مربی پرسپولیس؛ بازیگر اکشن شاعر شد

به گزارش "ورزش سه"، پرویز کماسی برای بسیاری از علاقمندان فوتبال در ایران در اواخر دهه شصت مهم ترین چهره رشته تخصصی اش بود؛ بدنسازی. او با همکاری با علی پروین در بازی های آسیایی پکن ۱۹۹۰ در فوتبال ایران به شهرت رسید. این یک قهرمانی با ارزش برای فوتبال ایران پس از سالها دوری از عناوین مهم آسیایی بود و رسانه های آن زمان مثلث پروین، ناصر ابراهیمی و پرویز کماسی را عامل به دست آمدن این نتجیه می‌دانستند.

کماسی تا پایان دوران علی پروین با تیم ملی همکاری داشت و پس از حذف سرمربی محبوب سرخ ها از فوتبال ایران او هم مدتی حاشیه نشین شد. با این حال در بازگشت مجدد علی آقا به فوتبال بعد از جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، پرویز کماسی دوباره به او پیوست تا دوره  تازه درخشش سرخپوشان با حضور او به دست بیاید.

کماسی در آن زمان میانسال بود اما بدن ساخته و پرداخته و همراهی همیشگی اش با بازیکنان برای تمرینات بدنی باعث شده بود که فوتبالیست های حرفه ای و معروف لقب فرانکی را برای او در نظر بگیرند؛ فرانکی شخصیت مشهوری در یک فیلم سینمایی معروف (ورزش خونین) بود که ژان کلود ون دم بازیگر رزمی کار بلژیکی آن را بازی می‌کرد که ورزشکاری خوش هیکل با بدنی ساخته و پرداخته بود.

کماسی در این زمان در آکادمی ملی المپیک هم به کار مشغول بود و در دانشگاه نیز به کار اشتغال داشت. او یک مربی خستگی ناپذیر با چهره ای همیشگی و بدون تغییر در چند دهه و البته آمادگی بدنی خاصی بود که از فردی در سن و سال او بعید به نظر می‌رسید. با این حال کماسی پس از همکاری با پرسپولیس در دوره افشین قطبی و سپس حضور در تیم ملی برای یک دوره کوتاه، آرام آرام از حوزه بدنسازی فوتبال بیرون آمد و جای خود را به جوان ها داد و ترجیح داد به کارهای دانشگاهی بپردازد.

او روحیه خاصی هم دارد و کمتر در خبرهای مطبوعاتی حضور دارد و به همین دلیل وقتی که دو سه روز پیش رسانه ای از درگیری او با بیماری آلزایمر خبر داد کمتر کسی درباره صحت و سقم این مطلب نظر داد. البته خبرنگار ورزش سه در ابتدا با فرزند او، عمید تماس گرفت و سپس با خود پرویر خان هم کلام شد.

گفتگویی که با وجود فاصله چند ساله با همان صمیمیت گذشته انجام شد و پرویز خان روزنامه نگار پشت خط را به جای آورد. او با خنده می‌گفت: از دیروز که این خبر منتشر شده، صد ها نفر با من تماس گرفته و من تازه فهمیدم که چه محبوبیتی در بین اهالی فوتبال دارم.(با خنده) بچه های فوتبال به من خیلی لطف داشتند. آقای خوردبین با من‌ تماس گرفت و خیلی از مربی ها و شاگرد ها و هم تیمی ها و من یکهو به خودم آمدم و دیدم که صد تماس از دست رفته دارم و البته نمی‌توانستم جواب همه آنها را هم بدهم که خوشبختانه دیدم شما خبر درست را منتشر کردید.

پرویز خان در لابلای صحبت طولانی اش با خبرنگار ورزش سه، گریزی هم به شعر می‌زد و این نشان از سلامت کامل ذهن او داشت؛ چیزی که او از گذشته نیز به آن علاقمند بوده و آن را بصورت جدی تعقیب می‌کند. تا جایی که شاید سروده هایی هم از خود او در آینده به یادگار بماند.

از او درباره فعالیتش در آکادمی انقلاب پرسیدیم که گفت مدتی است که آنجا نمی‌رود.

او درباره فعالیت های دانشگاهی خود هم گفت: اتفاقا هفته گذشته با یک دانشگاه خارجی طرحی را مدلسازی کرده و پیاده کردیم و بعنوان یک کار علمی در ایران مورد تحسین آنها قرار گرفت.

باقی صحبت های ما احوالپرسی با کسی بود که نزدیک به سه دهه در فوتبال ایران منشا خدمات زیادی به ورزشکاران بوده و بخاطر همین هم فوتبالیست ها خاطره خیلی خوبی از او دارند؛ اگرچه در هنگام ستارگی دویدن های بی وقفه آقا کماس و دستورات او به نایستادن و ادامه دادن ریتم دوندگی کلافه و خسته‌شان می‌کرد.