خاطرات شنیدنی ژاوی؛ از کرویف، پپ، رایکارد و انریکه

به گزارش "ورزش سه"، ژاوی هرناندز اسطوره بارسلونا بامداد دیروز رسما به عنوان جانشین رونالد کومان معرفی شد. او قرار است فردا در نوکمپ به هواداران معرفی شود و انتظار بر این است که نوکمپ پر از تماشاگر شود.

ژاوی در یکی از بدترین مقاطع تاریخ بارسلونا هدایت این تیم را برعهده خواهد گرفت. کسی که محصول آکادمی لاماسیاست و شاید بهتر از هر کسی با فضای باشگاه آشنایی دارد.

بسیاری معتقدند او در این وضعیت بهترین فردی بود که می توانست هدایت بارسلونا را برعهده بگیرد. ژاوی در دوران حضورش در بارسا زیر نظر مربیان بزرگی کار کرده و با فرانک رایکارد، لوئیس انریکه و پپ گواردیولا توانست فاتح عناوین مهم زیادی شود.

او پایبند به فلسفه یوهان کرویف است و همچون پپ گواردیولا از آموزه های او الهام می گیرد. ژاوی اخیرا در یک مصاحبه گفته بود که یوهان کرویف زمانی به وی گفت که نزدیک تر از هر چیزی به یک فوتبالیست بودن، مربیگری است و این باعث شده تا او وارد دنیای مربیگری شود.

ژاوی در "The Coaches Voice" در مورد سه مربی بزرگی که با آنها در بارسا کار کرده صحبت کرد.

در مورد فرانک رایکارد

رایکارد مهارت های مربیگری زیادی داشت ولی چیزی که در مورد او بیشتر از همه جلب توجه می کرد، انسانیتش بود. او مربی ای نزدیک به بازیکنان بود، یک مربی احساساتی که از این حیث او را می توان با ویسنته دل بوسکه در تیم ملی اسپانیا مقایسه کرد. برای ما رایکارد مثل یک برادر بزرگتر بود همانطور که دل بوسکه برای مان جایگاه پدر را داشت.

البته این دلیلی نمی شود که بخواهیم ارزش های مربیگری او را نادیده بگیریم. او رک و صریح بود و توقع بالایی نیز از بازیکنانش داشت. رفتارش با بازیکنان بسیار خوب بود و زمانی که حس می کنید یک مربی به شما نزدیک است، طبعا حس خوبی در تیم پیدا می کنید و فضای تیم نیز مثبت می شود.

شروع کار با رایکارد خوب نبود و نتایج مطلوبی نمی گرفتیم ولی رفته رفته همه چیز بهتر شد. زمانی که رایکارد همه تیم را متحد کرد، پیروزی ها نیز از راه رسیدند. همه در زمین تمام توان شان را می گذاشتند. هم برای موفقیت بارسا و هم برای اینکه رایکارد را دوست داشتند و می خواستند او در تیم به کارش ادامه داده و برکنار نشود.

فرانک تیمی با ستاره های بزرگ چون رونالدینیو، دکو، والدز، پویول، اتوئو، مارکز و.... را به خوبی مدیریت می کرد. وقتی رختکن با مربی باشد، همه چیز ساده تر خواهد شد و او می دانست چطور توانایی های بازیکن را به کمال برساند.

در مورد گورادیولا

فصلی بد را پشت سر گذاشته بودیم و شرایط بارسا اصلا خوب نبود. معتقدم مدیران باشگاه در انتخاب پپ گواردیولا درست و صحیح عمل کردند و بهترین تصمیم ممکن بود. مربی ای که با بازیکنان دوست بود و البته در تمرینات، بیشترین فشار را وارد می کرد.

من در آن مقطع تردید داشتم که باید در بارسا بمانم یا اینکه به تیمی دیگر بروم. شایعاتی بود که تیکی بگریستین مدیر ورزشی وقت بارسا مرا نمی خواهد. در اولین گفت و گو با پپ، از او پرسیدم که در ایده هایش بازیکن مهمی هستم یا خیر و اینکه نقش من در تیم او چه خواهد بود. پاسخ او شفاف و صریح بود:« ژاوی، بارسا را بدون تو نمی توانم تصور کنم.»

از همان روز تمام تمرکزم روی بارسا بود و از فکر جدایی بیرون آمدم. البته از همان ابتدا چندان علاقه ای به ترک بارسا نداشتم و بعد از صحبت با پپ نظرم قطعی شد.

برای همه ما یک سورپرایز بود که چگونه بازیکنانی مثل پدرو و سرخیو بوسکتس از آکادمی وارد تیم اول شدند. بازیکنانی که تجربه حضور در لالیگا را نداشتند ولی پپ روی آنها شناخت خوبی داشت و می دانست چطور باید از آنها بازی بگیرد. او تردیدی در استفاده از جوانان لاماسیا نداشت.

شروع کار خوب نبود. یک مساوی در نوکمپ و یک باخت خارج از خانه ولی همه این حس را داشتیم که شرایط بهتر و بهتر خواهد شد و همینطور نیز شد. حس ما اشتباه نبود.

بهترین روز با هدایت گواردیولا، اولین قهرمانی چمپیونزلیگ در سال 2009 بود که در رم توانستیم 2-0 منچستر را شکست دهیم.

در مورد لوئیس انریکه

فصل 14-2013 بود و من تصمیم به جدایی گرفته بودم. به جوزپ بارتومئو رئیس باشگاه و نیز زوبی زارتا مدیر ورزشی نیز این مساله را اطلاع دادم. با لوئیس انریکه هم صحبت کردم و گفتم که هدفم جدایی است اما او مرا متقاعد کرد که بمانم. حتی دسامبر 2014 می خواستم بروم ولی انریکه مانع شد. او گفت که تا پایان فصل بمان. انریکه با من صادق بود و گفت که هیچ بازیکنی جایگاه ثابت ندارد و همه چیز از صفر شروع می شود. حس کار کردن با او مثل گواردیولا بود.

در نهایت سالی باورنکردنی رقم خورد و با فتح سه گانه، بهترین خداحافظی ممکن با بارسا و هواداران را در نوکمپ داشتم. همراه با تمام جام هایی که به عنوان کاپیتان بالای سر برده بودم، لالیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان.

در دوره انریکه من اهمیت دوران رایکارد و پپ را از دست داده بودم ولی همچنان درون و بیرون رختکن، کاپیتان و مهره ای تاثیرگذار بودم و نقشم در سه گانه 2015 انکار نشدنی بود.

هدفم همیشه این بود که پس از فوتبال وارد دنیای مربیگری شوم و این مهم را مدیون السد هستم. بله؛ یوهان کرویف حق داشت، نزدیک ترین چیز به فوتبالیست بودن، مربیگری است.