تماشاچی بدشانس از محل کارش اخراج شد

به گزارش "ورزش سه"، نینا فاروقی 37 ساله، پس از بردن بلیط های لحظه آخری مسابقه تاریخی انگلیس مقابل دانمارک در یک قرعه کشی، خود را به مریضی زده و به محل کارش که شرکت تولید پارچه در بردفورد در غرب یورکشایر بوده، اعلام کرد به علت کسالت قادر به حضور در محل کار نیست.

اما بدشانسی نینا فاروقی این بود که بعد از به ثمر رسیدن گل تساوی انگلیس با اشتباه سیمون کیائر، دوربین های تلویزیونی او را در کنار دوستش در حال خوشحالی نشان دادند و اینجا بود که نینا فاروقی شغل خود را دست داد.

اوج بدشانسی نینا فاروقی که پشت دروازه هم حضور داشت، این بود که حتی تصویرش در استوری اینستاگرام استیسی دلی، مجری تلویزیون نیز دیده شد. با این حال فاروقی صبح روز بعد هنگام برگشتن با قطار ساعت شش صبح به شمال انگلیس با تلفن رئیس خود مواجه و متوجه شد دیگر لازم نیست به محل کارش برود.

چارلز تیلور، مدیر کمپوزیت پرایم مدعی است که این شرکت چاره ای جز اخراج فاروقی نداشته. او همچنین فاش کرد که بعد از فینال عصر یکشنبه مقابل ایتالیا، به کارکنان شرکت برای صبح دوشنبه مرخصی داده تا با خیال راحت آن دیدار حساس را تماشا کنند.

تیلور به دیلی میل گفت: "می دانیم که این مقطع برای مردم انگلیس پر از هیجان است و اگر فرصتی فراهم شود، ما کارمندان را به حضور در چنین مسابقه مهم فوتبالی تشویق می کنیم. متاسفانه در این شرایط کارمندمان به ما دروغ گفت و یک روز مرخصی گرفت و برای حضور در استادیوم برای بازی چهارشنبه هفت جولای، خود را به بیماری زد.

این کار به منزله نقض قرارداد بود و بنابراین ما چاره ای جز اقدام مناسب نداشتیم. ما صداقت کارمندان خود را ارزیابی کرده و اجازه نمی دهیم که هیچ کارمندی از سیاست های ما سوء استفاده کند. مانند بسیاری از مشاغل، کارکنان ما نیز صبح دوشنبه تعطیل بوده و می توانند امیدوار باشند پیروزی انگلیس در فینال را جشن بگیرند."

اما خود نینا فاروقی به دیلی تلگراف گفت: "به من گفتند در استادیوم مرا دیده اند و من نیز صادقانه گفتم که چرا این کار را کردم. اما من اصلا خواهش نکردم و آنها نیز گفتند همینی که است. کمی حسرت می خورم و هیچ کس نمی خواهد اخراج شود، اما من از پشیمانی متنفرم و اگر به عقب بازگردم نیز همین کار را انجام می دهم."

فاروقی در ادامه مدعی شد این شغل اداری برای او بودجه علایقش به فوتبال را تامین می کرده و این زن 37 ساله عکاس و تهیه کننده فیلم در فوتبال مردان و لیگ برتر زنان نیز است. او در ابتدا فکر کرده بود بعید است در بین جمعیتی بیش از 60 هزار نفر دیده شود.

اما وقتی در بین نیمه گوشی خود را چک کرده، متوجه ابعاد ماجرا شده است. او در ادامه گفت: "ما در راس اخبار بودیم و چهره من در تلویزیون مردم سراسر جهان پخش شده بود. احساسات مختلفی داریم. ما به فینال رسیده ایم، اما من کارم را نیز از دست داده ام. پس از اینکه دوستم برنده بلیط ها در یک قرعه کشی کار شد، راهی وجود نداشت که این فرصت را رد کنم.

رسیدن به نیمه نهایی از سال 1996 اتفاق نیفتاده بود و من به وضوح به یاد می آورم که وقتی گرت ساوت گیت پنالتی خود را از دست داد، من روی مبل گریه کردم. فوتبال زندگی من است."