چگونه به دور دوم جام جهانی صعود کنیم؟

به گزارش "ورزش سه"، در جایگاه خبرنگاران علی‌رغم سرمای شدید هوا و برد خفیف تیم ملی مقابل عراق، کمتر کسی دلش می‌خواست "کریس بیت" داور استرالیایی، سوت پایان بازی را به صدا در بیاورد و این بازی به اتمام برسد.

فضای حاکم در ورزشگاه و نمایش چشم‌نواز تیم ملی آن‌هم مقابل گربه سیاهی که دیگر رام شده، آن‌قدر ایده‌آل و کم‌نظیر بود که دلت می‌خواست زمان در آن لحظه متوقف شود، تا یکدل سیر از آن شب تاریخی و اتفاقات خوبی که در آن رخ‌داده لذت ببری.

درواقع تماشای فوتبال بدون تماشاگر دیگر همه را، حتی افراد نیروی انتظامی را هم خسته و بی‌انگیزه کرده بود و تصور برگزاری یک بازی ملی دیگر آن‌هم مقابل رقیب دیرینه‌ای مثل عراق، در نیم قدمی صعود به جام جهانی با نصب بنر و پلاکاردهای غول‌پیکر روی سکوها و بدون هیاهوی تماشاگران، کم‌ترین لطفی نداشت.

 اما خوشبختانه با هر درجه از کیفیتی که در این مجال قصد پرداختن به آن را نداریم، بخشی از سکوهای ورزشگاه بزرگ آزادی پس از 843 روز (از دیدار مقابل کامبوج)، توأمان شاهد حضور پرشور زنان و مردان هوادار تیم ملی ایران بود و چه اتفاقی زیباتر و جذاب‌تر از این‌که، این ضیافت فوتبالی همراه با برپایی جشن سریع‌ترین صعود تیم ملی ایران به جام جهانی در تمام ادوار رقم خورده باشد.

بیایید اتفاقات 7 بهمن 1400 را یک‌لحظه بدون حضور تماشاگران خونگرم ایرانی و سکوهای سرد آزادی فرض کنیم؛ آن‌وقت است که هرچه بیشتر پی به لزوم برگزاری ادامه مسابقات با هواداران می‌بریم. بدون‌شک بخشی از نمایش دلپذیر هر دو تیم ایران و عراق را باید به‌حساب حضور تماشاگران هر دو تیم واریز کنیم.

درحالی‌که می‌رفتیم تا دیدار مقابل امارات را هم با حمایت تماشاگران تجربه کنیم اما در عین ناباوری و زودتر از آنچه تصورش را می‌کردیم متوجه شدیم که بازهم باید شاهد یک بازی خانگی بدون تماشاگر  باشیم، دیداری که می‌توانست یک دوپینگ روحی و روانی برای جوانان تیم ملی به‌شمار رود اما حیف که مقدور نیست.

روز پنج‌شنبه هفته قبل ورزشگاه آزادی شبیه به پرده نقالی بود که هر گوشه‌اش اتفاقی زیبا در حال رخ دادن بود، بدون‌شک سوگلی این پرده، بوسه فرزند بر دست پدری بود که تا دلت بخواهد نشان از خودش دارد. می‌توان گفت قدردانی امیر از احمدرضا به‌نوعی خامه روی کیک جشن صعود تیم ملی بود. ازاین‌دست لحظات در گوشه گوشه‌های ورزشگاه کم نداشتیم. اشک‌ها و لبخندهای مادرانی که برای اولین مرتبه شاهد حضور فرزند برومندشان بالباس مقدس تیم ملی بودند و درمجموع قاب‌های زیبا و ماندگاری که به تاریخ فوتبال ایران الصاق شد.

قدر این صعود را باید بدانیم که بدون‌شک می‌دانیم، چراکه ما ایرانی‌ها عاشق جام جهانی هستیم. دیگر گلایه کردن از روزهای سخت پس از ویلموتس و عبور جانانه از گذرگاه منامه لطفی ندارد، که در صورت تکرار و مکررات، ارزش آن را نشانه رفته‌ایم.

اکنون تیم ملی ایران پس از عبور از عراق وارد برهه جدیدی از تاریخ خود شده، برهه‌ای مهم و تعیین‌کننده از زمان که حتی یک ساعت از آن را نباید تلف کنیم و این امر در گرو یک برنامه‌ریزی جامع و حساب‌شده و البته دقیق و قابل‌اجرا با احتساب تمام محدودیت‌هایی است که به آن دچاریم. اگر در خواب این صعود زودهنگام بخوابیم و تصور کنیم تا اولین دیدار تیم ملی در جام جهانی زمان زیادی باقی‌مانده است سخت دراشتباهیم که همین جشن می‌تواند با یک تصمیم اشتباه و سهل‌انگاری به فاجعه تبدیل شود.

 متأسفانه باید بگوییم درحالی‌که هنوز سه بازی به پایان مرحله مقدماتی جام جهانی باقی‌مانده است، مسائلی می‌بینیم که برق ازسرمان می‌پرد.

مثلاً درست یک روز پس از صعود، شاهد طرح سؤالاتی ازاین‌دست در برنامه‌هایی تلویزیونی هستیم که به نظر شما کدام‌یک از بین فدراسیون، کادر فنی و بازیکنان بیشترین نقش را در کسب مجوز صعود به جام جهانی داشتند؟!! درواقع طرح چنین سؤالاتی ازاین‌دست، درحالی‌که هنوز در کوران این رقابت‌ها هستیم در تحقق آرزوی جدید فوتبال ایران که همان صعود از مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی است چه کمکی می‌تواند بکند. یا اینکه در فاصله تنها چند روز مانده تا دیدار مقابل امارات از ابقا یا عدم ابقای سرمربی تیمی صحبت کنیم که از زمان حضورش در نیمکت، 92 درصد بازی‌ها را با پیروزی مقابل رقبایش پشت سر گذاشته است. (13 برد و 1 تساوی از مجموع 14 بازی).

فراموش نکنیم تا همین چند وقت پیش با جام جهانی قطر خداحافظی کرده بودیم، اما درست از زمانی که تقریباً صعودمان به جام جهانی مسجل شده است، خصوصاً پس از برد اخیر مقابل عراق، دائم دم از حضور در جمع 16 تیم پایانی رقابت‌های جام جهانی می‌زنیم که در صورت رسیدن به این هدف، فوتبال ایران یک رنسانس واقعی را تجربه خواهد کرد.

اما آیا بهتر نیست حالا که صعودمان در فاصله سه بازی به پایان مرحله مقدماتی به جام جهانی مسجل شده است و دیگر استرس و فشار عدم راه‌یابی به جام جهانی نداریم به‌جای طرح چنین پرسش‌های سخیفی به مسائلی ریشه‌ای‌تری بپردازیم؟برای مثال لازم نیست راه دوری برویم. شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید که در جام جهانی 2018 روسیه از بین تمام تیم‌های آسیایی و آفریقایی، تنها تیم ملی ژاپن توانست به‌عنوان تیم دوم پس از کلمبیا آن‌هم با قانون کارت زرد کمتر به دور بعدی رقابت‌های جام جهانی صعود کند.

این در حالی است که تیم‌های صاحب نامی مثل آلمان، لهستان، صربستان، نیجریه نتوانستند از گروه خود صعود کنند.
 اما ژاپن چگونه توانست از پس این کار بیاید؟

سامورایی‌ها پس از برگزاری آخرین دیدار خود مقابل عربستان در چارچوب رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه تا اولین دیدارشان در جام جهانی مقابل کلمبیا، 12 بازی دوستانه به ترتیب مقابل تیم‌های (نیوزلند، هائیتی، برزیل، بلژیک، کره شمالی، چین، کره جنوبی، مالی، اکراین، غنا، سوئیس و پاراگوئه) برگزار کردند. این تنها بخشی از برنامه تدارکات این تیم برای حضور در جام جهانی و درنهایت صعود به مرحله بعدی به‌شمار می‌رفت. (آن‌ها 6 بازی این 12 دیدار تدارکانی را هم به رقبایشان واگذار کردند).

ژاپن بعد از پایان جام جهانی و بازگشت از روسیه تا پیش از آغاز رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2022 قطر، در 22 بازی تدارکاتی به مصاف رقبایش رفته است که ازاین‌بین 3 بازی آن در رقابت‌های معتبر کوپا آمریکا برگزارشده است. پسران سرزمین آفتاب به‌عنوان تیم مهمان در این جام حضور پیدا کردند و در سه بازی به‌ترتیب مقابل تیم‌های شیلی، اروگوئه و اکوادور به میدان رفتند.

با پرداختن به این مطالب قصد نداریم صعود از گروه جام جهانی را ناممکن و آرزویی محال جلوه دهیم، بلکه اتفاقاً می‌خواهیم با نگاهی واقع‌گرایانه به آنچه استحقاقش را داریم بپردازیم. اگر بغل پای مهدی طارمی مقابل پرتغال در دقایق پایانی گل شده بود، امروز به دنبال فتح آرزوهایی بزرگ‌تری با تیم ملی بودیم.

قدر مسلم این نسل از بازیکنان تیم ملی ایران هم‌چنان که توانسته‌اند سریع‌ترین صعودمان را در همه ادوار جام جهانی رقم بزنند، قادرند از پس کارهای بزرگ‌تری بربیایند، به شرطی‌که تدارکات لازم در کلاس جام جهانی برای این تیم ترتیب داده شود که این امر نیازمند مدیریت و برنامه‌ریزی دقیق از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و جوانان است.

پنج‌شنبه اولین سکانس رسیدن به مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی 2022 با دیدار مقابل امارات در ورزشگاه آزادی کلید خواهد خورد. احتمال زیاد در این بازی شاهد تغییراتی در ترکیب تیم ملی خواهیم بود که در این خصوص فارغ از ثبت هر نتیجه‌ای باید فضایی امنی را برای سرمربی تیم ملی ایجاد کنیم تا او بتواند از این فرصت به‌دست‌آمده به بهترین نحو ممکن در جهت شناخت و محک نیروهایش استفاده کند. با این توضیح که از این دیدار تا اولین دیدارمان در جام جهانی، چندان نباید نتایج را دستاویزی برای تسویه‌حساب‌های شخصی‌مان قرار دهیم.

کیاوش عزیزی