آیا پرسپولیس نیاز به تغییر تاکتیکی دارد؟

به گزارش ورزش سه، نمایش پرسپولیس در دربی جام حذفی هواداران این تیم را سر شوق نیاورد. شاگردان گل‌محمدی آنچنان که هواداران‌شان توقع داشتند در مقابل رقیب دیرینه ظاهر نشدند و در نهایت شاهد از دست رفتن جام حذفی شدند. از نظر آنها احتیاط بیش از حد پرسپولیس در دربی توجیه‌پذیر نیست و آن را بیشتر به حساب محافظه‌کاری کادر فنی گذاشته اند.

هر چه به انتهای لیگ و فصل نزدیک می‌شویم احتیاط بر بازی اغلب تیم‌های لیگ غالب می‌شود. دیگر فرصت زیادی برای جبران اشتباهات نیست و ریسک کردن و افزایش ریسک در نوع بازی چندان توجیه‌پذیر نیست. شناخت تیم‌ها از یکدیگر بیشتر می‌شود و آنالیزها کامل‌تر و دقیق‌تر. در مورد پرسپولیس نیز این اتفاق افتاده و دیگر شاگردان یحیی گل محمدی به راحتی قبل قادر به باز کردن دروازه حریفان نیستند. بازی‌های پرسپولیس با سه تیم فعلی رده‌های دوم تا چهارم لیگ در این فصل تمام شده و پرسپولیس به هیچکدام از آنها در هفت جدال رودررو نباخت. این نکته مثبتی برای پرسپولیس است اما بررسی روند این هفت بازی مقابل استقلال، سپاهان و فولاد نشان می‌دهد که فاصله فنی قرمزها با این تیم‌ها به حدی کاهش یافته که زنگ خطر برای فصل بعد از همین الان برای آنها به صدا درآمده است. 

در یک ماه اخیر فولاد و استقلال با آنالیز کامل نقاط قوت پرسپولیس در فاز هجومی به خوبی قادر به مهار خط حمله آتشین پرسپولیس شده‌اند. ۲۱۰ دقیقه بازی با این دو تیم و ندادن موقعیت چندان زیاد به پرسپولیس نشان می‌دهد که پرسپولیس که به نوعی بهترین سازمان تاکتیکی لیگ را دارد برای بردن حریفان خود به زحمت می‌افتد.

استقلال در جدال دربی حذفی نشان داد که پیشرفت قابل توجهی در چرخاندن توپ، جابجایی بازیکنان و استحکام بخشیدن به سازمان دفاعی خود به دست آورده. بازیکنان استقلال نشان دادند که در پاسکاری از زمین خودی و رساندن توپ به منطقه دفاعی حریف، به چنان تبحری رسیده‌اند که بازیکنان پرسپولیس با آن سابقه در پرسینگ و گرفتن توپ از حریف، به راحتی قادر به جلوگیری از انتقال توپ حریف خود نبودند. سطح بازی ترکیبی، پاسکاری‌های مفید و از آن طرف پرسینگ هوشمندانه در نزد بازیکنان استقلال ارتقا یافته و دیگر نمی‌توان با بررسی روند بازی‌های استقلال و پرسپولیس در یک ماه اخیر، یکی را از نظر سازمان تیمی، برتر از دیگری دانست. شاید اگر لیگ از امروز آغاز می‌شد با این نوع بازی دو تیم، اختلاف امتیاز چندانی بین آنها وجود نداشت. از آن طرف سپاهان نیز از همان ابتدای فصل پابه‌پای پرسپولیس پیش آمده و با دو تساوی در دو بازی رودررو مقابل قرمزها، نشان داده که سطح تاکتیکی و فنی این تیم نیز چندان تفاوتی با پرسپولیس ندارد.

همه این موارد نشان می‌دهد که صرف‌نظر از اینکه پرسپولیس پنجمین قهرمانی متوالی خود را به دست می‌آورد یا نه، فصل بعد حتی با فرض اینکه پرسپولیس قدرت فعلی خود را حفظ کند، کار ساده‌ای برای تکرار موفقیت ندارد. به خصوص اینکه دست یحیی در فاز هجومی تقریبا رو شده و هر تیمی که مهره‌های مناسب در اختیار داشته باشد و اشتباه مهلکی از سوی بازیکنانش سر نزند می‌تواند راحت‌تر از قبل پرسپولیس و قدرت هجومی‌اش را کنترل کند.

زمانی برانکو با فهم این موضوع که رقبا نحوه ضربه زدن به دفاع تیمش را متوجه شده‌اند، با اضافه کردن بازیکنان عقب زمین در هنگام حمله و یورش به سمت دروازه حریف با بازیکنان کمتر هم احتمال ضربه خوردن از ضدحملات را کاهش داد و هم به نوعی کمبودهای تیمش که ناشی از از دست دادن مهره‌های خوب و عدم توانایی در جذب مهره های جایگزین مناسب بود را جبران کرد. هر چند این تغییر سبک از زیبایی بازی پرسپولیس کاست و کمتر  آن بازی ترکیبی مورد علاقه هواداران این تیم به کار گرفته شد اما فرصت بهره‌برداری از ضعف‌های ساختاری هم از حریفان گرفته شد.

حالا نیز یحیی گل محمدی پس از یک فصل و نیم مربیگری در پرسپولیس و بازی با یک شیوه باید متوجه شده باشد که سطح فنی تیمش دیگر برتری خاصی بر رقبای اصلی ندارد و باید به فکر راهی نو و اندیشه‌ای نو برای فصل بعد باشد. یحیی صدای پای رقبا و به خصوص استقلال را بیشتر از قبل پشت گوش خود حس می‌کند و خوب می‌داند که ماندن در باد موفقیت‌های اخیر، سرانجامی جز پایان یافتن قهرمانی‌های متعدد ندارد. هر چند او و کادرفنی‌اش در چند بازی لیگ از روش‌های متفاوت نیز برای رسیدن به دروازه حریف استفاده کردند و در برخی مواقع ابایی از انجام بازی مستقیم یا توپ‌های بلند به جای کارهای ترکیبی ندارند اما در بازی‌های مهم مقابل فولاد و استقلال، نشانه‌ای از تغییر تاکتیک و روش بازی مقابل حریفانی که به خوبی روزنه‌های نفوذ را بسته بودند بروز ندادند.  

حجت شفیعی