آلمان در انتهای راه در یورو: زمان خودفریبی تمام شد

به گزارش "ورزش سه"، دوران یوآخیم لوو در تیم ملی آلمان پس از پانزده سال به پایان رسید، هر چند با نگاهی به گذشته و با توجه به حذف ناامیدکننده مانشافت از یورو، شاید حالا آلمانی‌ها آرزو کنند که ای کاش خیلی زودتر از این و بعد از افتضاح جام جهانی 2018 روسیه یوگی را کنار گذاشته بودند.

ایستگاه آخر : ومبلی.

پس از پانزده سال، دوران مربی‌گری یواخیم لوو در تیم ملی آلمان، در یکی از سنتی‌ترین ورزشگاه‌های اروپا به پایان رسید. آلمان در یکی از بازی‌های به نسبت حوصله‌سربرِ دور یک هشتم نهایی یورو نمایش ضعیفی ارائه کرد و وقتی توماس مولر در زمانی که بازی هنوز 1-0 بود با دروازه‌بان انگلیس تک‌به‌تک شد و موقعیت‌اش را خراب کرد، به نوعی برای همه مشخص بود که قرار است آلمان زودتر از معمول با جام خداحافظی کند.

البته، حذف آلمان در دور اول حذفی یورو نباید کسی را متعجب کرده باشد. از زمان جام جهانی 2018 در روسیه که مدافع عنوان قهرمانی در گروه‌اش آخر شد، سرمربی تیم ملی آلمان به مدت سه سال تلاش مذبوحانه‌ای کرد تا بازسازی‌ که از ابتدا قولش را داده بود، عملی کند. اما بازگشت به جمع بهترین‌های دنیا که قاعدتا هدف این بازسازی بود هیچ گاه به وقوع نپیوست. آلمان در یورو، علی‌رغم آن که چندین بازیکن برنده‌ لیگ قهرمانان اروپا را در ترکیب خود داشت، از چهار مسابقه توانست فقط یکی را ببرد و در تمام مدت دقیقا نمایش تیمی را داشت که به اندازه کافی آماده‌سازی نداشته و خیلی دیر و بدموقع تشکیل شده؛ توهم و خودفریبی‌ یواخیم لوو و مسئولان فدراسیون فوتبال آلمان بالاخره برای همه رو شد.

تلاش دقیقه نودی و ناکافی سرمربی

خیلی از هواداران هم تا لحظه‌ آخر حاضر نشدند قبول کنند که تیم‌شان دیگر در میان بهترین‌های اروپا جایی ندارد. این که آلمان تیمی است که بالاخره همیشه در تورنمت‌ها جان می‌گیرد و گلیمش را از آب بیرون می‌کشد اکنون افسانه‌ای بیش نیست؛ حقیقت تلخ این است که این تیم در چهار بازی هفت گل دریافت کرد و در نهایت، انگلیسی‌ها برای رسیدن به چهارمین برد و چهارمین کلین‌شیت‌ متوالی‌شان حتی نیاز نداشتند لزوما خیلی خوب بازی کنند.

این که فصل فوتبالی کرونا‌زده بازیکنان را خسته کرده نمی‌تواند بهانه‌ خوبی برای عملکرد آلمان باشد. حالا همه‌ تیم‌های گروه موسوم به مرگ حذف شده‌اند: فرانسه قهرمان جهان، پرتغال قهرمان اروپا و آلمان.

و این حقیقت که آلمان تحت هدایت لوو دیگر بین تیم‌های بزرگ جدی گرفته نمی‌شود یکی دیگر از نتایج دوره‌ متاخر و ناموفق این سرمربی است.

عملکرد آلمان مقابل انگلیس نه خیلی بد، اما کاملا عاری از خلاقیت و انگیزه بود. تیم لوو، با سه تغییر نسبت به بازی قبل، سعی داشت به تعادلی بین دفاع و حمله دست پیدا کند. اما در حمله‌ بسیار دست به عصا و کنترل شده بازی کرد و گل نخوردن برایش اولویت بسیار بالاتری داشت. نقشه‌ بازیِ ساوتگیت هم بی شباهت به طرحِ لوو نبود. اما او در موقع مقتضی آس‌هایش را زمین زد و لوو هیچ وقت نتوانست واکنش مناسبی نشان دهد.

در خط حمله آلمان، خبری از بازی هماهنگ و تمرین‌شده بین ورنر، مولر و هاورتز نبود. تنها چیزی که در بازی آنها دیده شد تلاش برای پیدا کردن روزنه‌ای در دفاع انگلیس به وسیله‌ سرعت، شهود و خلاقیت فردی بود. اما در تمام لحظات در بازی آلمان، ترس از گل خوردن و ترس از ناتوانی در جبران گلِ خورده حس می‌شد.  در نیمه اول آلمان با شجاعت بیشتری حمله کرد اما خیلی زود عقب کشید. بعد از آن انگلیس بازی را در دست گرفت. تازه دفاع آلمان در تمام لحظات باید شاکر می‌بود که متس هوملس در مجموع یکی از بهترین بازی‌هایش را انجام داد.

اما در نیمه دوم، افت قابل پیش‌بینی آلمان –که در بازی‌های قبلی هم مشابه‌ا‌ش را دیده بودیم- از راه رسید و هیچ کدام از تلاش‌های سه سال اخیرِ یواخیم لوو هم گره روانی بازیکنانش را نگشود. فوتبال آلمان روز سه‌شنبه در ومبلی به زمین خورد و حالا باید منتظر عواقب تلخ آن باشیم.