شیراز برگشت اما بدون برقش!

به گزارش "ورزش سه"، بازگشت تیم‌های قدیمی به لیگ برتر همواره موجب شادی نه تنها هواداران آنها که هواداران سایر تیم‌ها نیز می‌شود. هوادارانی که ترجیح می‌دهند تیم‌های خود را در مصاف با تیم‌های اصیل‌تر و ریشه‌دار تر ببینند. درست نظیر همین واکنشی که جامعه فوتبالی با بازگشت فجرسپاسی  به لیگ برتر نشان داده است.

 زمانی بازگشت سپیدرود رشت شعف زیادی نه تنها در گیلان که در بین فوتبالی‌های ایران برانگیخت. فوتبالی‌ها ترجیح می‌دادند که تیم‌هایی چون ملوان بندرانزلی، ابومسلم، شموشک، برق شیراز، چوکای تالش و ... همچنان در لیگ برتر حضور داشتند. اما نه تنها این تیم‌ها این روزها در لیگ حضور ندارند که از برخی از آنها تنها نامی باقی مانده.

علی اصغر کلانتری در ترکیب برق شیراز(نفر دوم نشسته از سمت چپ) در سال ۷۲ سرمربی امروز فجری‌ها که برای دومین بار این تیم را به لیگ برتر آورده یک برقی اصیل است. در ترکیب این برق بازیکنان دیگری چون محمدرضا مهربانی، علی میرزا استواری، محسن رنجبران، امیرحسین پیروانی، جمال نذافی و قاسم رحمان ستایش نیز بازی می‌کردند.

فجر سپاسی قدیمی‌ترین تیم شیرازی نیست. هرچند در فوتبال ایران تیمی با سال تولد ۱۳۷۰ و اولین حضور در سطح فوتبال ایران در سال ۱۳۷۶ تیمی قدیمی محسوب می‌شود و با این وضع باشگاه‌داری عمر سی ساله برای یک باشگاه عمر زیادی محسوب می‌شود اما عجیب نیست که با صعود فجر به لیگ برتر باز هم آه و حسرت برای برق شیراز نه تنها از سوی شیرازی‌ها که حتی از سوی فوتبالی‌های قدیمی بلند می‌شود. قدیمی‌ترین تیم شیراز  که هرچند همچون تیم‌های معروف شهرهای کوچک‌تر از شیراز، هوادار سفت و سخت نداشت اما می‌توانست هر جمعه چهار پنج هزار نفر را به ورزشگاه ارتش و سپس حافظیه بکشاند. هر چند این ورزشگاه‌ها در زمان بازی با سرخابی‌ها بیشتر به اشغال هواداران این دو تیم که از اقصی‌نقاط جنوب کشور برای دیدن بازی تیم محبوب خود به شیراز می‌آمدند در می‌آمد اما برق هوادار خود را داشت و در کنار آن پایه و اساس فرهنگ فوتبال شیراز و فارس نیز بود. ضمن آنکه در آن زمان این وضعیت نه تنها در شیراز که حتی در تبریز نیز حاکم بود و تراکتورسازی در دهه هفتاد همچون برق تماشاگر محدودی را به استادیوم باغشمال می‌کشید و هواداران سرخابی نیز در این ورزشگاه نیز همچون ورزشگاه شهدای ارتش و سپس حافظیه شیراز یا ورزشگاه ۲۲ بهمن اصفهان و تختی مشهد در اکثریت مطلق بودند.

برق شیراز با این ترکیب و با تک گل داریوش یزدانی استقلال را در اولین هفته لیگ ۱۳۷۴ در تهران شکست داد. علی اصغر کلانتری سرمربی کنونی فجر در آن زمان کاپیتان برق بود. از این تیم یزدانی به همراه محسن رنجبران و علی میرزااستواری به تیم ملی زمان مایلی‌کهن دعوت شدند.

بعید نیست که با بازگشت فجر به لیگ، شیرازی‌ها حمایت جانانه‌تر و پرشورتری از تیم خود در فصل بعدی لیگ برتر کنند و به شرط فراهم شدن حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها، آنها جمعیت بیشتری را به حمایت از تیم شهر خود به ورزشگاه بکشانند. شاید این حمایت در صورت حضور تیم برق شیراز بیشتر هم می‌شد. اما فجر نیز به هر صورت با این تاریخچه سی ساله در حضور باشگاه‌های تازه سر برآورده تیمی قدیمی محسوب می‌شود.

علی انصاریان در تقابل با امامی‌فر در اولین تقابل تاریخ پرسپولیس و فجرسپاسی در لیگ آزادگان سال ۷۶. سپاسی با تک گل عباس سرخاب از روی نقطه پنالتی پرسپولیس را در شیراز برد. سپاسی با هدایت منصور پورحیدری در سال ۷۵ به لیگ یک صعود کرد و در اولین فصل حضورش در لیگ آزادگان ۷۷-۷۶ چهارم شد.

فجر سپاسی در لیگ آزادگان سال ۷۷. با کاپیتان قاسم رحمان ستایش که سابقه بازی در برق و پاس را هم دارد و گلری سعید عزیزیان و بازیکنان دیگری چون احمد کعبیان‌پور، علی سامره، امیر وزیری، وحید رضایی، سیدداود سیدعباسی و مهدی رجب‌زاده. تیمی به مربیگری محمود یاوری که در نهایت در رده دهم ایستاد.

علی اصغر کلانتری که سپاسی را به لیگ برتر آورده خود کاپیتان برق در دهه هفتاد بود و برآمده از آن باشگاه. قبل از آن غلامحسین پیروانی نیز که فجر سپاسی به شدت به نام او گره خورده یک برقی اصیل بود که با این تیم در جام تخت جمشید بازی کرد. برق دهه هفتاد با بازیکنانی چون  محمدرضا مهربانی و مهیار شمس در دروازه، علی اصغر کلانتری و داریوش صبوری و محسن رنجبران در دفاع و بازیکنانی چون داریوش یزدانی و مجید آسمان‌بخش و علی‌میرزا استواری هر چند هیچگاه در قامت مدعی ظاهر نشد اما از همین تیم سه بازیکن یعنی یزدانی، رنجبران و استواری به تیم ملی زمان مایلی‌کهن دعوت شدند. برقی‌ها سابقه حضور در جام در جام باشگاه‌های آسیا را به واسطه قهرمانی در جام حذفی سال ۷۶ نیز دارند.

سیاوش اکبرپور در تقابل با مدتفع السد قطر و دورتر از او علی علیزاده نیز مشاهده می‌شود. فجر سپاسی در آخرین دوره جام در جام آسیا در سال ۲۰۰۲-۲۰۰۱ به عنوان نماینده ایران حاضر شد پس از دو تساوی یک-یک در دوحه و شیراز،در ضربات پنالتی باخت و حذف شد. همچون برق شیراز که در سال ۷۷ نتوانست از پس نماینده عراق در دو بازی رفت و برگشت برآید.