دیگر در زمین ناکامان بازی نکنیم
ذوق فوتبالی نسل جدید را کور نکنید!
احتمالا شما هم از برچسب‌های رایج فوتبال ایرانی در سالیان اخیر خسته شده‌اید.
به گزارش ورزش سه، احتمالا شما هم بارها و بارها از بازیکنان، مربیان و مدیران سرخابی‌ها شنیده‌اید که با فلان سوت داور یا بهمان تصمیم فدراسیون یا وزارت ورزش حق ۴۰ یا ۵۰ میلیون ( خجالت نکشید اصلا تمام ۸۵ میلیون جمعیت این کشور طرفدار تیم‌های شما هستند!) هوادار ما ضایع شد. یک نگاه به خانواده خود بیندازید، از دوستان و آشنایان‌تان بپرسید. آیا نصف شور و حرارتی که برای دربی‌های دهه هفتاد و هشتاد داشتید را در دو، سه سال گذشته تجربه کرده‌اید؟ چرا راه دور برویم تا همین چهار، پنج سال گذشته هم فوتبال ایرانی هیجان وصف‌نشدنی‌ای داشت. این چه سری است که سالی ۵ تا ۱۰ میلیون به طرفداران تیم‌های فوتبال در ایران اضافه می‌شد اما سال به سال از جمعیت حاضر در استادیوم آب می‌رفت؟
آیا ذائقه ایرانی تغییر کرده و از فوتبال رویگردان شده؟ نوجوانان ۱۴-۱۵ ساله را نگاه کنید که چگونه اسکواد ناپولی و دورتموند و پورتو را از حفظ برایتان نام می‌برند تا مطمئن شوید علاقه به فوتبال در این مردم کم‌رنگ نشده است، فقط دیگر حال آنها با این فوتبالِ غرق در حاشیه و جنگ اعصاب داخلی خوب نمی‌شود.
نوجوانی که تا می‌آید یک مسابقه استقلال را ببیند، پدر یا برادر بزرگ‌ترش می‌گوید وزیر به دنبال تضعیف استقلال بود و تیام و جبارف و ابراهیمی و مجید حسینی را از تیم ما بیرون کرد تا ما قهرمان آسیا نشویم! بعد می‌رود یک سرچ ساده در ویکی‌پدیا می‌کند و می‌بیند پرسپولیس هم در همان مقطع، مسلمان و امیری و محرمی و احمدزاده و طارمی و رضاییان را از دست داده، دیگر چرا باید انگیزه‌ای برای تماشای این فوتبال داشته باشد؟
یا آن نوجوان پرسپولیسی که مدیرعاملش می‌گوید این‌ها نمی‌خواهند ما قهرمان شویم و بعد نگاه می‌کند می‌بیند نه‌تنها تیمش سه فصل متوالی قهرمان شده بود، که دو سال بعد را هم قهرمان شده از خودش نمی‌پرسد چه شد؟ از ذهنش نمی‌گذرد که پس حالا که ما قهرمان شدیم حتما همان‌هایی که نمی‌خواستند، اراده کردند و خواستند؟
دیگر دهه ۸۰ نیست که تماشای فوتبال محدود به شبکه سه باشد و بچه‌ها لاجرم یا آبی باشند یا قرمز! عصر، عصر لایواستریم‌های رایگان و سایت و اپلیکیشن و شبکه تلویزیونی و اینترنتی شده است.
جدا اگر شما در این برهه از زمان فوتبالی شده بودید، رغبتی به انتخاب تیم مورد علاقه‌تان از فوتبال ایران داشتید؟ وقتی هر پیروزی و موفقیت شما به دست‌های پشت پرده و حمایت وزیر و وکیل گره زده می‌شود؟ چگونه طرفدار تیمی می‌شوید که مربی‌تان در هنگام صدرنشینی تز اخلاقی می‌دهد و می‌گوید از بهانه‌هایتان قوی‌تر باشید و در هنگام ناکامی روی میز می‌کوبد و برای صغیر و کبیر فوتبال اظهار تاسف می‌کند؟ واقعا با سلیقه شما جور در می‌آید طرفدار تیمی شوید که ارکان فنی و مدیریتی آن پنج سال قهرمانی و موفقیت داخلی و بین‌المللی تیم رقیب را حاصل حمایت‌های بالادستی بداند؟
چرا باید ال‌کلاسیکو بسکتبال‌طور دیشب را رها کرد و صفحات رسمی سرخابی‌ها را اسکرول کنیم تا ببینیم مدیران و مربیان دو باشگاه چگونه یقه یکدیگر را در بیانیه‌های مختلف "پاره" می‌کنند؟
هرچند نقش هواداران را هم نمی‌توان نادیده گرفت! وقتی با کوچک‌ترین اظهار نظر از جانب اردوگاه رقیب، به پیج باشگاه و مدیران حمله می‌کنند که "چرا پاسخ فلانی را نمی‌دهی؟ الان کمیته داوران و فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و رئیس جمهور تحت‌تاثیر قرار می‌گیرند و حق ما را پایمال می‌کنند!"
از قرن قبل که گذشت، ولی خواهشا در قرن جدید وا بدهید رفقا. آنقدر دغدغه‌های بزرگ‌تری در زندگی وجود دارد که نه پرسپولیس و استقلال ۳۰- ۴۰ میلیون هوادار داشته باشند، نه یک دولت و وزارت‌خانه عزم‌شان را بر قهرمانی یک تیم جزم کنند. بیایید در کنار هم دوباره از فوتبال لذت ببریم نه حواشی آن.
وقت و چشم و گوش شما خیلی عزیز‌تر از آن است که به کری‌خوانی‌های چیپ و سخیف بازیکنان سابق ( لطفا برای کلمه پیشکسوت ارزش قائل شوید) استقلال و پرسپولیس در شبکه‌های اجتماعی و تاسف‌آمیز‌تر در رادیو و تلویزیون توجهی داشته باشید.
برای یک‌بار هم که شده اگر مربی‌تان گفت نگذاشتند تعویض کنم، به او بگویید تا آن لحظه چه می‌کردی؟ پس ارنج اولیه تیمت چه شد؟ بیایید و این‌بار اگر مربی تیم‌تان گفت مدیریت با من همسو نیست و از وزارت در کار من می‌گذراند، نپذیرید و سؤال کنید که پس چگونه همان مدیر و وزیر حکم شما را امضا کردند؟ یک درصد از هوشی که برای کم نیاوردن در این عصر تلخ به‌کار می‌بریم، کافی است تا دیگر اسیر فرافکنی‌های ناکامان نشویم و به این جنگِ اعصابِ لعنتی پایان دهیم. به امید لذت بردن از فوتبال، برای فوتبال.
امیرحسام رنگچیان
