در انتظار امضای فرهاد پای استقلال

به گزارش ورزش سه، پنج تساوی پیاپی چاره‌ای جز بردن پیکان پیش روی فرهاد مجیدی و شاگردانش نگذاشته به خصوص آنکه معمولا از هفته هشتم به بعد لیگ، تقریبا جدول به سه بخش مدعیان، متوسط‌ها و نامزدهای سقوط تقسیم می‌شود و چه بسا دیگر امتیاز از دست دادن تیم‌های مدعی همچون استقلال تبعاتی بیش از فاصله دو امتیازی این تیم با صدر جدول داشته باشد.

فرهاد مجیدی در کوارتر اول لیگ بیست و یکم هنوز نتوانسته امضای خود را پای استقلال بگذارد. تیم او هنوز به سبک مشخصی از نظر نوع بازی نرسیده و در این میان ترکیب ثابت با تغییرات کم و حتی سیستم ثابت و غالبی برای آرایش بازیکنان در زمین نیز انتخاب نشده. شاید این تغییرات به سبک مربیگری مجیدی و فلسفه مربیگری او ارتباط داده شود آن هم در صورتی که بتوان مجیدی در دسته‌ی مربیانی قرار داد که اعتقاد به ثبات در ترکیب و سیستم ندارند. اما آنچه مجیدی در این فصل از این نظر در استقلال پیاده کرده با آنچه او در انتخاب سیستم و ترکیب ثابت در فصل قبل دنبال کرد تفاوت دارد و بنابراین نمی‌توان گفت که تغییرات زیاد در نوع بازی و ترکیب استقلال انتخاب اول مجیدی بوده و او قصد دارد با همین فلسفه ادامه دهد. چه بسا او همچنان به دنبال یافتن بهترین سیستم و ترکیب است و هنوز به این جمع‌بندی نرسیده و شاید بتوان دلایل افت و خیزهای استقلال در بازی‌هایش را به این موضوع ربط داد؛ اینکه استقلال در برخی از این هشت بازی اخیر مالکانه و موقعیت‌ساز بازی کرده و در برخی بازی‌ها از این روند دور شده.

 برای پرسپولیس با همه‌ی ضعف‌هایش در این فصل هنوز می‌توان یک شناسنامه تاکتیکی تعریف کرد و می‌توان امضای تاکتیکی یحیی گل محمدی پای عملکرد این تیم دید. یا سپاهان علیرغم دو باخت در هشت بازی دارای سبک و شکل تاکتیکی مشخصی است. اما در مورد استقلال به عنوان یک تیم مدعی هنوز نمی‌توان به این جمع‌بندی رسید. به عبارتی در مورد پرسپولیس و سپاهان می‌توان یک پیش‌بینی تاکتیکی از روند بازی‌های‌شان مقابل هر رقیبی با هر سطح از کیفیت داشت اما در مورد استقلال این پیش‌بینی‌ها معمولا به شکست انجامیده. همین می‌شود که نمایش استقلال در دربی مقابل پرسپولیس نه تنها برای هوادارانش که حتی برای هواداران رقیب که انتظار استقلالی خطرناک‌تر و مقتدرتری داشتند نیز غافلگیرکننده بود. استقلالی که هفته قبلش در یک بازی هجومی و پر موقعیت در مقابل صنعت‌نفت ظاهر شده بود در مقابل پرسپولیس تعداد پاس‌هایش به چهارصد پاس هم نرسید و بدتر اینکه همین تعداد پاس دقتی هفتاد درصدی داشت. این میزان دقت در پاس تقریبا برای یک تیم مدع فاجعه است. 

استقلال مجیدی در یک بازی، بازیسازی از عقب زمین را مبنا قرار می‌دهد و به خوبی هم آن را انجام می‌دهد اما این توانایی که باید به تدریج تبدیل به یک خصیصه‌ی تاکتیکی شود در بازی بعد با یک تغییر در سیستم و یا بازیکنان یا کمتر می‌شود و یا مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. در یک بازی کناره‌ها محور حملات قرار می‌گیرد و مدافعان میانی در سیستم سه دفاعه در فاز هجومی فعالانه ظاهر می‌شوند و اما در شرایطی که انتظار می‌رود این طراحی ادامه دار باشد به یکباره در بازی بعد سیستم سه دفاعه کنار گذاشته می‌شود.  شاید این موضوع را بتوان به طراحی مجیدی برای هر بازی و انعطاف‌پذیری تاکتیکی تیمش ربط داد اما زمانی می‌توان آن را تایید کرد که با بهبود عملکرد فنی و یا نتیجه‌گیری همراه شود که در مورد استقلال این اتفاق رخ نداده. به همین دلیل می‌توان اینگونه استنباط کرد که استقلال مجیدی هنوز به  وحدت تاکتیکی و هماهنگی مورد نیاز برای تحمیل بازی خود به هر حریفی در لیگ نرسیده و بیشتر انتخاب‌های مجیدی در راستای واکنش به قدرت و تاکتیک حریفان بوده است.

این نوع نگرش به هر بازی و این تغییراتی که پیامد آن است شاید برای یک تیم غیرمدعی که کیفیت بازیکنانش در حد تیم‌های مدعی نیست مناسب به نظر برسد و مربیان این تیم‌ها مجبور باشند برای هر بازی و به خصوص بازی مقابل مدعیان، اولویت را به یک بازی انفعالی و طراحی تاکتیکی متناسب با نقاط قوت حریف بدهند اما در مورد تیمی همچون استقلال که هدفی جز قهرمانی در لیگ ندارد، افت‌ و خیزهایی هم در نوع بازی و نمایش تیم و هم در نتیجه‌گیری به همراه خواهد داشت.

بازی با پیکان جدا از پایان دادن به نوار تساوی‌های بی‌سابقه استقلال در لیگ، از این نظر برای آبی‌ها اهمیت دارد که بلاخره وقتش شده تا استقلال به سبک بازی و ترکیب ثابتی که لازمه‌ی یک مدعی قهرمانی است برسد و بلاخره زمان آن رسیده که فرهاد مجیدی تصمیم نهایی‌اش را برای گذاشتن امضای خاص خود پای عملکرد استقلال لیگ بیست‌ و یکم بگیرد.

حجت شفیعی