یادداشت : خستگی را بر تن تیم ملی نگذارید

به گزارش "ورزش سه"، قدر مسلم بردن تیم ملی بحرین در هر شرایطی و با هر نتیجه‌ای از جنبه‌های زیادی برای طیف گسترده‌ای از اهالی فوتبال در ایران لذت‌بخش است، چه برسد به شکست این تیم با سه گل، آن‌هم در رقابت‌هایی با درجه اهمیت مقدماتی جام جهانی، در خاک کشور خودشان که وجه تمایز این برد را به نسبت سایر پیروزهای دیگر مقابل این تیم بیشتر می‌کند. مضاف بر اینکه آن‌ها به شکل غیرمنصفانه‌ای میزبانی دور برگشت را از چنگ ما در آوردند تا عملا پروسه حذف تیم ملی ایران را از رقابت جام‌جهانی رقم بزنند. به قول یکی از گزارشگران این بازی، شاید قسمت این بود که درنهایت طلسم نبردن این تیم در خاک خودش به همین شکل شکسته شود، تا بدون هرگونه تعارفی دل تک‌تک هواداران تیم ملی در اقصی نقاط جهان بیشتر از هرزمانی خنک شود.

مصاحبه زوج بی‌نظیر تیم ملی ایران و صحبت‌های صادقانه آنها، تنها دقایقی بعدازاینکه نسخه تیم ملی بحرین را به بهترین وجه ممکن پیچیدند، بهترین گواه بود برای اینکه کاملاً متوجه شویم تا چه حد دل تک‌تک بچه‌های ما از کارشکنی‌ها و بی‌احترامی‌های این تیم و هوادارانش خصوصاً از دیدار رفت هنوز پر است و قرار نیست حالا حالاها صاف شود. بوسه‌های مکرر و از ته دل سردار بر لوگوی تیم ملی پس از به ثمر رساندن دو گل حساس در ورزشگاه ملی کشور بحرین، شاید بهترین پاسخ و به‌نوعی محترمانه‌ترین شکل انتقام برای بی‌احترامی به سرود مقدس ایران و حتی رقص بازیکنان این تیم با پرچم عربستان بود.

بخشی از صحبت‌های مهدی طارمی پس‌ازاینکه ادعاهای رقبایمان را بدون پاسخ نمی‌گذارد، نکات مهمی را دربر داشت که جا دارد بیشتر از هرزمانی به آن پرداخته شود. آنجا که این دردانه فوتبال ایران عاجزانه همه را فارغ از هر گرایش باشگاهی، آن‌هم تنها برای چند روز به وفاق ملی و اتحاد، جهت صعود به‌عنوان تیم نخست گروه دعوت می‌کند. امری که درنهایت تأسف با شرایط موجودی که ما می‌بینیم، بعید است محقق شود.

این در حالی بود که او هنوز خبری از جو مسمومی که تنها دقایقی پس از چنین برد شیرینی در فضای مجازی راه افتاده است نداشت، که قطعاً طی ساعات آینده در جریان آن قرار می‌گرفت و خستگی بر تنش می‌ماند. نه‌تنها مهدی طارمی بلکه این مهم در قبال تمام کسانی که در منامه برای ثبت چنین برد تاریخی زحمت کشیدند، صدق می‌کند.

متأسفانه به‌جای اینکه پس از عبور از یکی از سخت‌ترین بزنگاه‌های تاریخی فوتبال ایران، خوشحال باشیم، شاهد آن هستیم که بخشی از واکنش‌ها که تعدادشان کم هم نیست، بازهم به فضای دوقطبی و جریانات کهنه‌ای دامن می‌زنند که درواقع نباید در هیچ مقطع از زمانی، محلی از اعراب داشته باشد. تسویه‌حساب‌هایی که امروزه آن‌قدر حجمشان زیاد شده است که گویا دیگر زمانی برای پایان آن نمی‌توان متصور بود. اساساً این‌همه سیاه نمایی آن‌هم پس از چنین برد قشنگ و ارزشمندی چه لطفی می‌تواند داشته باشد، جز اینکه کوچک‌ترین بهانه‌هایمان را برای خوشحالی به یاس و ناامیدی بدل می‌کند.

نمایش پرفروغ فرزندان این ملت در خاک منامه و چنین برد مقتدرانه‌ای باوجود تمام سختی‌هایش، آن‌قدر جای پرداختن دارد که انصافاً جایی برای ورود به چنین مسائل نخ نمایی باقی نمی‌گذارد. از تسلط مثال‌زدنی شجاع خلیل زاده در خط دفاعی گرفته تا نمایش پخته احمد نوراللهی در خط میانی و بازی چشم‌نواز زوج دوست‌داشتنی خط حمله با حضور مهدی طارمی و سردار آزمون و درعین‌حال بهترین نمایش سامان قدوس در ترکیب تیم ملی ایران و همچنین نمره قبولی برای سرمربی تیم ملی و ده‌ها نکته مثبت دیگر، که جا دارد هرکدامشان به‌صورت مجزا به آن پرداخته شود، اما عملاً آنچه که نمود بیشتری دارد بازهم کُرکُری های سخیفانه ای هست که به‌اصطلاح حال آدم را بدجوری می‌گیرد.

کاش می‌شد در جریان جو حاکم بر کشور ایتالیا، در مقاطعی که تیم ملی‌شان در یک تورنمنتی به اهمیت مقدماتی جام جهانی قرار می‌گیرد را بدانیم که چطور تیم ملی را فارغ از تعلقات باشگاهی به سمت بردن و قهرمانی و کسب افتخار سوق می‌دهند. این در حالی است که تقریباً همه می‌دانیم، میزان تعصب آن‌ها به تیمشان و نفرت از تیم رقیبشان تا چه حد جدی است، اما به‌محض اینکه بحث ملی به وجود می‌آید، دیگر گرایش‌های متعصبانه خودشان را فراموش می‌کنند و با تمام وجود یکدیگر را در آغوش می‌گیرند و سرود ملی را سر می‌دهند. نسخه‌ای که ای‌کاش در کشور خودمان ایران هم به آن عمل می‌شد.

باور کنیم که این رویه دیگر دارد تبدیل به یک معضل اجتماعی می‌شود و درعین‌حال اجازه نمی‌دهد که از موفقیت‌هایمان در عرصه ملی لذت ببریم و بعضا به آن ‌افتخار کنیم. دائم دم زدن از گذشته و اینکه با هر اتفاقی به دنبال اثبات ادعاهایمان و به رخ کشیدن تفکراتمان باشیم، نه‌تنها هیچ لطفی نمی‌تواند داشته باشد بلکه تنها باعث افتراق و کینه‌ورزی می‌شود که الحق و الانصاف با داشتن چنین نسل فوتبالی بااین‌همه ستاره کفران نعمت است.

ادعاهای مطرح‌شده و کامنت های سرتاپا اشتباه، آن‌قدر سخیف و بی‌اهمیت است که ترجیح می‌دهیم از اشاره مصداقی به آن خودداری کنیم، چراکه تیم ملی ایران باوجود شکست بحرین هنوز مأموریتش را به پایان نرسانده است و یک اشتباه کافی است که ما را از رسیدن به هدفی که در پیش‌گرفته‌ایم باز دارد.

 تا آن روز و رسیدن به پایان این تورنمنت 10 روزه، لااقل بیاییم به‌جای هرگونه اظهاراتی که موجب بازماندن تیم ملی از جام جهانی و یا حتی کدورت در بین اهالی فوتبال می‌شود، به حرمت درخواست عاجزانه الماس بوشهری  برای تیم ملی انرژی مثبت بفرستیم تا بتوانیم از سد تیم قدرتمندی مثل عراق عبور کنیم. امری که در صورت عدم تحقق آن، باید 4 سال حسرتش را بکشیم و خودمان را سرزنش کنیم، زمانی که شاید دیگر دیر شده باشد.

کیاوش عزیزی