گزارش: ایتالیا از اهدای گل تا پرتاب گوجه

به گزارش "ورزش سه"، تنها چهار ماه از 11 جولای گذشته، روزی که ایتالیا در فینال ویمبلی برابر انگلیس به پیروزی رسید اما انگار این اتفاق سال‌ها قبل رخ داده است.

این تیم ملی ایتالیا که در دیدارهای انتخابی جام جهانی به میدان رفت، فاصله زیادی با ایتالیایی دارد که موفق شد قهرمانی جام ملت‌های اروپا را به دست آورد.

البته آنها در دو دیدار رفت و برگشت برابر سوییس دو پنالتی را از دست دادند که می‌توانست نقش مهمی در صعود آنها به جمع 32 تیم حاضر در جام جهانی 2022 قطر ایفا کند اما انداختن همه تقصیرات به گردن این دو پنالتی از دست رفته کار اشتباهی است.

ترکیبی از روحیه، اتحاد، عزم راسخ، عصبانیت، بی‌رحمی، انسجام، اشتیاق، تمایل، بازی هماهنگ، توانایی جنگیدن و دفاع و حمله با حضور تمام بازیکنان بود که مسیر قهرمانی این تیم در اروپا را مهیا کرد.

ما حالا مجبور هستیم در دیدارهای پلی آف ماه مارس با تمام قوا به میدان برویم تا برای دومین بار متوالی از حضور در جام جهانی محروم نشویم: این فاجعه‌ای ورزشی و اتفاقی منفی است که پیش از این هرگز در تاریخ درخشان فوتبال ما رخ نداده است.

ما نمی‌خواهیم به این موضوع فکر کنیم اما مجبور هستیم چون در این رقابت‌ها هر بار خودمان را فریب دادیم که در بازی بعدی درخشان ظاهر شده و صعود می‌کنیم اما در نهایت پس از سوییس، دوم شدیم.

و حتی نمی‌توانیم اعتراض زیادی به نمایش‌هایی داشته باشیم که دیدیم. سوییس با شایستگی تمام بالاتر از ما قرار گرفت، خصوصا وقتی به تفاوت بازیکنان دو تیم فکر می‌کنید و همین موضوع باعث ناراحتی و ناامیدی بسیار ما است. سوییس نمایش خوبی ارائه داد، بر بلغارستان تسلط پیدا کرد و چهار گل به آنها زد.

بعضی از محدودیت‌های تیم ملی ما در طول مسیر درخشان آنها تا فینال یورو نیز مشخص بود: اول از همه غیبت یک مهاجم نوک که بتواند تکلیف بازی را مشخص کند و سپس چند بازیکن تراز اول که بتوانند حتی با تکیه بر حرکات شخصی، سرنوشت بازی را تغییر دهند.

این نواقص به واسطه بازی خوب تیمی و همکاری و هماهنگی این گروه منسجم از بازیکنان در بیرون و درون زمین پوشانده شد. ما با 11 نفر بازی می‌کردیم اما انگار 13 نفر در زمین حضور داشتند.

همانطور که دنیله ده‌روسی به زیبایی هرچه تمام‌تر پس از قهرمانی در ویمبلی نوشت:« ما چون برنده شدیم نمی‌خندیم، بلکه چون همه با هم خندیدیم برنده شدیم.»

اما به نظر می‌رسد این ایتالیا خنده‌ها و جادویش را از دست داده است. شاید این موضوع برای آتزوری آزاردهنده باشد اما شاید باید این وضعیت را با سه کلمه توصیف کرده:« ایتالیا نشسته است.»

ما در طول این مدت همیشه گفتیم که توانایی فردی این بازیکنان خوب و در بعضی موارد بسیار درخشان است. اما ما شاید فقط سه یا چهار قهرمان واقعی در تیم داشته باشیم: دوناروما، زوج بونوچی و کیه‌لینی (و باید روی مفهوم زوج تاکید کرد چون آنها و خصوصا لئو به صورت جداگانه تاثیرگذاری کمتری دارند) و شاید جورجینیو، اگر پنالتی‌های از دست رفته او را در نظر نگیریم.

شاید هر بار که نام بازیکنان درخشان و درجه یک سایر تیم‌ها را مرور می‌کنیم، بیش از پیش از شاهکاری که توسط مانچینی در یورو رقم خورد شگفت‌زده می‌شویم...

بنابراین حالا بر اساس خاطره قدیمی باید بگوییم « همه این کارها اشتباه است و باید همه آنها را از اول انجام داد »؟ قرار است از پرتاب کردن گل برای بازیکنان به پرتاب کردن گوجه برسیم؟ آیا به همین سرعت باید از این واگن پیاده شویم؟ نه، اینطور نیست.

اما ما باید به این نکته توجه کنیم که باید بار دیگر ویژگی‌هایی را به این تیم برگردانیم که باعث شد این تیم خوب و نه خارق العاده، به درخششی قابل توجه دست پیدا کند. شرایط تغییر کرده و دیگر نمی‌توان صرفا با اسم‌ها پیروز شد.

تکرار معجزه‌ها همیشه آسان نیست، بازسازی اتفاقات خاصی که منجر به قهرمانی‌های غیرمنتظره مانند قهرمانی ایتالیا در 1982، 2006 و 2021 شد (و ایتالیا در دو قهرمانی اول کیفیت بسیار خوبی داشت). هرچند ما در 1986 و 2010 نتوانستیم این مسیر را طی کنیم اما اطمینان داریم که مانچینی می‌تواند کلید حل این مشکل و برگردان اشتیاق به این تیم را پیدا کند.

مسابقات پلی آف در ماه مارس برگزار می‌شود و زمان مناسبی در اختیار این تیم قرار دارد. ما بازیکنان مهمی از وراتی تا ایموبیله و کیه‌لینی تا شاید اسپیناتزولا را پس از رفع مصدومیت دوباره در اختیار خواهیم داشت. این باید برای صعود به جام جهانی کافی باشد.

نباید از یاد برد که مهاجم بی‌رحم به خودی خود به وجود نمی‌آید و ما چنین بازیکنی در ترکیب تیم نداریم. اما بعدتر به این موضوع فکر خواهیم کرد. اول باید از سد این پلی آف طلسم شده و غیرمنتظره عبور کرده و به جام جهانی صعود کنیم.

نویسنده: آندره‌آ دی کارو

منبع: گاتزتا دلو اسپورت

ترجمه: مژده لاریجانی