ثریا آقایی: ازدواج نه، فقط بدمینتون و المپیک

به گزارش "ورزش سه"، ثریا آقایی حالا بیشتر از هر زمان دیگری در بین اهالی ورزش ایران شناخته شده است. بدمینتون بازی که از کودکی این ورزش را آغاز کرد و پس از موفقیت در مسابقات قاره‌ای و جهانی، سرانجام موفق شد سهمیه المپیک توکیو را کسب کند و به مهمترین موفقیت ورزشی اش دست یابد.

او حالا آماده می‌شود تا یکی دیگر از سفرهای کاری خود را انجام دهد و البته خودش هم به خوبی می‌داند این یک مسافرت ویژه و بی تکرار خواهد بود و همان چیزی است که در تمام این سالها برایش زحمت کشیده است.

یک سال و نیم پیش در اوج پاندمی کرونا دوربین "ورزش سه" به خانه پدری ثریا آقایی رفت تا تمرینات او در دوره کووید-19 را پیگیری کند و حالا خبرنگار ما با دختر المپیکی ورزش ایران درباره این سهمیه و البته داستان زندگی اش گپی زده که در ادامه آن را می‌خوانید:

* از روز گذشته و تزریق واکسن کرونا در کمیته ملی المپیک شروع کنیم؛ واکسن کرونا عوارضی برایتان داشته؟
من دیروز رفتم دوز اول واکسن را تزریق کردم و خداراشکر تا الان حالم خوب است. می‌ترسیدم که عوارض داشته باشد اما خداراشکر هیچ اتفاقی برایم نیفتاده است.

* واکسن ایرانی برایتان استفاده شد؟
فکر کنم کمیته المپیک واکسن چینی برای بچه‌های المپیکی استفاده کردند.

* در این مدت استرس کرونا نداشتید؟ چون اکثر تمریناتتان هم در فضای بسته بود.
من خیلی از تمرینات بدنسازی ام را در خانه انجام می‌دادم و بیرون نمی‌رفتم. تمرینات توپی را هم با تعداد کمتر برگزار می‌کردیم که خطر زیاد نباشد. قطعا استرس وجود داشت اما چون تعداد کم بود و پروتکل‌ها را رعایت می‌کردیم، مشکلی پیش نیامد.

* سال پیش امیرحسین خیرخواه دبیر عکس "ورزش سه" آمد در خانه و تمرینت با پدرت را ثبت کرد. این موضوع ادامه هم داشت؟
آن تایم زمان درگیری شدید با ویروس کرونا بود و من بیشتر در خانه تمرین می‌کردم و پدر مادرم خیلی کمک می‌کردند. در این مدت هم تمرینات خودم را داشتم اما بعضی مواقع که تمرینات آمادگی جسمانی و بدنسازی یا تمرینات تخصصی بدمینتون بود، پدرم حضور داشتند.

* یک جا خواندم که بدمینتون برای تو از یک هدیه تولد شروع شد و حالا هم که به المپیک رسید.
من کلا از بچگی ورزش می‌کردم و از ژیمناستیک شروع کردم و همچنین بعضی ورزش‌ها را تفریحی انجام می‌دادم. اما وقتی 7 سالم بود پدر و مادرم برایم راکت بدمینتون خریدند و خیلی راکت معمولی اما خوشگلی هم بود. من با آن خیلی به بدمینتون علاقه مند شدم و هرروز با خواهر برادرم بازی می‌کردم تا این که علاقه‌ام خیلی بیشتر شد و خانواده من را  برای کلاس‌های بدمینتون ثبت نام کردند. بعد از آن بود که بیشتر بازی کردم و حدودا از سن 9 سالگی هم پیش مربی تیم ملی که تا الان هم مربی ام هستند، خانم جلالیان تمرین کردم و به صورت پیوسته تمرینات بدمینتون را دنبال می‌کردم تا این که ادامه دادم و به اینجا رسیدم.

* خیلی‌ها چون بلد نیستند راکت را چجوری دستشان بگیرند و... از بدمینتون متنفرم می‌شوند از همان اول ولی عجیب است که تو خودتان یاد گرفتی.
بله دقیقا، من اول به صورت تفریحی و معمولی بازی کردم. من بچه هم که بودم خیلی ریز جثه بودم نسبت به هم سن و سال‌های خودم. من می‌خواستم ضربه بزنم، راکت می‌خورد زمین! راکت مینی سایز هم در ایران نبود و پدرم دسته راکت را برایم بریده بود که من بتوانم ضربه‌های پایین را بزنم. من اینطوری شروع کردم اما کم کم آموزش دیدم.

* در این چند سوال همیشه از خانواده گفتی، به نظر می‌رسد تاثیرشان در ورزش تو خیلی بیشتر از آن حد معمولش بوده.
واقعا توضیح این سخت است. حمایت پدر و مادرم در این راه خیلی نقش داشته، به خصوص راه قهرمانی. این راه خیلی سخت است و همیشه دوری از خانواده و فشار وجود دارد. بدمینتون یک ورزش انفرادی است و نگاه به آن در ایران بسیار با واقعیت فرق می‌کند و شاید کسی نداند که بدمینتون به آمادگی جسمانی زیادی احتیاج دارد. من دو مصدومیت را گذراندم و دوران سختی بود اما خانواده همیشه در لحظات ناامیدی و خستگی، همیشه حامی من بودند. همیشه می‌گفتند باید بروی و قهرمان شوی. همیشه به من گفتند که ما به نظرت احترام می‌گذاریم و هرچیزی که خودت فکر می‌کنی درست است را انجام بده و  ما در حد توانمان از تو حمایت می‌کنیم. همین داستان باعث شد که راهم را قوی تر ادامه دهم و این در راه صعود به توکیو خیلی به من کمک کرد. بعد از آسیب دیدگی ای که داشتم خیلی‌ها گفتند باید ورزش را کنار بگذاری اما حمایت خانواده، مربیان و فدراسیون باعث شد به راهم ادامه دهم.

* این حمایت خانواده در موضوع سفرهای خارجی هم بود؟ چون شاید این مسئله در جامعه ما یک مقدار حساسیت برانگیز باشد.
واقعیتش نه. اتفاقا من فیدبک‌هایی که گرفتم همه برعکس بود. درست است که شاید در طرز فکر ما و خانواده‌هایمان چنین چیزی وجود داشته اما باتوجه به اینکه کم کم تمام دوستان و آشنایان و اطرافیان و حتی فالوورهای فضای مجازی، وقتی دیدند که من برای چه چیزی تلاش می‌کنم، به من خیلی انگیزه دادند و حتی این انگیزه ای شد برای دخترانی که اطرافم بودند. من بیشتر چیزهای مثبت گرفتم.

* چند کشور را تنهایی سفر کردی؟
من 42 کشور را برای مسابقات سفر کردم. البته چند کشور را چندین بار رفتم و بیشتر کشورهای آسیایی بودند. کشورهای اروپایی هم بودند اما چون بدمینتون ورزشی است که در کشورهای شرق آسیا بیشتر دنبال می‌شود، سفرهای من هم اغلب به این جاها بود.

* برای صعود به المپیک چه مسابقاتی را انجام دادی؟
من اول برای المپیک ریو تلاش کردم که نتوانستم به آن برسم و در مسابقات آفریقایی دچار آسیب دیدگی شدم. در این 4 سال که برای توکیو شرکت کردم، خیلی مسابقات زیادی را حضور پیدا کردم و در سال 2019 که بیشترین تعداد مسابقه بود، فشردگی بیشتری را داشتم و روی هم یک ماه کمتر خانه بودم و اغلب درگیر تمرینات ملی، کمپ فدراسیون و مسابقات بودم و در 17 تورنمنت شرکت کردم. سهمیه المپیک به این صورت است که شما هرچقدر هم بازی بیشتری شرکت کنید، شانس بیشتری دارید اما 10 تا از بهترین نتایج شما شمارش می‌شود و حتی اگر 50 تورنمنت شرکت کنید اما نتایج خوبی نگیرید، نمی‌توانید در المپیک شرکت کنید.

* نتایج خوب تو کجا بود؟
من در آن سال خداراشکر در مسابقات مختلف توانستم مدال بگیرم. در مسابقات کامرون قهرمان شدم و در پاکستان نقره گرفتم و این باعث شد که بتوانم جواز مسابقات را کسب کنم. خیلی تعداد ورزشکارانی که می‌خواستند به المپیک صعود کنند زیاد بود و همه مصمم بودند که جزو 40 ورزشکار المپیکی باشند اما خداراشکر توانستم امتیاز خوبی را کسب کنم. با شیوع ویروس کرونا، کار خیلی سخت شد و تمام مسابقات کنسل شد و یک دلهره مضاعفی برایم ایجاد شد که تکلیف چه می‌شود اما خداراشکر این اتفاق افتاد.

* از سن پایین بدمینتون را شروع کردی؛ این بهانه ای شد برای این که درس را کنار بگذاری؟
نه اصلا دوگانه ای نبود. من کلا آدم درس‌خوانی بودم و معمولا شب‌ها درس می‌خواندم چون صبح‌ها دو وعده تمرین داشتم و بلافاصله می‌رفتم مدرسه. من معمولا از ساعت یک نصف شب تا 5 صبح درس می‌خواندم و سعی می‌کردم بتوانم بین این‌ها کارم را تنظیم کنم که هم درس بخوانم و هم ورزش کنم.

* وارد دانشگاه هم شدی؟
بله من مدیریت ورزش می‌خوانم و الان ترم آخر هستم. البته تا دیپلم ریاضی خواندم اما چون خیلی اسیر ورزش شده بودم، تربیت بدنی را شروع کردم.

* بدمینتون برایت منفعت مالی هم داشته؟
هیچ رشته‌ای به اندازه فوتبال، پول ندارد و بدمینتون هم مثل کشورهای شرقی در ایران دیده نشده، در صورتی که رشته خوب و مهیجی است. در سال‌های اخیر بیشتر دیده شده و اسپانسرهم بیشتر جذب شده و ما قراردادهای بیشتری بستیم اما خب آنطور که فکر کنید نیست.

* در نظر داری که این شهرتی که به دست آمده را در مسیر درآمدزایی هم قرار دهی؟ مثلا با شرکت در کارهای تبلیغاتی.
تا حالا چنین چیزی نبوده و درگیر المپیک هستم و باید ببینم شرایط چجوری می‌شود. خودم علاقه دارم و دوست دارم به عنوان کسی که یک مقداری شاید بتوانم تاثیری روی دختران داشته باشم، تاثیر بگذارم.

* فکر می‌کنید ورزش ایران از تو در المپیک باید چه انتظاری داشته باشد؟
قبل از هرچیزی این را باید بگویم که در 17 مسابقه ای که سال 2019 برای سهمیه المپیک داشتم، واقعا مثل فینال المپیک بازی کردم و چنین حکمی برایم داشت. هر مسابقه‌ای که از دست می‌دادم، بسیار ناراحت می‌شدم و اصلا آن فشاری که برای هر امتیاز بود را نمی‌توانم توصیف کنم. این سهمیه برایم بسیار ارزشمند است چون اولین دختر ایرانی هستم که از بدمینتون به المپیک می‌روم، این برایم خوشحال کننده است و هدف من این است که بهترین نتیجه را داشته باشم و قانع نخواهم شد. المپیک بزرگترین رویداد ورزشی است و بهترین ها هستند؛ از ورزشکاران شرقی تا نفرات اول استرالیا، اروپا و آمریکا. قطعا می‌دانم رقابت سختی است اما امیدوارم نتیجه خوبی کسب کنم.

* همین نتیجه خوب را دوست دارم بدانم که از نظر خودت چیست؟
این که بتوانم برد داشته باشم. در مرحله گروهی باید بازی کنم که این گروه هنوز مشخص نشده. قرعه هم بسیار اهمیت دارد اما باتوجه به این که تمام 40 نفر، بهترین‌های دنیا هستند، نمی‌توانیم بگوییم قرعه آسان وجود دارد. قطعا در مرحله گروهی هم بازی‌ها بسیار سخت خواهندبود. امیدوارم بتوانم از گروه بالا بیایم که این خیلی عالی خواهد بود.

* آن لحظه که باخت بد آورده یا مصدوم شده یا اتفاق بدی افتاده، چه چیزی باعث شده که بلند شوی و کار را ادامه دهی؟
واقعیتش این اتفاق خیلی برایم افتاد اما رویایم المپیک بود. آخرین آسیب دیدگی هم برایم خیلی خیلی خیلی دوران سختی بود. اما من یک لحظه المپیک از ذهنم بیرون نمی‌رفت و چند ساعت بعد از عملم تمرینات را آغاز کردم تا تمام تلاشم را کنم و یک لحظه هم به خودم "کاش" نگویم. این باعث شد هیچ وقت دست نکشم و تمام تلاشم را کنم، حداقل اگر رسیدم چه چیزی بهتر از این؟ و اگر نرسیدم هم نگویم ای کاش یک بار تلاش بیشتری می‌کردم و یه مسابقه دیگر شرکت می‌کردم و درد را تحمل می‌کردم. خداراشکر این صبر و پشتکار فکر می‌کنم خیلی به من کمک کرد.

* ثریا آقایی بعد از المپیک چه خواهد کرد؟
واقعیتش الان نمی‌توانم بگویم و واقعا نمی‌دانم چه اتفاقی رخ خواهد داد ما می‌خواهم بدمینتون را ادامه دهم، چون هنوز خسته نشده‌ام و دوست دارم افتخارات بیشتری را کسب کنم. اما باید ببینیم شرایط چطور خواهد بود و از طرفی دوست دارم نقشی داشته باشم که ثریاهای بیشتری بسازم تا به المپیک راه پیدا کنند و هنوز به طور قطعی معلوم نیست.

* فکر می‌کنی از این طریق بتوانی به ثروتی که خیلی از ورزشکاران رسیده‌اند، برسی؟
واقعیت این که به میلیاردر شدن فکر نمی‌کنم و این ماجرای تبلیغات اگر پیش بیاید را هم بیشتر برای شناساندن بدمینتون دنبال می‌کنم. البته مسئله مالی هم هست که می‌تواند درآمد مضاعفی باشد اما من خوشحال تر خواهم بود اگر دختران بیشتری به والیبال جذب شوند.

* به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای تصمیمی برای ازدواج داری یا نه؟
واقعا به ازدواج فکر نمی‌کنم و اینطور که می‌گویید هم سنم بالا نیست و هنوز دانشگاه را هم تمام نکرده‌ام. در این مدت همیشه فکرم پیش بدمینتون بوده و اولین بار است که با این سوال مواجه شده‌ام. نمی‌دانم بعد از المپیک تصمیم دیگری بگیرم یا نه اما الان تمام تمرکزم روی المپیک است.

* صحبت پایانی ای دارید؟
می‌خواستم در وهله اولم از خواهر برادر و دوستانم تشکر کنم که در این راه همیشه حامی ام بودند. خانم دکتر جلالیان که از بچگی خیلی همراه من بودند و حمایت کردند. مسئولان فدراسیون خانم دکتر مددی و آقای دکتر پوریا و همچنین از مردم که همیشه دعا می‌کردند و انرژی مثبت می‌فرستادند.