تب و لرز آقای خاص در شب خاص(عکس)

به گزارش "ورزش سه"، ژوزه مورینیو در تیم های مطرح بسیاری سرمربیگری و جام های معتبر پرتعدادی را کسب کرده است. رابطه او با هواداران اینترمیلان اما، رابطه ای بسیار ویژه است. او در فاصله سال های 2008 تا 2010 هدایت اینترمیلان را به عهده گرفت و بخشی ماندگار در تاریخ این باشگاه را رقم زد. 

فتح سه گانه در شرایطی که از آخرین قهرمانی اینتر در اروپا حدود نیم قرن می گذشت، مورینیو را به چهره ای ویژه برای هواداران اینتر تبدیل کرد؛ آنها بعد از مدت های طولانی، طعم واقعی قدرت را در ایتالیا و اروپا چشیدند. افتخار آنها دیگر تعریف کردن خاطرات پدربزرگشان نبود چراکه خودشان سه گانه ای در چنته داشتند که می توانستند با شوق برای فرزندان و نوه هایشان در آینده تعریف کنند. این موفقیت بزرگ و البته تعامل هوشمندانه مورینیو با هواداران اینتر در طول دوران حضورش در ایتالیا، رابطه عاطفی عمیقی بین او و هواداران ایجاد کرد که بازی دیشب به خوبی آن را به نمایش گذاشت.

اوج این رابطه را بعد از سورپرایز مورینیو توسط تیفوسی های اینتر قبل از بازی شاهد بودیم؛ جایی که این مربی برای اولین بار پس از 12 سال در جوزپه مه‌آتزا مقابل اینترمیلان قرار گرفت. او بعد از جدایی از اینتر هیچ گاه با تیمی دیگر در این ورزشگاه و مقابل نراتزوری قرار نگرفته بود ولی قرعه کوپا ایتالیا در مرحله یک چهارم نهایی این رویارویی را رقم زد.

او مثل همیشه واکنشی خاص به این اتفاق داشت و در مورد رویارویی با اینتر در میلان گفته بود: "ممکن است در تقابل دوباره با اینتر احساساتی شوم. پس ‌باید در این فکر باشم که امشب چگونه احساساتم را کنترل کنم، زیرا اینتر به هر حال همیشه بخشی از وجود من خواهد بود."

طبق پیش بینی، استقبال باشکوهی از مورینیو توسط هواداران اینتر شاهد بودیم؛ آنها بارها پیش از بازی و در حین آن مورینیو را به شدت مورد تشویق قرار دادند. در جای جای ورزشگاه جوزپه مه‌آتزا هم بنرهایی به چشم می خورد که محتوای اکثرشان این بود: "به خانه خوش آمدی ژوزه..." این پیام ها همگی در راستای همان نوشته معروفی بود که روی تندیس یادگاری تیفوسی ها به مورینیو در شب بازی اینتر – رم به او اهدا و رویش نوشته شده بود: «ممکن است حرفه‌ات تو را به هر سمتی ببرد اما همیشه در قلب ما هستی و آن جا خواهی ماند!»

بسیاری منتظر دیدن حرکات مورینیو و واکنش های او به اتفاقات بازی بودند. او در حین ورود به ورزشگاه، به شدت مورد تشویق قرار گرفت و در حالی که می شد شدت بالای هیجان را در صورتش دید در کنار زمین حضور پیدا کرد. مورینیو پای به ورزشگاه خانگی تیمی گذاشته بود که یک دهه پیش به عنوان سرمربی آن تیم، جشن دیوانه وار صعود به فینال لیگ قهرمانان پس از پیروزی مقابل بارسلونا در نیوکمپ را برپا کرده بود؛ جشنی که حواشی زیادی داشت و قطعا یکی از دلایل اصلی علاقه بالای تیفوسی های اینتر به آقای خاص بود. او برای هواداران اینتر دست زد، برایشان بوسه فرستاد و دقایقی روی نیمکت، خیره به سکوها، ساکت ماند.

همه چیز اما این گونه رمانتیک و شیرین برای مورینیو پیش نرفت و تنها دو دقیقه پس از استقبال باشکوهی که خیلی زود ترند شبکه های اجتماعی شد، شاهد گل اول تیم اینتر بودیم. سوت شروع که زده شد، همه چیز به حالت رسمی در آمد و مبارزه به جریان افتاد. شاگردان اینزاگی از همان دقایق نخست از چپ و راست حمله کردند و توسط ژکو در دومین دقیقه به گل رسیدند. آنها حملات خود را بازهم ادامه دادند تا مورینیو خیلی زود از حال و هوای گل و بلبل خارج شده و به همان سرمربی همیشگی لب خط تبدیل شود. او سعی در تهییج شاگردانش برای بازگشت به بازی داشت و اعتراضاتش به داوری هم مثل همیشه بخشی از کار را شامل می شد؛ همین اعتراضات یک کارت زرد هم برای این مربی به همراه داشت.

تصاویری که پس از به صدا در آمدن سوت شروع بازی از مورینیو ثبت شد، شباهتی به تصاویر قبل از بازی نداشت چرا که او دیگر سمت مقابل مبارزه قرار داشت و به دنبال این بود که تیمش را مقابل اینتر، برنده از زمین خارج کند؛ البته این کار بسیار سختی بود چرا که پس از آن پیوند عمیق عاطفی، برای اولین بار بود که رخ می داد. صدرنشین سری آ اما در طول 90 دقیقه قدرتمندانه ظاهر شد، در شرایطی که پاتریسیو با چند واکنش خوب دروازه رم را نجات داده بود، اینتر با سوپر گل سانچز در نیمه دوم کار را یکسره و با کسب پیروزی دو بر صفر راهی دور بعد شد.

پایان این شب به یادماندنی برای مورینیو تلخ بود اما تشویق دوباره او در دقایق پایانی نیمه دوم بار دیگر این مربی را دلگرم کرد؛ دلگرم به اینکه واقعا خاص است و خاص بودنش توسط خیل عظیمی از هواداران تیمی پذیرفته شده که خیلی اهل خوش خدمتی برای غریبه ها نیستند. مورینیو این بازی را باخت ولی قطعا طعم این باخت با بقیه باخت‌ها فرق می کند؛ او مثل یک قهوه این باخت را سر کشید و از آن لذت برد چرا که شاید روی کاغذ همه چیز نتیجه باشد ولی بی شک، ارزش های دیگری هم هست که می شود آنها را جدی گرفت و با وجودشان از باخت هم لذت برد.

سعید عبدی