الکترونیک، اما یک اتفاق قرار نبود هرگز رخ دهد، غیبت پیاپی ایتالیا در دو جام جهانی.

پیش از این دوره نحس و عذاب آور، آخرین دوره جام جهانی که فوتبال از دیدن سیمای خوش رنگ لاجوردی محروم شده بود، به جام 1958 سوئد باز می گردد که پله جوان با جادوی خود سلسائو را به اولین قهرمانی جهان رسانده بود.

از آن سال تا امسال، آتزوری همیشه پای ثابت جام جهانی بود و از تحقیر در فینال 1970 تا شادی مشابه مارکو تاردلی و گروسو در جام های 1982 و 2006، از سیمای دوست داشتنی و غم‌زده روبرتو باجو بعد از خراب کردن پنالتی برابر برزیل تا فریادهای جیجی بوفون بعد از فتح برلین 2006؛ تاریخ فوتبال همیشه شاهد فراز و فرودهای دوست داشتنی بخش جذاب و آبی رنگ جام جهانی بوده است.

سایت دیلی میل، فردای حذف تیم ملی ایتالیا از رسیدن به جام جهانی 2018 و تساوی در سن سیرو در آن شب تلخ برابر سوئد تیتر زد؛ جام جهانی بدون ایتالیا، مثل پیتزای بدون پنیر است. غیبت سرزمین رنگ و هنر و معماری و رنسانس، نقاشان بزرگ و مجسمه های بی بدیل، تیفوسی های منحصر به فرد و موسیقی دل‌نواز در قطر 2022 بی شک باعث می شود این جام جهانی پیش رو بخش بزرگی از صفحه تاریخ خود را به رنگ سفید و خالی برای ایتالیا کنار بگذارد.

غیبت برنده 4 جام و مغلوب 2 فینال در تاریخ رقابت ها نشان می دهد لزوما تاریخ قرار نیست همیشه تکرار شود و این بار لبخند تلخ آن، سهم ستاره های دوست داشتنی آتزوری در واپسین روزهای فوتبالی آنها شده است. انتخاب با خود تاریخ بود؛ این آتزوری نیست که حضور در جام جهانی را از دست داده، بلکه این جام جهانی است که این بار خود را از جذابیت ایتالیایی محروم کرده است.

حتی آن روزهایی که با کسب سه تساوی در جام 1982 به عنوان اولین و آخرین تیم بدون پیروزی راهی مرحله بعد شده و در نهایت قهرمان جام لقب گرفتند تا سال 2006 که تیمی برخاسته از خاکستر شعله های کالچوپولی راهی آلمان شد و با جام قهرمانی در فرودگاه رم پیاده شد، تا ادوار تلخ اخیر که آتزوری کم رمق حتی قادر به صعود از گروه خود نبود، سهم ایتالیا از ثبت تصاویر ماندگار و ناب جام های جهانی همیشه بی اندازه بوده است.

غم انگیز اینکه چند ماه قبل تیم آماده روبرتو مانچینی موفق به فتح یورو 2020 شده و رکورد بازی پیاپی بدون شکست در رده ملی را نیز از آن خود کرده بود. اما از دست رفتن دو پنالتی توسط جورجینیو باعث شد جایی که انتظارش را نمی کشیدیم اینقدر راحت با جام جهانی وداع کنیم. بعد از مسابقه با مقدونیه گفتی هرگز این دو پنالتی مقابل سوئیس را تا آخر عمر فراموش نخواهی کرد؛ ما هم نام تو را هیچ وقت از یاد نخواهیم برد.

ایتالیایی که روزی برای استفاده همزمان از دل پیرو و توتی در ترکیب اصلی خود جایی نداشت، برای بازی دادن به کاناوارو مجبور به تغییر پست او بود و دروازه بان آماده ای مانند تولدو زیر سایه بوفون می ماند، حالا دلخوش به درخشش ایموبیله و اینسینیه در خط حمله شده است.

حذف ایتالیا پیش از دیدار با مقدونیه قطعی شده بود. برای نسلی که تصویر عذاب ابدی بودای کوچک پس از خراب کردن پنالتی مقابل برزیل را هنوز از یاد نبرده و هنوز هم لوییجی دی بیاجیو را بابت آن ضربه عجیب و ابتدایی مقابل فرانسه در جام 98 سرزنش می کند، این سبک پنالتی زدن های خاص و حالا روی اعصاب جورجینیو را نیز به آن شب های تمام نشدنی الصاق می کند.

یک روز فکر می کردم نبودن ایتالیا در جام جهانی پایان دنیا خواهد بود، اما حالا دو تورنمنت متوالی را بدون آتزوری سپری می کنم و این غصه هم بالاخره روزی فراموشم خواهم شد؛ پس امروز تلخ را از یاد نبرم که هر چه تلخی سر راهم آمد با خودم بگویم ناکامی های متوالی ایتالیا را هم دیده ای. مرحوم دکتر صدر یک بار گفت توالی اتفاقات در زندگی شخصی خود را با حوادث فوتبالی به خاطر می آورد؛ قبل از آن جام 86 ازدواج کردم و بعد از جام 90 بچه دار شدم. من هم سال ها بعد هر وقت خواستم روزهای این مقطع از زندگی ام را برای کسی تعریف کنم حتما اینگونه آغاز خواهم کرد؛ آن بهارهای تلخ و محزونی که ایتالیا به جام جهانی نمی‌رسید، ساعت صفر- شب هایی که تمام نمی‌شد؛ مثل وقتی که تیم می‌بازه.

آریا فاطمی مقدم