واکنشی به یک اشتباه بزرگ یا نیاز به ریکاوری
پیام خداحافظی گلمحمدی چه معنایی دارد؟
طغیان یحیی در آخرین دربی قرن و خداحافظی پس از آن، میتواند نقطهی عطفی در تاریخ مربیگری او باشد، رو به صعود یا نزول؟ این را او تعیین میکند.
به گزارش ورزش سه، پرسپولیس برد در دربی تعیین کننده مقابل استقلال را با تساوی عوض کرد. اتفاقی که باعث شد یحیی گلمحمدی با عصبانیت عجیب و کمسابقه یک مربی در تاریخ دربیها مواجه شود.
یحیی گل محمدی برخلاف رویهی غالبش در مربیگری، با تغییر زیاد در ترکیب تیمش، به مصاف استقلال رفته بود. تغییراتی که اگر منجر به برد این تیم میشد با تحسین روبرو میشد اما اکنون و در پی تساوی بیثمر، نگرش او در انتخاب ترکیب اصلی چندان دیده نمیشود. اما نگاهی به این ترکیب مشخص میکند که او هوشمندانه و بر مبنای تصورش از استراتژی و ترکیب استقلال بازیکنان اصلی خود را انتخاب کرده بود. هر چند فرهاد مجیدی نیز با چند تغییر نسبت به آنچه از او انتظار میرفت تیمش را به مصاف پرسپولیس فرستاده بود.
اگرچه یحیی این خوششانسی را داشت که تیمش جدال پایاپای نیمه اول را با برد به پایان برساند و در قامت مربی پیشافتاده به رختکن برود اما با اینکه نیمه دوم نیز برای او با روندی دلخواه طی میشد، ضربه نهایی را درست از جایی خورد که از ابتدای بازی خود را برای آن آماده کرده بود. اما به گمان او تاخیر در انجام تعویض سیدجلال مسبب گل خوردن تیم او شد. سیدجلال همان ضدتاکتیک یحیی برای تاکتیک ده دقیقه پایانی استقلال در استفاده از دو مهاجم بلندقامتش بود.
آنچه یحیی در واکنش به گل خورده مقابل استقلال کرد، یک عصبانیت عجیب و نابهنگام و تمام نشدنی بود. خشمی که باعث شد کادر فنی پرسپولیس یادش برود که با دریافت گل شاید دیگر نیازی به حضور سیدجلال نباشد و بهتر است تعویضی هجومیتر انجام شود. تعویض بازیکنی که حداقل در دقایق پایانی بتواند یک توپ بلند سالم روی محوطه جریمه استقلال بزند. نه همچون مدافعان پرسپولیس که از رساندن توپ به همبازیانی که پشت محوطه جریمه استقلال کمین کرده بودند عاجز باشند.
یحیی گل محمدی با طغیان غیرقابل کنترلش و در حالی که آمادگی داشت تمام واسطههایی که برای آرام کردنش دست به کار شده بودند را نیز هل بدهد، عملا فرصت ریکاوری روحی تیمش را در پانزده دقیقه پایانی گرفت. دقایقی که پرسپولیس میتوانست برای زدن گل برتری تلاشی مجدد کند. بعد از آن هم او با یک کلمه «خداحافظ» نشان داد که از خشم به ناامیدی و خستگی رسیده است. یک انتقال روحی معمول و طبیعی که در اغلب انسانها رخ میدهد. اما سرمربی پرسپولیس نباید خاصتر و فراتر از معمول باشد؟!
اینجا همان نقطهای است که یحیی باید تکلیف خود را روشن کند. اینکه چه تصویری از خود در ذهن هوادار و شاگردانش به جا میگذارد. مردی که میجنگد، خسته نمیشود و شکست را درسی برای پیروزی میکند یا مردی که چندان حس رقابت ندارد و ترجیح میدهد از هیاهو دور بماند. هر چند هنوز کسی خداحافظی یحیی را جدی نگرفته و ادامه کار او با پرسپولیس محتملتر است اما حتی اگر این اعلام خداحافظی نوعی پیام اعتراض باشد، برای او و آینده مربیگریاش اعتباری نمیآورد.
حجت شفیعی