صعود به المپیک از راه پشت بام (گزارش تصویری)

به گزارش "ورزش سه"، وقتی در تابستان 1397 هر جا که می‌نشست می‌گفت هدفم المپیک است، خیلی‌ها او را جدی نمی‌گرفتند اما ثریا آقایی آنقدر تلاش کرد تا سهمیه المپیک را به دست آورد و به رویایش جامه حقیقت پوشاند؛ نه مصدومیت، نه کرونا و نه مشکلاتی که همیشه در داستان زنان ورزشکار ایرانی نقش آفرینی می‌کنند، سد راه او نشد و بالاخره بلیت توکیو 2021 به نامش خورد.

ثریا آقایی همان ورزشکاری است که در بازی های آسیایی جاکارتا، همان بازی اول را به حریف هندی واگذار کرد و از دور رقابت‌ها کنار رفت. این یک ناامیدی بزرگ برای هوادارانی بود که هر چهار سال یک بار بدمینتون را دنبال می‌کردند اما برای خودِ او این آغاز مسیری بود که به المپیک ختم می‌شد. چرا که در همان مسابقه او مقابل دارنده مدال برنز المپیک لندن نمایش درخشانی را از خود نشان داد و این برایش از برد و باخت مهمتر بود.

اما آنچه که ناامیدی به دنبال داشت، کرونا بود. تعطیلی سالن ها، مسابقات داخلی و لغو بازی‌های خارجی که می‌توانست هر ورزشکاری را خانه نشین و زمین گیر کند. ثریا هم از این قاعده مستثنی نبود و امکان برگزاری بازی را نداشت اما یک روز، راکتی که خانواده اش در 5 سالگی به او هدیه داده بود را برداشت و با پدرش به پشت بام خانه رفت و تمرینات را آغاز کرد.

تمرین با پدری که در حد مبتدی بدمینتون بلد بود و البته بدون تور و با موانعی که در تصویر می‌بینید. کولرها نقش تور و جدا کننده زمین را ایفا می‌کردند و شرایط اصلا مناسب نبود اما او چاره‌ای هم نداشت و در نهایت به همین شکل آمادگی جسمانی اش را برای روزهای پسا کرونا حفظ کرد.

برای فوتبالیست‌ها جام جهانی رویایی است که روز و شب را با آن سپری و سختی ها را تحمل می‌کنند اما برای سایر ورزشکاران، المپیک این رویداد فوق العاده است. آقایی اینطور درباره حضور در المپیک توکیو حرف می‌زند: « بزرگ‌ترین اتفاق زندگی‌ام این است که پایم را به المپیک می‌گذارم. قطعا هر امتیاز، هر برد، یک اتفاق بزرگ است. بهترین ثریا بودن، آرزویم در المپیک است. از المپیک که حرف می‌زنم، بغض گلویم را می‌گیرد، حس عجیبی دارم. حسم را نمی‌توانم در کلمات بگنجانم.»

او درباره حضور در المپیک به همشهری گفته بود: «هیچ‌وقت ناامید نشدم؛ نه در لحظه‌های سختی که برایم پیش آمد و نه بعد از شکست‌ها. خیلی جاها خسته‌ شدم و شک کردم که نکند راهی که دارم می‌روم اشتباه است، خیلی مواقع به من گفتند که تو در حدی نیستی یا ما در حدی نیستیم که به المپیک برویم و... ولی رفتن به المپیک هنوز هم برای من‌رؤیایی بود که به واقعیت پیوست. در این مدت خیلی اتفاقات تلخ برایم افتاد ولی یک لحظه شک نکردم و مطمئن بودم که خدا تلاش‌های من را دیده است و بهترین اتفاق برایم می‌افتد.»

دلایلی بسیاری هستند تا هواداران ایرانی را از المپیک توکیو ناامید کنند اما ثریا آقایی یکی از آنهایی است که ماموریت دیگری دارد. یکی از آنها که باید ساعتمان را کوک کنیم تا نمایشش در المپیک را ببینیم و حتی اگر باخت هم به او افتخار کنیم. افتخار به ستاره ای که وقتی بعد از تماس فدراسیون، خبر گرفتن سهمیه المپیک را شنید، بغض کرد و حالا می‌رود تا شایستگی اش را در مهمترین میدان ورزش جهان نشان دهد.