دو هفته تا پایان حیات یک باشگاهِ رویاپردازِ دیگر

به گزارش "ورزش سه"، چند سال پیش بود که فوتبال کرج با اسم جدیدی در لیگ دسته اول نامش بر سر زبان‌ها افتاد؛ اکسین البرز. تیمی که پس از انتقال ناموفق تیم هایی نظیر سایپا به کرج، بازی های خانگی‌اش را در ورزشگاه انقلاب کرج برگزار می‌کرد، اما باز هم همان مشکل قدیمی وجود داشت؛ یعنی نه سازمان های فوتبالی استان البرز و شهر کرج توجه و حمایتی از تیم داشتند و نه اقبالی از سوی علاقمندان به فوتبال در استان البرز پیدا کرد.

اکسین در سال 1393 تاسیس شد و در اولین فصل حضور در لیگ دسته دوم، توانست به لیگ دسته اول راه پیدا کند و تا همین فصل گذشته هم همواره یکی از مدعیان صعود به لیگ برتر بود. آنها در شروع کار روزهای خوبی با فیروز کریمی و سپس علی لطیفی داشتند. اما اوج کار مدیران این تیم از زمانی شروع شد که آنها شروع به استخدام مربیان شناخته شده و لیگ برتری فوتبال ایران نظیر یحیی گل محمدی، مجتبی حسینی و سپس فراز کمالوند کردند و بازیکنان زیادی نیز در دسترس این مربیان قرار داده شد. درنهایت اما هیچ کدام از این‌ها نتوانست به اکسین که در سال 1397 تغییر مالکیت داد و نام "گل ریحان البرز" برای آن برگزیده شد، به صعود و لیگ برتری شدن کمک کند و هر کدام از این نام ها با حاشیه های خاص خود از این تیمِ پرحاشیه جدا شدند.

گل ریحان در روزهای پایانی فصل گذشته و پس از پایان کار محمد نصرتی، روزهایی را تجربه کرد که طی چند سال گذشته شاهدش نبودیم؛ آنها بلیت پرواز نداشتند و شنیده می شد که با مشکلات مالی مواجهند. با این شرایط، انتظار می رفت این تیم که از سوی یک موسسه مالی و اعتباری حمایت می شد و آن موسسه نیز با مشکلات مالی مواجه شد، در فصل جاری فوتبال ایران به مشکل بخورد و خیلی هم زود این پیش بینی به واقعیت تبدیل شد و گل ریحان حالا چند هفته ای است که سقوطش قطعی شده و بعید به نظر می رسد مدیران این باشگاه که ناکامی های زیادی را طی سال های اخیر تجربه کرده اند، تمایلی به تیم داری در دسته دوم داشته باشند.

این ماجرا، یعنی پایان چند سال رویاپردازی توسط مدیرانی غیرفوتبالی که البته به صورت شفاف نیز منابع درآمدی آنها مشخص نیست. حالا گل ریحان البرز مانند بسیاری تیم های بدون پیشینه ای که دیر آمدند و خیلی زود محو شدند، در تاریخ فوتبال ایران یک رویاپردازی بی سرانجام توسط مدیرانی غیرفوتبالی را به ذهن می آورد که پیش بینی محو شدنشان، خیلی کار دشواری نبود و بار دیگر ضعف ساختار و مدیریت فوتبال در ایران را به طور کامل به رخ کشید و رفت.